PanPost 2017 -1

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

En loos ging het die zaterdag! Niet alleen ik, maar best veel clubjes Spaanse motorrijders gingen op hun vrije dag die bochtenwegge- tjes sturen. Verder waren er weinig auto’s (één auto ben je zó voorbij) en geen campers. Mijn clipje lag klaar en werd uiterst vriendelijk overhandigd. Iedereen is heel vriendelijk en behulpzaam heb ik gemerkt, het lijkt wel Ame- rika! En toen de terugreis naar ‘Prats’. Het is helemaal geen straf om daar de wegen meerdere malen te rijden. De eerste 2-3 keer ben je al blij als je dingen herkent, en heen is alweer 100% anders dan terug. In die streek heb ik gewoon wat meer kilometers gemaakt zeg maar, so what? Toen ik, vlak voor het bochtige stuk met kleine weggetjes, wegreed van een tankstation, kwamen er net twee BMW’s GS1200 en een R-ding voorbij in de richting die ik ook op moest. Het werd “zwaan kleef aan” en we hebben met z’n vieren heerlijk over die weggetjes gegumd! Het voordeel van ‘locals’ is, dat je zelf niet het wiel hoeft uit te vinden. Als zij door een bocht kunnen, kan ik het ook! En dat is best leuk rijden! Prompt om 14.00 uur zou ik in Prats zijn geweest, ware het niet dat ik onderweg nog een paar mooie fotomomentjes voorbij zag komen. Maar om 14.10 uur stond ik toch echt voor de deur! Het weerzien was als vanouds vertrouwd en gezellig (we hadden elkaar zeker 20 jaar niet meer gezien, behalve

een keer vluchtig) en wát een mooi huis! Een voormalige slager, bakker en groenteboer hadden één huis in gebruik als hun winkeltjes. Daarvan heeft mijn vriendin een soort overkoepelende wooneen- heid gemaakt. De bovenste ver- diepingen zijn min of meer klaar, de onderste plus kelder gaan ‘under construction’. Geweldig wat je van zo’n alle- gaartje kunt maken als je een maatje groter denkt. De weg naar Barcelona was verder niet meer spannend, een groot deel was vierbaans of snel- weg. Wat me is opgevallen tot aan Barcelona is dat alle landbouw, in de streek waar ik doorheen reed, het verbouwen van graansoorten betrof. Er was overal net geoogst en je zag de boeren bezig om nog het stro af te voeren. In Frankrijk had ik vooral grote rollen stro gezien, hier zag ik het merendeel rechthoekige strobalen op de velden staan. Dankzij mijn Zumo kwam ik tot voor de deur van het hotel in Barca. Je zult dat op de motor toch zelf met kaarten en aantekeningen moeten uitvinden, zeg. In een grote stad is dat moeilijk voor elkaar te krijgen! Ik heb de motor vóór de deur op de brede stoep geparkeerd en daar stond hij drie dagen later gelukkig nog. Barca was een rustpunt qua rijden (drie dagen geen motor aange- raakt) en een beleving op cultu-

reel gebied. Als je in de buurt bent?? Trek er een paar dagen voor uit! En pas op voor zakkenrollers in de drukke metro! Na 3 dagen Barce- lona had ik wel weer zin om op te stappen, dit keer ging het naar Ripoll. Het landschap betreft uitlo- pers van de Pyreneeën met toch hele mooie routes! Op de route naar Ripoll kom je weer opnieuw, vanaf de kust, de diepere Pyreneeën in en worden de wegen weer af en toe lekkere stuurweggetjes. Hier heb ik voor het eerst gezien dat de waarschu- wingsborden voor overstekend wild geen onzin zijn. Zo’n honderd meter voor mijn wiel kwam er een klein hertje de weg op gedarteld, maar maakte gelukkig meteen rechtsomkeer toen het de motor hoorde/zag. In de Eifel heb ik ooit drie herten doodgemoedereerd een stukje de weg zien volgen om dan pas aan de andere kant het bos in te gaan, niet onder de indruk van een motor! ( Vervolg van dit reisverhaal in de volgende PanPost )

17