Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

ﺧﺼﻠﺖ آ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺳﻮﮔﻮاری ، و ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ اﯾﻦ ﺧﺼﻠﺖ آ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺨﺶ آن ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﺮﻧﻤﻮن ﻫﺪاﯾﺖ را ﺑﻪ وﯾﮋه در ﺑﻮف ﮐﻮر ﯾﺎد ﻣﺎ ﻣﯽ آورد. اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ﺑﻮف ﮐﻮر ﻫﻮﯾﺘﯽ ﺳﻮﮔﻮار اﺳﺖ، اﻣﺎ آرزوﺷﺪه در اﯾﻦ ﺳﻮﮔﻮاری، ﻣﺘﻌﻠ ˆ اﯾﻦ ﻖ ﻫﻮﯾﺖ، در رواﯾﺖ ﺑﻮف ﮐﻮر ﻣﺪام در درون راوی ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ، ﭼﯿﺰی ﻧﺎﺑﻮده و ﯾﺎ از ﺟﻨﺲ اوﻫﺎم ﻧﯿﺴﺖ. در ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﻪ ﺷﺪت ﻓﺸﺮده ﻣﺤﺎ ﮐﺎت اﺛﺮ اﮔﺮﭼﻪ از اﯾﺮان ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻧﯿﺎﻣﺪه، آری» ﯾﮏ « ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻮﯾﺖ اﺳﺖ . اﯾﺮان ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺑﮋه

ﮐﻞ اﺛﺮ

ی ﯽ ی

ﻣﺠﺎزی

ﭘﺎره ای ﮐﻬﻦ از آن، ﺟﺰء ﺑﻪ ﺟﺎی ﮐﻞ، در ﻣﺘﻦ ﺑﻪ ﯾﺎد آورده :دﺷﻮ ﻣﯽ

اﻣﺎ ﻧﺎﻣﺶ ﺑﺎ

» ری، ﺷﻬﺮی ﮐﻪ ﻋﺮوس دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ .«

ﺑﻮف ﮐﻮر از اﯾﺮان ﻧﺎم ﻧ ﻤﯽ ﺑﺮد، اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮان و ﺑﺎﯾﺪ آن را ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺎﻧﯿﻔﺴﺖ اﯾﺮاﻧﯿﺖ در ادﺑﯿﺎت ﻣﺪرن اﯾﺮان ﺑﺎزﺧﻮاﻧﺪ. ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻦ ﮐﻪ، ﺣﺘﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ در اﯾﻦ رﻣﺎن ﺑﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ راوی ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﻮ ﻣﯽ د، اﯾﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻀﺎد ﻓﺮد و ﺟﻤﻌ ﻣﺸﺨﺺ و ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﺪه ﻣﯽ ای ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻧﻪ

ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ را در ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ

ﺻﺮف ﺑﺎزﺗﺎب ﮐﻠﯽ ﺗﻀﺎدی از ﻓﺮد و ﺷﻬﺮﯾﺖ ﻣﺪرن آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ دروﻧﻤﺎﯾﻪ

ی

دﯾﮕﺮان ایﺑﻪ ﺗﺠﺮ ﮐﻪ

ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ در ﺑﻮف ﮐﻮر ﻧﻪ ﮔﺮﺗﻪ ﺑﺮداری از اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ ﺧﺎص ﺧﻮد درآﻣﺪه اﺳﺖ:

اروﭘﺎﯾﯽ . ﺳﺎزد ﻣﯽﺑﺮ

ی ﺗﺠﺮﺑﻪ

ﻣﺸﺨﺺ از آن

ﺧﻮد

ﯾﮏ ﻧﮋاد ﻣﺠﻬﻮل و ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺷﺪه ﺑﻮدم، ﺑ ﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده

ﻣﻦ ﻣﯿﺎن رﺟﺎﻟﻪ

ﻫﺎ

ام ﻫﺎ ﺑﻮده . ﭼﯿﺰی ﮐﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎ ک ﺑﻮد . ﺣﺲ

ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﺑ ﻖ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺟﺰو دﻧﯿﺎی آن

. ﻣﺮده...

زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻢ و ﻧﻪ ﻣﺮده

ﮐﺮد ﻣﯽ م ﮐﻪ ﻧﻪ زﻧﺪه

ی

د ر ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﮔﺬار ﺗﻠﻤﯿﺤﺎﺗﯽ ﮔ ﯾﻨﺶﺰ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ واﻗﻌﯽ و در ﺳﻄﺢ ﻣﺘﻦ ﺑﻪ ﯾﺎدآورده دﺷﻮ ﻣﯽ . در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ، در ﺑﻮف ﮐﻮر ، ﻫﻤﭽﻮن ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ ، ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﻤﺎدﯾﻦ و ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﺑﻦ ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ از ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮاﻧﯽ در ﺑﻄﻦ ﻣﺘﻦ ﺑﺎزﻧﻤﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ. اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ا ﻣﺎ ﻻﻣﮑﺎن ﻧﯿﺴﺖ. ﮔﻠﺪان راﻏﻪ را ﻧ ﻫﻤﭽﻮن ن ﺗﻮا ﻤﯽ ﺷﯿﺌﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ، ﻧﺎ ﮐﺠﺎآﺑﺎدی ، واژﮔﻮن

٥٨