PanPost nummer 3 juli 2017

Club Pan-European Nederland | nummer 3 | september 2017

op de gang. Tja, motorvakanties zijn soms afzien. De routes De routes gingen over alle belang- rijke passen, waarvan we een aantal al wel eens gereden hadden, maar veel ook niet. De “ Apple-Cross” reden we nu met goed weer en dus mooie verge- zichten. Bij de Schotlandreis met de Panclub reden we daar volop in de mist, met het achterlicht van je voorganger als leidraad. Wat een verschil. Het hoge noorden in Schotland heeft niet heel veel wegen en je komt soms 25 kilome- ter geen afslag tegen, en soms ook helemaal geen tegenligger. Het is er dunbevolkt. De wegen zijn meestal wel verhard maar ook heel smal, ook wel ‘single-track- road’ wegen genoemd. De enige manier om iemand te laten passe- ren zijn de vele uitwijkplaatsen. En dan goed uitkijken dat je weer links gaat rijden. Isle of Skye, de Hardknottpass en het Hoge Noorden De eerste dag werden we al verrast met de Hardknott Pass met een stijgings- en dalingspercen- tage van 33%. Ik wist dat het een steile pas was, maar heb er gewoon niet bij stilgestaan. We zijn immers wel wat gewend. Wij waren de eersten die deze pas opgingen; heel smal, heel scherpe haarspeldbochten en vooral een heel slecht wegdek. Na de eerste paar bochten had ik al in de gaten dat dit een uitdaging ging worden. Het voorwiel kwam bijna omhoog. Samen op één motor met een lekker afgeladen topkof-

fer, ja dat wil wel gaan steigeren.

ners daar doen? Er zijn geen leuke winkeltjes om te shoppen, geen tennisclubje en sportvereni- ging. Het is daar we erg eenzaam hoor. Leuk om te zien, prachtig zelfs om te zien, maar ik zou er vereenzamen. We volgden de grillige kustlijn via het idylische (voor ons ook al bekende) plaatsje Plockton, waar palmbomen groeien , richting Ulla- pool. Ook hier zijn de wegen niet breed, maar de Schotten zijn vriendelijk en duiken vaak al ver van te voren de berm in als ze een motorrijder aan zien komen. Langs deze route zie je veel hagen van bloeiende rododendrons en ook de gele gaspeldoorn (een soort brem met doorns). Vanaf Ullapool was voor ons alles nieuw, noordelijker waren wij nog nooit geweest. De route ging door tot het meest noordwestelijke dorpje van Schotland: Durness. Prachtig, dit is wat wij wilden. De meeste indruk maakte in dat hele hoge noorden wel de enorme baaien, de grilligheid en de uitgestrektheid, die ik alleen in Noorwegen heb gezien. We heb- ben zelfs een groep zeehonden waargenomen bij een van de baaien. Hoe bijzonder. Dit is echt de moeite waard! Ga je nog eens naar Schotland, neem dan deze westelijke kustweg erbij. Ga dan maar twee of drie dagen langer, want het voegt echt heel veel toe. Veel motorrijders zijn hier in dit gebied trouwens niet te bekennen .

Gelukkig ging alles goed, maar toen we over de pas heen waren, hebben we eindeloos staan wachten op de overige zes moto- ren. Wat bleek? Twee van hen waren bij de eerste bochten al onderuit gegaan, zijn omgedraaid en hebben een omweg moeten maken om weer bij ons aan te kunnen sluiten. Dus als je een spannend avontuur wilt beleven, rijdt deze pas dan maar eens. Ik vroeg me af waarom wij deze pas nooit eerder gereden hebben, hij ligt toch op de route naar het noorden? Ben veronderstelde dat reisorganisa- ties deze niet in hun programma opnemen om hij te risicovol is. Ja dat geloofde ik eigenlijk wel. Wij hebben hem lekker wel gereden. Geeft ook wel weer een voldaan gevoel. Isle of Skye was voor ons ook een oude bekende, echter nu hadden we heel mooi weer. We hebben daar een prachtige rondreis gemaakt van 260 kilometer. Door het mooie weer en de lange route hebben we een heel andere indruk gekregen van dit eiland. De brug er naar toe is inmiddels geen tolbrug meer, scheelt weer een biertje. Veel smalle rustige wegge- tjes, waar de schapen over de weg lopen, lieflijke kleine en afge- legen huisjes die je verliefd doen worden op dit eiland. En uitzichten die je alleen op ansichtkaarten ziet. Hoewel ik me altijd wel meteen afvraag wat die bewo-

22