Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

ﺑﻪ ﺟﺮﺋﺖ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﺎ در » ﻗﻠﻤﺮو ﻣﻘﺪس «، ٤٦ در ﻗﻠﻤﺮو ﺧﻼﻓﺖ اﺳﻼﻣﯽ، ﻫﻮﯾﺖ اﯾﺮاﻧﯽ ﺗﺎ آﻧ ﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدد، ﻫﻮﯾﺘﯽ ﺑﻮد دﭼﺎر ﺷﻘﺎق. ﭼﻨﯿﻦ ﻫﻮﯾﺘﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻫﻮﯾﺖ ﺗﻤﺎم ﻋﯿﺎر اﻣﺖ» « ﻣﺘﮑﻠﻢ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ در دﯾﮕﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻫﺎی اﺳﻼﻣﯽ ﯾﮑﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ . ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣﻨﻈﺮ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻧﯿﺰ در ﻫﯿﭻ دوره ای اﯾﺮان را ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻼ ﻣﻌﺎرض از ﻗﻠﻤﺮو ﺧﻼﻓﺖ اﺳ ﻼﻣﯽ داﻧﺴﺖ. ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ ﯾﮑﺪﺳﺘﯽ ﺟﻮاﻣﻊ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻧﻤﯽ را ﺑﯿﻨﯿﻢ در ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻗﻠﻤﺮوﻫﺎی ﻣﻘﺪس در اروﭘﺎ ﯾﺎ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻫﺎی ﻋﺮب زﺑﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد . اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺳﺎل ﻫﺎ ﭘﯿﺶ از اروﭘﺎﯾﯿﺎن ، در ﺳﺪه ﭼﻬﺎرم ﻫﺠﺮی، ﻣﺘﻦ ﻣﻘﺪس « ﻗﺮآن» را ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﻮﻣﯽ ﺧﻮد ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و در اﯾﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﻫﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ ای دﯾﮕﺮ ﺑﺴﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻪ از اﺻﻞ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺴﺎ ﭼ ﯿ ﺰﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻧﺺ» « ﯾﺎ اﺻﻞ ﻣﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺧﻮاﻧﺶ ﺧﻮد آﻧﺎن )ﺗﻔﺎﺳﯿﺮ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ( ﻣﯽ ﺑﻮد. ﻧﻈﺮ آﻧﺪرﺳﻦ را درﺑﺎره زﺑ ی ﺎن ﻣﻘﺪس ﻋﺮﺑﯽ در ﻣﯿﺎن ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺗﻌﻤﯿﻢ داد. ٤۷ ﺑﺮﺧﻼف ﺑﺮداﺷﺖ ا و در اﯾﻦ ﺑﺎره ، ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ زﺑﺎن ﻣﻘﺪس ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺸﺎﻧﻪ » « ﮐﻪ از اﺗﻔﺎق ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮد ﻟﻔﻆ» « ﻣﺒﻨﺎی ارﺗﺒﺎط اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺑﺎ آن ﻣﯽ ﺑﻮد. اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﻫﻤﻮاره ﻣﺜﻞ ﻟﻐﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺪون ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻓﮑﺮی در ﺧﻮاب ﺗﮑﺮا ر ﻣﯽ )« ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻮف ﮐﻮر( . ارﺗﺒﺎط آن ﻫﺎ در واﻗﻊ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﺧﻮد ارﺗﺒﺎط و از اﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﺑﺎ ﻣﺒﺪ أ ﺻﺪور ﺳﺨﻦ ﻣﻘﺪس ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺧﻮد آن ﺳﺨﻦ. ﻋﻤﻠﮑﺮد ﭼﻨﯿﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ را ﻣﯽ ﺗﻮان از ﻧﻮع » phatic « ٤۸ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﯾﺎ ﮐﻮﺑﺴﻦ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ در ﺧﻮاﻧﺪن اوراد و ادﻋﯿﻪ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ زﺑﺎن ﻣﺎدری ﯾﺎ ﺑﻮﻣﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﺑﺮآوردن زﺑﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺤﻤﻞ ﯾﺎ رﮐﻦ رﮐﯿﻦ اﯾﺮاﻧﯿﺖ، ﺳﺎﺣﺘﯽ از ﻣﻘﺎوﻣﺖ، زﺑﺎن ﻫﻤﮕﺎن، زﺑﺎن ﺗﻮده ﻫﺎی ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ) و ﻧﻪ درﺑﺎرﻫﺎ و ﻧﺨﺒﮕﺎن ﻣﺬﻫﺒﯽ ﯾﺎ ﻋﻠﻤﯽ ( ﻋﻤﻞ ﻣﯽ : ﮐﺮد ﻋﻨﻮان زﺑﺎن ﻣﻘﺪس ﻣﺘﻨﯽ را ﺧﻮاﻧﺪه اﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﺎی آن را ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه ...» ، اﻧﺪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ » اﯾﻦ، Ã ﻗﯿﻤﺘﯽ د ر ﻟﻔﻆ دری « )ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو( در ﺧﺮاﺳﺎن، اﯾﻦ

ی ی

ﺑﻪ

ی دوﺑﺎره

و ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ زﻣﯿﻦ ﻣﺎﺳﺖ اﯾﺮان

اروﭘﺎﯾﯽ ﭘﯿﺶ ﮔﯿﺮی ﺷﮑﻞ از

دودﻣﺎﻧﯽ « را ﺑﻨﺪﯾﮑﺖ آﻧﺪرﺳﻦ در ﻣﻨﺒﻊ ﭘﯿﺶ ﮔﻔﺘﻪ دو ﺻﻮرت از

٤٦ ﻗﻠﻤﺮو » و « ﻣﻘﺪس ﻗﻠﻤﺮو »

ﺟﻮاﻣﻊ

.

اﺳﺖ ﮐﺮده ذ ﮐﺮ ﻣﻠﯽ ﺟﻮاﻣﻊ

47 Anderson, 13

ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ اﻧﺪ ﮐﺮده

ﺻﺤﺒﺖ » ﮐﺎرﮐﺮ

ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﯾﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﻪ

ﯾﺎ ﮐﻮﺑﺴﻦ ﻋﻤﻞ از

48 Phatic function ﺑﻨﺪی ﻃﺒﻘﻪ در را

« ﮔﺸﺎﯾﺎﻧﻪ

.

ﻧﺪارد ﮔﻮﯾﺎﯾﯽ

در ﻧﻬﺎده ﺑﺤﺚ ﻣﻮرد زﻣﯿﻨﻪ

ﭼﻨﺪان

٣٥