PanPost nummer 3 juli 2017

Club Pan-European Nederland | nummer 3 | september 2017

brem er in de wegkanten opval- lend geel uit. Zagen jullie ook die vele boerde- rijen met rieten daken, de diverse kleuren luiken en eromheen de koeien en soms paarden? Natuurlijk moeten we ook zo af en toe even van het ijzeren paard af om wat te drinken, te tanken of sanitaire stop te maken. Zo ook op 14 mei. We vonden een heerlijk klein dorpszaakje dat een aantal tafels en stoelen in de zon had staan. Een aanlokkelijk bord met koffie met plak gebakcake deed ons denken aan een heerlijke versnaperij en dus…daar moesten we zijn! Er bleken die ochtend al meer mensen langs die zaak gereden te zijn, zodat we deze versnaperij helaas niet meer konden uitproberen. Dan maar appeltaart met slagroom! Olof bleek een bijzondere tekst op zijn grijze motor te hebben staan, nl. “Vlamindepan” waar toch een verhaaltje aan vast bleek te zitten. De eerste rit meerijden met de

Panclub en dan amper op pad zijn en brand in de motor te hebben. Gelukkig was e.e.a. gere- pareerd en kon hij deze keer zonder problemen onderweg meerijden. We reden verder en kwamen via de jaknikkers van de aardolie (imponerend grote buizen en ook met van die gekke bochten erin) terecht in Duitsland. Natuurlijk moesten we op zoek naar die goedkope benzinepom- pen om ons ijzeren paard te voor- zien van de nodige energie. Toen ook dat gelukt was reden we gezellig verder. Donkere luchten naderden, gleden weer weg en draaiden om ons heen. Gelukkig geen regenbui gehad. Wel net voordat we er langs reden, want soms was de weg best nat (en glad). Via diverse dorpjes, mooie land- weggetjes en een wegopbreking bij Wilsumer Berge, waar we gewoon door konden rijden,

kwamen we uit bij een Café genaamd Café am Muhlenteich, waar ze heerlijke Strammer Max zouden hebben, werd ons inge- fluisterd door Gerard en Gerard. Nou dat willen we wel eens uitpro- beren nietwaar? En dus schoven we aan om een bestelling te plaatsen. En toen de Strammer Max geserveerd werd, kwam het al gauw uit of het toch geen Slappe Willy was? Wie het weet mag het zeggen. Terwijl het water- rad aan het draaien en draaien was genoten we van ons eten en drinken. Nu op pad voor het laatste stukje van de rit. En voordat je het weet komt Ruinerwold in zicht en is het het einde van de motorrit. Nadat we een heerlijk ijsje hadden veror- berd trokken we allemaal op pad richting huis, waar de een wel en de ander zonder buitje onderweg aankwam. Ik wil Jan Verweij heel hartelijk bedanken voor het uitzetten van deze hele mooie rit!! n

13