Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

روز ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ، اوزان ﺻﻠﺐ و ﻣ ﺤ ﮑﻢ ﻋﺮوﺿﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ رو ﺑﻪ ﺳﺴﺘﯽ ﮔ ﺬ اﺷﺘﻨﺪ؛ و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ، ﺷﻌﺮ دﯾﮕﺮ ﻓﻘﻂ ﺳﺮوده ﻧ ﻤﯽ ﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻌﺮﯾﺖ ﺷﻌﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ : ﺷﺪه ﺑﻮد

ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﭘﺮﭘﻮچ را ﭘﻮﺋﺰی ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﭼﻨﺎن ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﺋﺰی ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ﭼﻨﺪ اﻟﻔﺎظ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ در ﯾﮏ وزن ﻣﻌﯿﻦ و از ﻗﺎﻓﯿﻪ دادن ﺑﻪ آﺧﺮ آﻧﻬﺎ و از وﺻﻒ ﻧﻤﻮدن ﻣﺤﺒﻮﺑﺎن ﺑﺎ ﺻﻔﺎت ﻏﯿﺮ واﻗﻊ و ﺳﺘﻮدن ﺑﻬﺎ ر و ﺧﺰان ﺑﺎ ﺗﺸﺒﯿﻬﺎت ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دﯾﻮان ﯾﮑﯽ از ﺷﻌﺮای ﻣﺘﺄﺧﺮﯾﻦ ﺗﻬﺮان ﻣﺘﺨﻠﺺ ﺑﻪ ﻗﺎآﻧﯽ از اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﻣﺸﺤﻮن اﺳﺖ. د ﯾﮕﺮ ﺧﯿﺎل ﻧ اﻧ ﮑﺮده ﺪ ﮐﻪ در ﭘﻮﺋﺰی ﻣﻀﻤﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از ﻣﻀﺎﻣﯿﻦ ﻣﻨﺸﺄت ﻧﺜﺮﯾﻪ ﻣﺆﺛﺮﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﻮﺋﺰی ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻮد ﺑﺮﺣﮑﺎﯾﺘﯽ ﯾﺎ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ درﺣﺎﻟﺖ ﺟﻮدت ﻣﻮاﻓﻖ واﻗﻊ و ﻣﻄﺎﺑﻖ اوﺿﺎع و ﺣﺎﻻت ﻓﺮح اﻓﺰا ﯾﺎ ﺣﺰن ﻪ اﺳﺖ ¨ اﻧﮕﯿﺰ ﻣﺆﺛﺮ و دﻟﻨﺸﯿﻦ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﻼم ﻓﺮدوﺳﯽ رﺣﻤﻪ اﻟ ... . ۸۹

ﻫﺎی

ﻧﯿﻤﺎ درﺑﺎره ﺷﻌﺮ ی

در ﺷﻌﺮﻫﺎ و اﻧﺪﯾﺸﻪ

اوج اﯾﻦ روﻧﺪ را ﻫﺎ ﺑﻌﺪ نﺗﻮا ﻣﯽ

اداﻣﻪ و ﻧ

ﻫﺎی

یﻄﻪﻘ

و ﺷﺎﻋﺮی دﯾﺪ.

ﻫﯿﭻ اﺑﺪاﻋﯽ در ﺧﻼء اﺗﻔﺎق ﻧ اﻓﺘﺪ. ﻤﯽ ﻫﺮ اﺑﺪاﻋﯽ ، و در اﯾﻨﺠﺎ اﺑﺪاع در ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ وﺳﯿﻊ ﺗﺮ در ﺷﻌﺮ ، اﻓﻘﯽ را ﺑﻪ ﺳﻮی آﯾﻨﺪه ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، اﻣﺎ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل واﻣﺪار ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ . اﺑﺪاع ﻋﺎرف در زﻣﯿﻨﻪ ای از آ ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺎرﯾﺨﯽ )ﻣﻠﯽ( ﺗﺎزه ای ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد، اﻣﺎ اﯾﻦ اﺑﺪاع در ﻋﺮﺻﻪ ﻧﻤﺎدﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ آ ﻧﮕﺎه ﻧﺴﺖ ﺗﻮا ﻣﯽ ﭘﺪﯾﺪ آﯾﺪ ﮐﻪ زﻣﯿﻨﻪ ای از ﯾﮏ آ ﮔﺎﻫﯽ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﭘﯿﺶ از آن ﻓﺮاﻫﻢ ﺑﻮ ﻣﯽ د. ﺑﺪون اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ا ی و ﺑﺮای ﻫﻢ ﻋﺼﺮاﻧﺶ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم، ﺗﮑﺮار ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ و ﺑﯽ ﻣﺨﺎﻃ ﺐ ﻣﺎﻧ ﻣﯽ ˆ ﺪ. آ ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺎرﯾﺨﯽ او ﺗﺎ ﭘﯿﺶ از آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﺪرﻧﯿﺘﻪ و ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺗﺎزه ای از وﻃﻦ، ﻣﻠﺖ آ ﮔﺎﻫﯽ ﮔﺴﺴﺘﻪ ای ﺑﻮد. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ، آ ﮔﺎﻫﯽ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ در ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺎﻃﺮه ای ﺟﻤﻌﯽ در اﺷﮑﺎل ﻣﺘﮑﺜﺮ، ﭼﻨﺪ ﻻﯾﻪ ، در ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از اﻓﺴﺎﻧﻪ و واﻗﻌﯿﺖ، ﯾﺎد و ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ و ﺧﻮ دآ ﮔﺎه

یﺟﺎﻣﻌﻪ

، دوﻟﺖ و

، ص. ۳۳

٨٩ آﺧﻮﻧﺪزاده -

ﺑﺎت ﻣﮑﺘﻮ

٦٣