PanPost 2017 -1

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

AFSCHEID VAN EEN CLUBLID

Tekst/Foto’s: Bert Smeenge

Men kope een Pan en dan….. Mijn eerste Pan European was blauw. Ik was zo trots als een pauw en wat stuurde dat lekker. Voor drie weken, dat wel.

In de tussentijd maar een Kawasaki 1100GTR gekocht voor een zacht prijsje. Een keer of vier op gereden en toen kwam het verlossende woord: “Wij gaan uitbetalen”. Ik kon de Kawa voor dezelfde prijs doorverkopen aan een kennis en heb toen meteen weer een gebruikte PAN uit 2002 aange- schaft met 17.000 km op de teller. Een bordeauxrode, wat was ie mooi.

In de loop der jaren ontstond een klein groepje, waar ik geregeld mee op stap ging, maar het liefst reed ik alleen met mijn eega. Samen zijn we overal geweest: Dolomieten / Oostenrijk / Duitsland/ Engeland. Maar met het vorderen van de leeftijd werd de Pan mij toch te zwaar en mijn benen te kort. Dus zoeken naar wat anders. Uiteinde- lijk heb ik de knoop doorgehakt en een BMW aangeschaft. En het mooie was: ik kon nog bij de club blijven ook, hoera! Na het eerste jaar lidmaatschap met de BMW merkten Ineke en ik dat de sfeer veranderd was en we vroegen ons af, moeten wij wel lid blijven. Het was niet meer zoals vroeger. Zijn wij nog welkom? Voor de een wel, maar voor de ander..? Na het tweede jaar werd het niet beter en gingen er ook leden weg vanwege de aanschaf van een andere motor. Ik niet, de ritten en de gezelligheid vond ik nog steeds leuk. Echter bij onze laatste rit veran- derde alles. Bij thuiskomst vroegen wij ons toch echt af wat wij gingen doen, lid blijven of opzeggen. Het laatste is het geworden - na al die jaren met heel veel plezier lid te zijn geweest - omdat we ons niet meer thuis voelen bij de CPEN. Wij danken dan ook een ieder voor de gezellige jaren en wensen de club nog een goede toekomst.

En toen sloeg het noodlot toe op weg naar mijn dochter in Velsen. Een file en er werd stevig geremd. Ik ging al naar de rechter rijbaan, maar de persoon in de auto achter mij dacht, ik kan nu weer gas geven en kwam mij half voorbij, maar ging vervolgens ook vol in de ankers. De auto schoof vervolgens naar rechts, dus het laat zich raden. Ik heb ook nog hard geremd, maar het mocht niet baten. We werden wakker op de vluchtstrook. Motor stuk, maar wij hadden gelukkig niet veel meer dan gekneusde ribben en een pijnlijke knie.

Ik was benieuwd wat anderen van de Pan vonden en ben toen eens op internet gaan zoeken. En zo stuitte ik op Club Pan-Euro- pean Nederland. Na enig wikken enwegen ben ik toen lid geworden. Mijn eerste rit was de Hollandtoer. Met mijn eega achterop reed ik naar een ontmoetingsplek van Dick Bakker, waar nog meer mensen aankwamen om gezamenlijk naar het starthotel te rijden voor een overnachting. Onze eerste ge- dachte was, waar en bij wie zijn we terecht gekomen. Het leek wel of we met de familie bij elkaar waren met dat gekus en zo allemaal. Maar oké, de rit was leuk en ein- digde in Friesland.

Na een jaar touwtrekken kregen we uiteindelijk alles vergoed, dankzij een goede expert.

Bert en Ineke Smeenge n

26