Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

ﻓﺎرﺳ ﯽ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ. ٤۲ از ﻣﻨﻈﺮی ﮐﻠﯽ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺗﻮان ﻫ ﻢ ﺻﺪا ﺑﺎ ﻣﺴﮑﻮب ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻋﺮﻓﺎن ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه » اﯾﻦ ، روح اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺎ واژه «

ﻫﺎی زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد . ٤۳ زﺑﺎن دوﺳﺖ در اﯾﻦ ﻋﺮﻓﺎن ﺎرﺳﯽ ﻓ

: ﺑﻮد ﻣﯽ

» در اﯾﻮان ﺧﺎﻧﻪ ام ﺧﺪا را دﯾﺪم؛ ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن ﭼﻮن ﻧﻮری درﺧﺸﺎن ﻋ ﺳﺮ رﯾﺰ و ﻈﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ آﻣﺪ. آ ن ﮔﺎه از ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﻧﻮر او ﻫﻔﺖ ﺑﺎر ﻣﺮا ﻧﺎﻣﯿﺪ و ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﮔﻔﺖ، ای روزﺑﻬﺎن! را ﺑﻪ دوﺳﺘﯽ

ﻣﻦ ﺗﻮ

٤٤

ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه

«ام. ﺑﺮ

ﺗﻼﻗﯽ ﮔﺎه دو ﻣﺤﻮر ﯾﺎد ﺷﺪ ﮐﺎﻧﻮن ی ه ﻋﺮﺻﻪ ای از دﻻﻟﺖ ﻫﺎی ﻣﺘﮑﺜﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در زﺑﺎن واژﮔﺎﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ در زﺑﺎن ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻋﺎم ﻫﻤﭽﻮن ﻓﺮﻫﻨﮓ و در ﻫﻤﻪ اﺑﻌﺎد ﻣﺎدی )ﺗﺠﺴﻤﯽ( و ﻣﻌﻨﻮی آن ﻧﻤﻮد ﭘ ﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ. در اﯾﻦ روﻧﺪ دﻻﻟﺖ ﺳﺎزی ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﺤﻮر ﮐﺎﻧﻮن ﮔﺮا را ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. در ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﻫﻨﺮ و ادب اﯾﺮاﻧﯽ در ادوار ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻗﺘﺪار ﮐﺎﻧﻮن ﻧﯿﺰ ﺷﺮط ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻧﻮزاﯾﯽ ﻫﻨﺮ اﯾﺮاﻧﯽ در اﺻﻔﻬﺎن ﻋﺼﺮ ﺻﻔﻮی ﺑﺪون اﺳﺘﻘﺮار ﺣ ﮑﻮﻣﺘﯽ ﻣﻘﺘﺪر در ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻧﻤﯽ ﻣﯿﺴﺮ ﺑﻮد . اﻣﺎ اﯾﻦ روﻧﺪ دﻻﻟﺖ ﺳﺎزی، ﺣﺘﺎ در ﻏﯿﺎب اﻗﺘﺪار ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ در ﻣﺮﮐﺰ، در آن ﻣﺤﻮر دﯾﮕﺮ، ﺑﻪ ﺻﻮرت زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ و ﻓﺮادﻫﺶ ادﺑﯽ آن ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ و ﺟﺮﯾﺎن داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ ﻓﺮﻫﻨﮓ در زﺑﺎن و اد ﺑﯿﺎت ﭘﺎرﺳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﯿﺖ ﻣﯽ رﺳﺪ. اﯾﻦ زﺑﺎ ن در ﺗﻌﯿﻦ ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ ﻣﻠﯿﺖ اﯾﺮاﻧﯽ ﻋﺮﺻﻪ ای ﮔﺸﻮد ه ﺑﻮده اﺳﺖ، ﺑﺮﺧﻼف ﻧﮋاد ﮐﻪ ﻋﺮﺻﻪ ای ﻓﺮوﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ. اﯾﻦ زﺑﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﻫﯿﭻ ﻗﻮم ﯾﺎ ﻣﻠﯿﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﻫﯿﭻ ﻗﺪرت ﻣﺮﮐﺰی در اﯾﺮان ﺧﺎﻗﺎﻧﯽ و ﻧﻈﺎﻣﯽ را وادار ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻌﺮ ﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺴﺮاﯾﻨﺪ، و ﻓﺮﺳﻨﮓ ﺗﺮ ﻫﺎ دور از زادﮔﺎه اﯾﻦ دو ﺷﺎﻋﺮ، در ﮔﻮﺷﻪ ای از ﺟﻨﻮب ﺷﺒﻪ ﻗﺎره ﻫﻨﺪ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﯿﭙﻮ ﺳﻠﻄﺎن، آن ﺷﻬﯿﺪ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﮔﺮا/ﮐﺎﻧﻮن

ﮔﺮﯾﺰ

ی

اﺳﺘﻌﻤﺎر ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎ را، آن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ. ٤٥

٤۲ ﻣﺴﮑﻮب، ۱۶۵ ٤۳

۱۷۹

ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ،

ﻣﺴﮑﻮب، ۱۶۴

ﺷﻄﺤﯿﺎت از ﻧﻘﻞ ﺑﻪ ،

روزﺑﻬﺎن :

ﺷﺮح

44

٤٥ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﻮﺳﺖ ۱.

٣٤