Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﻪ اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ﻣﺘﻦ ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎزﺗﺎب ﯾﺎﻓﺘﻪ اﻣﺮوز دﯾﮕﺮ ﭘﺮﺳﺸﯽ از

ادﯾﺒﺎﻧﻪ ﯾﺎ آ ﮐﺎدﻣﯿﮏ ﻧ ﺗﻮا ﻤﯽ ﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ، ﺑﻪ ﺿﺮورت زﻣﺎﻧﻪ ، از دل ﭘﺮﺳﺶ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﯾﺎ اﻧﮕﯿﺰه ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮی ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ از اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ﻣﺘﻦ ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﮐﻮﺷﯿﺪه اﯾﻢ. اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ ﯾﮏ ﻣﺠﺎز ) ﺳﺖا ا ﮔﺮ ﻧﮕﻮﯾﯿﻢ اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم را ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ(؛ ﺣﺪﯾﺚ ﯾﮏ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ اﺳﺖ؛ ﯾﮏ ﺳﻮ دا ﺳﺖ. اﯾﺮان ﻫﻤﭽﻮن ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ در ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ ا ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮدﯾﺘﯽ اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ دارد، اﻣﺎ واﻗﻌﯿﺘﯽ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. از اﯾﺮان ا ﮐﻨﻮن ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ؟ اﯾﺮاﻧﯿﺖ اﻣﺮوز ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ دﻏﺪﻏﻪ اﺳﺖ؛ دﻏﺪﻏﻪ ای ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ دﻏﺪﻏﻪ ای زﯾﺴﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ اﺳﺖ . دﯾﮕﺮی ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﯾﺪ؛ اﯾﻨﮑﻪ، از اﯾﺮان ا ﮐﻨﻮن ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ

ﺗﺘﺒﻌﯽ

ﯽﻨﻨ ﺳﺮ ﺗﻔ

ﻣﺎﻧﺪ؟

ﻫﺴﺘﯽ و ﻧﯿﺴﺘﯽ ﯾﮏ ﻣﻠﯿﺖ و آب و ﺧﺎ ک ﯾﮏ ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﺳﺖ. ﺧﺸﮑﺴﺎﻟﯽ و دروغ، ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ دروغ، ا ﮐﻨﻮن ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﺮی ﺣﯿﺎت ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم اﯾﺮان و ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎن در آن را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﻨﺪ. ﻣﯽ

ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ

ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺮه از ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﻮد و از آن

ﺳﺒﺰ اﯾﺮاﻧﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺠﻮم ﺑﯿﺎﺑﺎن رود ﻣﯽ

یﻪ واﺣ

ﻣﺎﻧﺪ. ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺑﺎر دﯾﮕﺮ وﺧﺸﯿﺪن ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.

ای ه ﺧﺎ ک ﻣﺮد

ی ﺑﺮﺟﺎ

اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی آن ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ. در ای ﻧﯿﺴﺖ، اﻣﺎ اﮐﻨﻮن زﺑﺎن در ﻫﺎی ﺗﺎزه ای

اﯾﺮاﻧﯽ، « ﺟﺦ»

ﺑﯿﺎﺑﺎن، اﯾﻦ

یﻪ ی واﺣ « دﯾﮕﺮ »

ﺑﻌﺪ ﻧﻤﺎدﯾﻦ، ﻧﻔﯽ و اﻧﮑﺎر و رﯾﺸﺨﻨﺪ اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﻗﺼﻪ ﺗﺎزه ی

از ﯾﮑﺴﻮ، ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮ ژﯾﮏ ﺑﺎ ﺑﻼﻏﯿﺎت ﺧﻮد و ﮔﺎه در ﻋﻤﻞ و ﺑﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻫﻤﻮاره ﺑﺮآن ﺑﻮده ﮐﻪ ﻧﺎﻣﯽ از اﯾﺮان ﺑﺮده ﻧﺸﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﺎرﯾﺦ را از ﻧﻮ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ و ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﮐﺸﻮر را در راه ﺑﺮﭘﺎداﺷﺖ ﻗﻠﻤﺮو ﻣﻮﻫﻮ ﻣﯽ از ﻧﻮﻋﯽ اﻧﺘﺮﻧﺎﺳﯿﻮ ﻧﺎ ﻟﯿﺴﻢ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮده اﺳﺖ. از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ، ﺧﻮاﻧﺶ ﺧﺎم ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ روﯾﮑﺮدﻫﺎی ﻧﻈﺮی ﻗﻬﺮآﻣﯿﺰ در اﯾﻦ ﻫﺎ ﺳﺎل ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ؛ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺢ و ﺑﻪ ﺗﺼﺮﯾﺢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ واژه اﻣﺖ» ی را ﺑﻪ ﺟﺎ « « ﻣﻠﺖ» ی اﯾﺮان ﮐﻮﺷﯿﺪه اﻧﺪ . ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﮑﺮار ﻧ د ﺷﻮ ﻤﯽ اﻣﺎ ﻫﻮﯾﺖ اﯾﺮاﻧﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ دﺳﺖ اﻧﺪازی ﺑﺎر ﻫﺎ ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ. در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ زﺑﺎن و ادب ﭘﺎرﺳﯽ واﻗﻌﯿﺖ دﯾﮕﺮی را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﺬارد. اﯾﻦ ﮐﻪ، اﯾﺮان ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺸﻮری ﮐﻬﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﮐﻬﻦ ﺑﻮدن ﺧﻮد ﻧﯿﺰ در ﻃﻮل دﯾﮕﺮ ﺑﻪ رﺑﻂ و ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ و ﮔﺎه ﻋﺎﻣﺪاﻧﻪ و ﻟﻔﺎﻇﺎﻧﻪ در ﻧﻔﯽ ﻫﻮﯾﺖ اﯾﺮاﻧﯽ و زدودن آﺑﺮو از ﻧﺎم

د.ﺷﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪه

ﻫﺎی

ﺑﯽ ﮔﺎه ، ای ﻋﺎرﯾﻪ

١٠٣