Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮ لﺣﺎ ر و ﮐﺎب ﺧﻮ ا

ﮐﻪ ﻣﻦ م ﻗﻮ زى

ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﻓﻀﺎی ﻓﺮ ﻫﻨﮕﯽ اﺳﺖ و ﻫﺎ واﺣﻪ

ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﮐﺪام از اﯾﻦ ﻫﺎی واﺣﻪ

ﯾ ﻓﻀﺎﻫﺎ ﯽ ﺑﯿﻨﺎﺑﯿﻨﯽ را ﺑﺮای داد و ﺳﺘﺪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ

ﺑﯿﺎﺑﺎن، در ﻣﯿﺎن

ﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ

در ﻣﺠﻤﻮع ﺑﻪ رﻏ ،

ﺧﻮد

ی ﮐﻪ

ﻧﻮروز را ﺗﺎ ﻫﻢ ا ﮐﻨﻮن ﮐﺮدﻫﺎ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ دﯾﮕﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﻓﻼت اﯾﺮان ﺟﺸﻦ ﻣﯽ ، ﮔﯿﺮﻧﺪ « در ﻫﻤﻪ ﮔﻮﯾﺶ ﻫﺎی آﻧﺎن ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ آواﯾﯽ و ﻣﻌﻨﺎﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺑﺎ ﻓﺎرﺳﯽ ﯾﮑﯽ

ﺗﺸﮑﯿﻞ اﻧﺪ. داده

ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ واژه آزادی»ی

ﺑﺎ ﺣﺎﻓﻆ رﻓﺘﻦ از ﯾﮑﯽ از ا ﯾﻦ واﺣﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ واﺣﻪ ای دﯾﮕﺮ دﭼﺎر ﻏﻢ

اﺳﺖ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ

ﻏﺮﺑﺖ ﻣﯽ :ﺷﻮد

ﺑﻪ ﯾﺎد ﯾﺎر و دﯾﺎر آن ﭼﻨﺎن ﺑ ﮕ ﺮﯾﻢ زار..... : ﻧﯿﺰ و ﺻﺒﺎ ﺑﯿﺎر ﻧﺴﯿﻤﯽ زﺧﺎ ک ﺷﯿﺮازم

از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮﻟﻮی در دﯾﺎﺳﭙﻮرای ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ﺧﻮد در ﻗﻮﻧﯿﻪ، در ﻧﺎﻫﻤﺰﻣﺎﻧﮕﯽ اﯾﻠﻐﺎر ﻣﻐﻮل ﺑﺮ ِ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﯿﻬﻨﺎﻧﺶ در ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﺰرگ آ ، ﻣﺪه وﯾﺮان ﺷﺪن

ﺗﻌﺠﺐ

ﻧﺒﺎﯾﺪ و

ﮐﺮد

اﺛﺮ درﭼﻪ

، از آن ﺧﻮد ﻋﺼﺮ

ای واﺣﻪ اﯾﺮاﻧﯽ و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﯽ ، ﺧﺒﺮ اﺳﺖ و از آن ﻓﺎﺟﻌﻪ ﮐﻠﻤﻪ ای ﺑﺮزﺑﺎن ﻧﻤﯽ آورد. در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ، ﺳﻌﺪی از ﺳﻔﺮ آﻓﺎﻗﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﯿﺮاز ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدد، ﺑﻪ ﺷﯿﺮاز ﻫﻤﭽﻮن واﺣﻪ ای ﺳﺮﺳﺒﺰ، ﺑﻪ ﺷﯿﺮاز ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ:

« ﮐﺸﻮر »

ﺑﺮون ﺟﺴﺘﻢ از ﺗﻨﮓ ﺗﺮﮐﺎن ﭼﻮ دﯾﺪم ﺟﻬﺎن درﻫﻢ اﻓﺘﺎده ﭼﻮن ﻣﻮی زﻧﮕﯽ ﭼﻮ ﺑﺎزآﻣﺪم ﮐﺸﻮر آﺳﻮده دﯾﺪم ز ﮔﺮﮔﺎن ﺑﻪ در رﻓﺘﻪ آن ﺗﯿﺰ ﭼﻨﮕﯽ

٢٩