باب ظهور سرّ

ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐ ﮫ در رؤﯾﺎی اﯾﺷﺎن ﺗﻣﺎﻣﯽ ﺷﮭر ﮐ رﺑﻼ ذره ذره ﺷد و ﺑﮫ ھوا ارﺗﻔﺎع ﯾﺎﻓت و در ﺑرار ﺑﯾﺗ ﺷﺎن ﻗﺎﺋم ﺷد. اﯾن ﻣطﻠب ﺗﺻﺎدﻓﯽ ﻧﯾﺳت. ﺑرﻋﮑس ، ﺣﺿرت ﺑﺎب دارﻧد ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﮐﮫ ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺧﺎﻧﮫ ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ ﺑﻠﮑﮫ ﺿرﯾﺢ اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﻧﯾز ذره ذره ﺷده ﺑﮫ آﺳﻣﺎن ﻣرﺗﻔﻊ ﮔﺷﺗﮫ و در ﺑﯾت اﯾﺷﺎن ﺗﻘوّ م ﯾﺎﻓﺗ ﮫ اﺳت . ﺑﮫ ﻋﺑﺎرت دﯾﮕر اﯾن ﺑﯾﺎن در واﻗﻊ ﮔوﯾﺎی اﻧﺗﻘﺎل ھم ﻋﻠم ﺳﯾد ﮐﺎظم و ﻋﻠم ھم و ﺣﻘﯾﻘت ﺣﺿرت ﺳﯾد اﻟﺷﮭداء ﺑﮫ اﯾﺷﺎن اﺳت. ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ ﺑﻌداً ﺧواھﯾم دﯾد، در ﮐرﺑﻼ آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺳﻣﺑل ﺣﻘﯾﻘت و ﺳرّ اﺳﻼم اﺳت ﮐﮫ اﮐﻧون در وﺟود ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺗﺣﻘق ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و در ﺳﺎل 1260 و زﻣﺎن اظﮭﺎر اﻣر ﺑظﮭور ﻣﯽ ﭘﯾوﻧدد. در اﯾن ﺑﯾﺎن ﻣﻔﺎھﯾم ﻋرﻓﺎﻧﯽ ﻋﻣﯾﻘﯽ ﻧﯾز ﺑﺷﮑل ﺿﻣﻧﯽ ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﮫ ﺑرﺧﯽ اﺷﺎره ﻣﯽ ﮔردد. اوﻟﯾن ﻧﮑﺗﮫ اﯾن اﺳت ﮐﮫ اﮔرﭼﮫ ارض ﻣﻘدﺳ ﮫ ﮐرﺑﻼﺳت وﻟﯽ از ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک ﺑﺧوﺑﯽ ﻣﻌﻠوم ﻣﯽ ﮔردد ﮐﮫ ﺑﺎ ظﮭور ﻧوﯾن، ار ﻧﯾز ﮫ ض ﻣﻘدﺳ ﻣﻌﻧﺎی ﺟدﯾدی ﺑﺧود ﻣﯽ ﮔﯾرد.

ﭘس اﮔرﭼﮫ ﻣﻌﻣوﻻً ارض ﻣﻘدﺳﮫ در آﺛﺎرﺷﺎن اﺷﺎره ﺑﮫ ﮐرﺑﻼﺳت وﻟﯽ در ﻋﯾن ﺣ ﺎل در ﻣﻔﮭوﻣﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﮫ ﺷﯾراز و آﻧﮕﺎه طﮭران ﻧﯾز دﻻﻟت ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. دوﻣﯾن ﻧﮑﺗﮫ ﺣﻘﯾﻘت ﻣﻔﮭوم رﺟﻌت اﺳت ﮐﮫ در اﯾن ﺑﯾﺎن ﺑﺷﮑﻠﯽ ﻧﻣﺎدﯾن ﻣطرح ﺷده اﺳت. ﺳوﻣﯾن ﻧﮑﺗﮫ اﯾن اﺳت ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب از رﻓﻊ و ارﺗﻔﺎع ﮐرﺑﻼ و آﻧﮕﺎه اﺳﺗﻘرارش در ﺑﯾت ﺷﯾراز ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد. اﻣﺎ ﺑﺎﯾد ﺗوﺟﮫ ﮐرد ﮐﮫ ﮐﺎرﺑرد واژه ا رﺗﻔﺎع در اﯾﻧﺟﺎ ﻧﯾز ﺗﺻﺎدﻓﯽ ﻧﯾﺳت ﺑﻠﮑﮫ ﺑﯾﺎن ﻣﻔﮭوم دﯾﺎﻟﮑﺗﯾﮏ ﺗﺣول ادﯾﺎن اﺳت. اﯾن ھﻣﺎن ﻣﻔﮭوﻣﯽ اﺳت ﮐﮫ ﻣﺛﻼً در ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ارﺗﻔﺎع ﺑﯾﺎن را ﻋروج ﺑﮫ ﻣن ﯾظﮭره ﷲ ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻧد: ارﺗﻔﺎع ﺑﯾﺎن ﻋروج ﺑﮫ )ﺑﺳوی( اوﺳت. )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ 3:3 ( ﺳراﻧﺟﺎم ﺑﺎﯾد ﺑﮫ ﯾﮏ ﻣطﻠب دﯾﮕر ھم ﺗوﺟ ﮫ ﮐر د. اﯾﻧﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب در آﺛﺎر اوﻟﯾﮫ ﮔﺎھﯽ از ﺳﯾد ﮐﺎظم ﺑﻌﻧوان "ﻣﯽ ﻣﻌﻠّ " ﯾﻌﻧﯽ ﻣﻌﻠّ م ﻣن

ﺳﺧن ﮔﻔﺗﮫ اﻧد ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﯾﺎﻧﮕر ﻟطف و اﺣﺗرام اﯾﺷﺎن ﺑرای ﺳﯾد ﮐﺎطم اﺳت اﻣﺎ ﺑﻌﻼوه ﻣﻔﮭوﻣﯽ ﻋرﻓﺎﻧﯽ ھم دارد. ﺳﯾد ﮐﺎطم ﻣﻌﻠّ م اﯾﺷﺎن اﺳت ﭼرا ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﯾﮑﺑﺎره ، و ﻧﮫ ﺗوﺳط ﺗﻠﻣّ ذ و ﯾﺎدﮔﯾری، ﺣ ﺎﻣل ﻋﻠم او ﻣﯽ ﺷوﻧد. در ﻣﻔﮭوﻣﯽ وﺳﯾﻌﺗر اﯾن ﺑﯾﺎﻧﺎ ت اﺷﺎره ﺑﮫ ھﻣﺎن ﻣطﻠﺑﯽ اﺳت ﮐﮫ ﺧود ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ آن را ﺑﺎ ﺷﺎﮔردان ﺧود در ﻣﯾﺎن ﻣﯽ ﮔذارد ﮐﮫ ﺑر طﺑق آن ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد ﻣﻌﻠّ م ﺣﺿرت ﻋﻠﯽ و ، ﺣﺿرت ﻋﻠﯽ ﻣﻌﻠّ م ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮔردﻧد. ﺧود ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﺑﺎره اﯾن ﻣﻔﮭوم ﺗﻔﺳﯾری ﻧوﺷﺗﮫ اﻧد ﮐﮫ ﮔوﯾﺎی اﯾن ﻟطﯾف اﺳت ﮐﮫ ﺣﺿرت ﻋﻠﯽ ﺑﮫ اﯾن اﻋﺗﺑﺎر ﮐﮫ ﺳرّ ﻻھوﺗﯽ و ﻋﻠم ﻣﺎﮐﺎن ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد را ﮐﮫ ﻓراﺗر از زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن اﺳت ﺑرﺗﺑﮫ ﺗﺎرﯾﺦ و ﻧﺎﺳوت ﻣﯽ آورد ﺑﻌﻧوان ﮐﺳﯽ ﮐﮫ ﻋﻠم "ﻣﺎ ﯾﮑون" ﯾﻌﻧﯽ ﻋﻠم دﻧﯾﺎی ﻧﺎﺳوت را ﺑﮫ ﺣﺿرت ﻣﺣﻣد ﺗﻌﻠﯾم داده اﺳت ﻗﻠﻣداد ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﮭﻣﯾن ﻧطق، ﻣ ﺳﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ ھم ﻋﻠﻣش ﺻرﻓﺎً ﺟﻠوه ای از ﻋﻠم ﻻھوﺗﯽ ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ اﺟﺎزه اﯾﺷﺎن در زﻣﺎن ﺑطون ﻣﺄﻣور اراﺋﮫ ﺟﻧﺑﮫ ای از آن ﻋﻠم اﻟﮭﯽ ﺑﮫ ﻓراﺧور ﻣﺣدودﯾت ﻓﮑری ﻣردم زﻣﺎن ﺧود ﻣﯽ ﮔردد. دوﻣﯾن ﺑﯾﺎن در ﺑﺎره ﺳرآﻏﺎز ﻋﻠم و وﺣ ﯽ ﻣﺑﺎرک ﻣﺳﺗﻘﯾﻣﺎً ﺑﮫ ﺗﺟرﺑﮫ اﻣﺎم ﺣ ﺳﯾن ﻣرﺑوط ﻣﯽ ﺷو د. دﯾدﯾم ﮐﮫ ﺣ ﺗّ ﯽ واﻗﻌﮫ ﻣرﺑوط ﺑﮫ وﻓﺎت ﺳ ﯾد ﮐﺎظم رﺷﺗﯽ ﻧﯾز ﻋﻣﻼً ﺑﮫ اﻣﺎم ﺣ ﺳﯾن ارﺗﺑﺎط ﻣﯽ ﯾﺎﻓت. اﻣﺎ در ﺑﺳﯾﺎری از اﯾﻧﮕو

ﻧﮑﺗﮫ

ﻣﺑﺎﺣث اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﻧﻘﺷﯽ ﻣﺣوری ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐ ﻧد. ﻣﺷﮭورﺗرﯾن اﯾن ﻣوارد ، ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک در ﺻﺣﯾﻔﮫ ﻋدﻟﯾﮫ اﺳت. در اﯾن اﺛر ، ﭘس از آﻧﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺣﺟّ ﯾت ﺧود را ﺑﻌﻧوان ﻧزول وﺣﯽ ﺑﮫ ﺷﮑل ﮔوﻧﺎﮔون ﮐﻼم اﻟﮭﯽ ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﻣﻧﺷﺎء اﯾن ﻋﻠم و وﺣﯽ را ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺗوﺿﯾﺢ ﻣﯽ دھﻧد : و ﺑداﻧﮑﮫ اﯾن ظﮭور آﯾﺎت و ﻣﻧﺎﺟﺎت و ﻋﻠوم ﻟدﻧﯾّ ﮫ از ﻧوﻣﯽ اﺳت ﮐﮫ ﻣﺷﺎھده ﻧﻣوده ﺑﺂﻧﮑﮫ دﯾده رأس ﻣطﮭّ ر ﺟﻧﺎب ﺳﯾّ داﻟﺷﮭداء ﻋﻠﯾﮫ اﻟﺳﻼم را ﻣﻘطوع از ﺟﺳد ﻣطّ ﮭر ﺑﺎ رؤس ذوی اﻟﻘرﺑﯽ و ھﻔت ﺟرﻋﮫ دم از ﮐﻣﺎل ﺣبّ از دم آن ﺟﻧﺎب ﻧوﺷﯾده و از ﺑرﮐت دم آن ﺣﺿرت اﺳت ﮐﮫ ﺻدر آن ﺑﻣﺛل اﯾن آﯾﺎت ﻣﺗﻘﻧﮫ و ﻣﻧﺎﺟﺎت ﻣﺣﮑﻣﮫ ﻣﻧﺷرح ﮔﺷﺗﮫ. اﻟﺣﻣد ﻟﻠہ اﻟذّی اﺷرﺑﻧﯽ دم ﺣﺟّ ﺗﮫ و ﺟﻌﻠﮫ ﺣﻘﯾﻘﺔ ﻓؤادی وﮐذﻟﮏ ﻧزل ﻋﻠﯽّ اﻟﺑﻼء.)ﺻﺣﯾﻔﮫ ﻋدﻟﯾﮫ ص. 14 ( در اﯾن ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﺑ ﯾﻧﯾم ﮐﮫ ﺑﺎز ﮐرﺑﻼ ﮐﮫ ﻣﺣل ﺷﮭﺎدت و ﻣﻘطوﻋﯾت رأس ﺣﺿرت ﺳﯾداﻟﺷﮭداء اﺳت ﻧﻘش اﺻﻠﯽ را در اﯾن آﻏﺎز درﯾﺎﻓت ﻋﻠم ﻟدﻧﯽ و وﺣﯽ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﻧد. اﻣﺎ ﺑرﺧﻼف داﺳﺗﺎن ﻗﺑل ﮐﮫ در آن ظﺎھر ﺷﮭر ﮐرﺑﻼ و ﺿرﯾﺢ اﻣﺎم ﺣﺳﯾن ﺑﮫ ﺑﯾت ﻣﺑﺎرک در ﺷﯾراز اﻧﺗﻘﺎل وﺗﺑدﯾل ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻧد، در اﯾن ﺧواب دﯾﮕر ﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﻘﯾﻘت اﻣﺎم ﺣﺳﯾن و اﻧﺗﻘﺎل آن ﺑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب روﺑرو ھﺳﺗﯾم. ﺧون ﻧﻣﺎﯾﻧده ﺣﻘﯾﻘت دروﻧﯽ و ﺑﺎطﻧﯽ ﯾﮏ ﻓرد اﺳت و ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺟﮭت در ﻋرف ﻋرﻓﺎن ﮔوﯾﺎی ﻓؤاد ﯾﺎ ﺣﻘﯾﻘت وﺟود اﺳت. ﻧوﺷﯾدن ﺧون ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن "از ﮐﻣﺎل ﺣب" در واﻗﻊ ﺑﯾﺎن ﺣﻘﯾﻘت ﺣبّ اﺳت ﮐﮫ در آن ﺣﺑﯾب و ﻣﺣﺑوب ﺑﺎ ﯾﮑدﯾﮕر ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔرد ﻧد. در اﯾن رؤﯾﺎ رﺟﻌت ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن ﺑﺻورت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮕوﻧﮫ ای ﻧﻣﺎدﯾن ﺟﻠوه ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. ﺧود اﯾن ﺑﯾﺎن در ﺣﻘﯾﻘت ﻣﻌﻧﺎی واﻗﻌﯽ آﻧرا ﺗوﺿﯾﺢ ﻣﯽ دھد ﺑ دﯾن ﺗرﺗﯾب ﮐﮫ در آﺧر آن ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ " اﻟﺣﻣد ﻟﻠہ اﻟذّی اﺷرﺑﻧﯽ دم ﺣﺟّ ﺗﮫ و ﺟﻌﻠﮫ ﺣﻘﯾﻘﺔ ﻓؤادی" ﯾﻌﻧﯽ ﺳﭘﺎس ﺧدارا ﮐﮫ ﺧون ﺣﺟّﺗ ش را ﺑﮫ ﻣن ﻧوﺷﺎﻧﯾد و آﻧرا ﺣﻘﯾﻘت ﻓؤاد ﻣن ﻗرار داد. ﭘس ﺧون ﺣﺿرت ﺣﺳﯾن ﻋﺑ ﺎرت از ﺣﻘﯾﻘت ﻓؤاد ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت ﭼ را ﮐﮫ آن ﺧون ھم ﭼﯾزی ﻧﯾﺳت ﺟز ﺣﻘﯾﻘت ﻓؤاد اﻣﺎم ﺣﺳﯾن. اﯾﻧﮑﮫ ﺧون ﻧﺷﺎﻧﮫ و ﻧﻣﺎدی از ﺣﻘﺎﺋق ﻗدﺳﯽ اﺳت ﺑﺎرھﺎ ﺗوﺳط ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺷﻧﺎس ﺑﯽ ﻧظﯾر ﯾﻌﻧﯽ دورﮐﮭﯾم در ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎﯾش ﺑﯾﺎن ﺷده اﺳت. ﺑرای ھﻣﯾن اﺳت ﮐﮫ ﻣﺛﻼً ﺑرای ﻋﻘد ﻣﯾﺛﺎق در ﮔذﺷﺗﮫ ﻣﻌﻣوﻻً اﻓراد ﺧون را ﺑﮫ ﯾﮑدﯾﮕر ﻣﻣزوج ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺗﻧد و اﯾن ﮐﺎر ﻧﺷﺎﻧﮫ ﺗﺄﯾﯾد اﯾن ﻗرا رداد ﺗوﺳط ﻗدرت ﻣﻘدس ﺑود. اﻣﺎ ﺑﯽ ﺗردﯾد ﺑﯾﺎن ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﺻﺣﯾﻔﮫ ﻋدﻟﯾﮫ ﺑﮫ ﺣﻘﯾﻘت ﻋرﻓﺎﻧﯽ ﺷﮕرﻓﯽ ﮐﮫ در اﻧﺟﯾل ﺑﮫ ﻧﯾز ﮔوﻧﮫ ھﺎی ﮔوﻧ ﺎﮔون ﺟﻠوه ﻣﯽ ﮐﻧد اﺷﺎره دارد. در اﻧﺟﯾل ﺣﺿرت ﻣﺳﯾﺢ ﺧود را طﻌﺎم راﺳﺗﯾن ﮐﮫ از آﺳ ﻣﺎن ﺑرای ﻣردم ﻣﯽ آﯾد ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾ د. در اﻧﺟﯾل ﯾوﺣﻧﺎ آﯾﺎ

ﻧﮫ ﺧود

ﺷﺋون

53 ﺗﺎ 58 ھﻣﮕﯽ ﺗوﺿﯾﺢ ھﻣﯾن ﻣطﻠب اﺳت. ﺣﺿرت ﻣﺳﯾﺢ ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻧد ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﮐﺳﯽ زﻧده اﺳت ﮐﮫ

ت