Sjitze de Roos - Diagnostiek en planning

36

1    Deplancyclus inkortbestek

ënteren zich op elkaar en de nieuwe situatie.Meestal gebeurt dat in de vorm vaneenminofmeergeformaliseerde intake-of opnameprocedure.Dewerker zal de cliënt op zijn gemakwillen stellen, luistert naar zijn verhaal en contro leert of hij alles goedbegrepenheeft.Hij zal doorvragenopwat de cliënt ver telt omde context ende achtergrondvandiens verhaal helder tekrijgen.Ook legt hij uit wat er verder gaat gebeuren enwat de cliënt vande hulpverlening magverwachten. Vervolgens oriënteert de werker zich nader op (het verhaal van) de cliënt, diens leefomgeving enachtergronden.Hij kijkt en luistert naarhem, stelt vra gen, wint informatie in van de cliënt zelf en, waarmogelijk en gewenst, ook nog vanderden: familie, kennissen en eerderehulpverleners.Hijweegt de in formatie af, stelt vast welke gegevens nog ontbreken, ordent zijn indrukken enmaakt een voorlopige balans op.Meestal rapporteert hij zijn bevindingen aancollega’s, die samenmethem tot eenkenschetsvanhetprobleemtypeofde hulpvraag komen. Intakestaf of opnameteam delen de betrokkene innaar de mate van (ab)normaliteit die hij lijkt te vertonen. Als het om een residentiële opname gaat, wordt de cliënt ook ruimtelijk ingedeeld: hij krijgt een plaats toegewezendievoorzijnprobleemtypehetmeestgeschikt lijkt.Verder formu lerendehulpverleners voorlopige conclusies enobservatiedoelen, alshet even kan zoveelmogelijk in samenspraakmet de cliënt.Omdatwe uitgaan van sa menwerkingmet de cliënt heefthet diagnostischproces altijd een ‘dialogisch’ karakter.We doen als hulpverlener geenuitspraken ennemen geenbeslissin genbuitenhemom (Rispens, e.a., 1992). Kortom: de cliënt wordt geclassificeerd. Daarbij combineer je de vermoe delijke aard en ernst van zijn problemenmet de categorieën van het toege paste classificatiemodel. Dat model is dan weer gebaseerd op de georgani seerde ervaringen en de gedragswetenschappelijke vooronderstellingen van hethulpverlenend systeem.Het kanbijvoorbeeldgaanomorthopedagogische praktijktheorieën, om een psychiatrische ziekteleer of om gesystematiseerde inzichtenophet gebiedvanverslavingsgedrag. Als aande cliënt zijnplek is toegekendkande verderehulpverlening een aan vangnemen. Inhet geval van eenopnamekomt hij onder toezicht te staan en wordt nader geobserveerd. Er worden rapportages over zijn gedrag geschre ven, dieweer aanleiding kunnen zijn voor gesprekkenmet de cliënt en/of re levante anderen.Alleswat vanbelang lijkt,wordt onderzocht: het lichaam, de ziel, het gedrag en de stemming van de hulpvrager, zijn geschiedenis en zijn milieu, deverhalendiehij vertelt, zijngelaatsuitdrukkingen, zijnpersoonlijke hygiëne en demanier waarop hij contactmet anderen legt. Ook zijn reacties ophulpverlenerswordengeregistreerd. Als het goed is, worden deze gegevens systematisch verzameld en geor dend. De aanvankelijke classificatie wordt aangevuldmet, enwaar nodig ge-