Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

در ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﺑﯽ ﺗﺎرﯾﺦ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ ﺗﻤﺜﯿﻞ )ﻫﻤﭽﻮن ﺷﻌﺮ ﮐﺴﺮاﯾﯽ( ﺧﻮاﻧﺪ. در ﺑﺎﻓﺖ آﻟﻮد وﻫﻢ و ﻣﻮﺟﺰ داﺳﺘﺎن ، اﯾﻦ ﺷ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺧﻮد را دارد در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﻠﻤﻮس و

ﯽء ی ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ

ﻣﺎﺟﺮاﺳﺖ، اﻣﺎ ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻋﺎم و ﻣﺸﺘﺮک

دارای ﺗﻌﯿﻨﯽ ﻗﺼﻮی ﺳﺖا . ﺟﺰﯾﯽ از اﺟﺰای ﺻﺤﻨﻪ

ی

اﺷﺎره آﻣﯿﺰه : دارد ای از ﺧﺎ ک و ﺧﺎﻃﺮه ﺑﺎ ﺗﻘﻮﯾﻤﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻪ اﺳﺘﻌﺎره ﮔ ی ﺑﺮ ﻞ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ اداﻣﻪ آن ی در زﻣﺎن و ذﻫﻦ راوی ﻣﯽ ﺗﺄ ﮐﯿﺪ ﮔﺬارد. ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﮐﻪ ﻣﺮده اﺳﺖ، اﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺮاﺑﺮ راوی ﻫﻨﻮز ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ ﮔﻞ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ زﻧﺪه اﺳﺖ :

ﻓﻬﻤ ﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ درد ﻗﺪﯾﻤﯽ داﺷﺘﻪ ام. آﯾﺎ اﯾﻦ ﻧﻘﺎش ﻗﺪﯾﻢ ﮐﻪ روی اﯾﻦ ﮐﻮزه را ﺻﺪﻫﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﺰاران ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻫﻢ درد ﻣﻦ ﻧﺒﻮد؟ ﻫﻤﺎن ﻫﺎ ﮐﻪ ذرات ﺗﻨﺸﺎن در ﮔﻞ ﻫﺎی ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﮐﺒﻮد زﻧﺪﮔﯽ .؟.. ﮐﺮد ﻣﯽ

ﺑﺎ درﺧﺖ ﺳﺮو، اﯾﻦ ﻧﻤﺎد ﺗﮑﺮار ﺷﻮﻧﺪه د ر ادب و ﻫﻨﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ،

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اﺳﺖ راوی رﻓﺘﺎر

و زﻣﺎﻧﯿﺘﯽ آرزو ﺷﺪه ، اﻣﺎ ﻣﻠﻤﻮس و ﻣﺸﺨﺺ از آن ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﯽ آﯾﺪ:

ﮐﻪ در ﻣﮑﺎﻧﯿﺘ

ﯽ

ﯾﮏ درﺧﺖ ﮐﻬﻦ ﺳﺮو. «

ﺎر ﻧﻬﺮ ﺳﻮرن، زﯾﺮ ﺳﺎﯾ

ﻨ ...ﮐ »

یﻪ

زﺧﻢ را در ﺑﻮف ﮐﻮر ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ از ﻫﻮﯾﺘﯽ ﻓﺮدی

رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮا ﻣﯽ ﻧﻨﺪ اﺳﺘﻌﺎره

ی

ن ﻣﯿﺎن اﻣﺮ ﻓﺮدی و اﻣﺮ ﺟﻤﻌﯽ

ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ. اﻣﺎ در ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ و در ﺧﻮاﻧﺸﯽ ادﺑﯽ از ﯾﮏ ﻣﺘﻦ ﺗﻮا ﻤﯽﻧ

ﻣﺸﺨﺼﯽ ﮐﺸﯿﺪ. در ﻣﺘﻦ ادﺑﯽ ﻣﺎ ﻣﺼﺪاق اﯾﻦ ﺳﺨﻦ درﺳﺖ ﻣﯽرا ﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻫﻮﯾﺖ

ﺧﻂ ﻓﺎرغ

ﻓﺮدی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ۸۷ اﺳﺘﻌﺎر « زﺧﻢ » یه

ﺑﯿﺎﻧﯽ از ﻫﻮﯾﺘﯽ ﺟﻤﻌﯽ اﺳﺖ ، ﺑﯿﺎن آن ﭼﯿﺰی

ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ از آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﻮﯾﺖ ﺳﻮﮔﻮار اﯾﺮاﻧﯽ ﯾﺎد ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽ . ﮐﻞ ﺑﻮف ﮐﻮر ن ﺗﻮا ﻣﯽ را ﻫﻤﭽﻮن اﺳﺘﻌﺎره ای از ﯾﮏ زﺧﻢ ﺧﻮاﻧﺪ. ، زﺧﻢ اﯾﻦ اﯾﻦ ﺑﯿﺎﻧﯽ از ﺳﻮژه ﻣﺠﺮوح » ی

«، در واﻗﻊ

ﺣﻘﯿﻘﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﺎد آوری آﻧﭽﻪ

اﯾﻦ

ﺑﯿﺎﻧﯽ از ﮐﻨﺶ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺳﻮﮔﻮاری اﺳﺖ؛ اﺷﻌﺎر دردﻧﺎ ک ﺑﺮ ی

87 Balibar, 94

٥٩