Sjitze de Roos - Diagnostiek en planning

31

Beeldvormingenordening

Het kanmoeilijk zijn om je aan deze ‘systeemdruk’ te onttrekken en tot een onafhankelijkenbetrouwbaaroordeel tekomen.Het inde instellingalsgeldig ervarenkennisbestand fungeert als raamwerkwaar jeniet zomaarbuitenmag treden enwaar je zelfs inopgeslotenkan raken. Deze ‘ordening vanbuitenaf’ creëertmaar al te vaak een geheel eigenwerkelijkheid. Feiten en omstandig heden worden dan onderzocht in termen van het systeem en niet op grond vanwat de cliënt nodig heeft. Hulpverlener en cliënt raken gevangen in een gesloten circuit van betekenisconstructie. Denk nogmaar eens terug aan de avonturenvandepsycholoogRosenhan en zijnmedewerkers. Waar samengewerktmoetworden, is ordeningnoodzakelijk.De instelling zal daartoe organisatieprincipes, administratieve procedures, taakomschrijvin gen enwerkregels voorschrijven, want zonder systeem zou iedereenwegzak ken inhet drijfzandvande structuurloosheid. Maar dit type ordening kan gevaarlijk zijn, want het omvat interpretaties en oordelen die – als we niet uitkijken – gestuurd worden door de conven ties enautomatismendieonzewerkomgevingbeheersen.Zebelastenonsoor deelsvermogen zonder dat wij daar erg in hebben. Routine geeftwel vastig heid,maar vaak tegendeprijs vanblikvernauwing. Daarnaast kan samenwerkingmet collega’s van andere instellingen extra complicatiesmet zichmeebrengen vanwege verschillen in visie ophulpverle ning,mandatendiewel of niet aanwezig zijn, of communcatieproblemen. Je beperkt je daarom niet tot onderzoek en ordening van cliëntgegevens, maar je geeft je daarnaast terdege rekenschap vande invloeddie de organisa tiecultuurop jeoordeel kanuitoefenen.Alleenzomag jehopendegordiaanse knoop van feiten, verhalen en emoties te ontwarren, ze te ordenen en je een betrouwbaar beeld vande problemen te vormen. Alleen zo zul je kunnenbij dragen aan een adequate diagnose op grond waarvan een passend plan van aanpakkanwordenontworpen. Ordenen is geen peulenschil, dat blijkt wel uit de praktijk. Ordening lost evenmin alle problemen op, maar ordenen helpt wel om duidelijk te krijgen wat er aandehand is. Het is als hulp- of dienstverlener je taak ertoebij tedragendat de cliënt krijgt wat hij nodig heeft. Dat hoeft niet altijd te zijnwat hij ‘letterlijk’ vraagt, op eist of probeert af tedwingen, enookniet per sewat de familie, dedirectie of de zorgverzekeraarnoodzakelijk achten. Als het omdiagnostischeuitspraken gaatheb jealshulpverlener jeeigenaandeel enverantwoordelijkheid. Jehoudt oren enogenopen enhebt aandacht voorde cliënt. Opdiemanier verzamel je informatie enweeg je die kritisch af. Je onder zoekt en analyseert je bevindingen, je structureert vervolgens je handelen en 1.2.4 Goedengebrekkigordenen: enkelevoorbeelden