Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

، رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﮕﺎﻫﺪاری آن در ﺑﺮ اﺑﺮ ﻣﺮگ )ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ( ، در واﻗﻊ در ﻣﺠﺎل

از دﺳﺖ « ﺧﻮد » در

اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﺮگ در ا ﺧ ﺘﯿﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ :

ﻣﯽ» ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮم و ﻫﻨﻮز ﺧﻮد را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. «

ﮐﻪ در اﻧﺰوا روح را

ﯾﺎد و ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ؛ زﻧﺪﮔﯽ و ﻣﺮگ اﯾﻦ از ،

از اﯾﻦ ﻣﺠﺎدﻟﻪ

ﺳﺎزوﮐﺎری

ی را ﯽ ی

ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺗﺮاﺷﺪ در زﺑﺎن ﻫﻤﮕﺎن و ﺑ ﺎ ﻫﻤﮕﺎن ﻧ ﺗﻮا ﻤﯽ ن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ، » اﻳﻦ دردﻫﺎ را ﻧﻤﯽ ﺷﻮد

ﻣﯽ

ﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ را آﺷﮑﺎر ﮐﺮد : » ﻧﻪ اﺳﻢ او را ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﻢ

ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﻇﻬﺎر ﮐﺮد. ﺗﻮا ﻤﯽﻧ« «او» ن ﻧﺎم « . ﺑﺮد ﺑﺮای ﻧﺎﻣﺶ او زﺑﺎﻧﯽ « دﯾﮕﺮ »

و ﻣﻌﺎدل دﯾﮕﺮ آن

ﺑﺎﯾﺪ. ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﺳﺨﻦ، اﺳﺘﻌﺎره زﺧﻢ ی

ﺑﯿﺎﻧﯽ از ﯾﮏ ﻧﺒﻮد داﻧﺴﺖ . اﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد آن ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. راوی ﺑﻮده اﺳﺖ ، ﺣﺘﺎ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺧﻮد ﻫﻤﻮاره ﺑﺎ ﺧﻮد ) ﻫﻤﺴﺎن identical ( ﻧﺒﻮده ﺑﺎﺷﺪ. ۸۸ اﯾﻦ داﻏﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ روح راوی زده ﺷﺪه و او در زﻧﺪﮔﯿﺶ آن اﯾﻦ ﻧﺒﻮد آﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻮاره در « ﺧﻮد »

نﺗﻮا ﻣﯽرا «داغ»

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺧﻮد داﺷﺘﻪ و ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ:

ا ﮔﺮ آ » ﻧﺠﺎ را ﭘﯿﺪا ا ﮔﺮ ،مﮐﺮد ﻣﯽ ﺗﻮا ﻣﯽ ً ﻧﺴﺘﻢ زﯾﺮ آن درﺧﺖ ﺳﺮو ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺣﺘﻤﺎ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ آراﻣﺸﯽ ﺗﻮﻟﯿﺪ

«... ﺷﺪ ﻣﯽ

، ن ﺷﻨﯿﺪ ﺣﺘﺎ اﮔﺮ او

در اﯾﻦ ﺳﺨﻦ راوی ﺑﻮف ﮐﻮر ﭘﮋوا ﮐﯽ از اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ را ﺗﻮا ﻣﯽ

آن را از ﯾﺎد ﺑﺮده ﺑﺎﺷﺪ:

٨٨ ﺑﺮداﺷﺘ ﺗﻔﺼﯿﻞ اﯾﻦ :ﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﺠﻤﻞ Jacques Derrida: The Work of Mourning Pascale-Anne Brault , Michael Naas (Ed,&Trans),The university of Chicago press, 2003 and also by Derrida: Memories of Paul de Man, Cecile Lindsay, Jonathan Culler and Eduardo Cadava (trans.) Colombia Press, 1986. از ﻣﻔﻬﻮم ﺳﻮﮔﻮار ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻨﺸ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪ ﺗﻌﺒ ﺑﺮای . ﯾﺪا در ﯿﺮ

ﯽ

٦٠