Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

ﮔﺬﺷﺘﻪ ای را از ﺣﺎل ﺟﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ. ۱۰۳ ﻣﺮگ اﺳﺖ و در آن ﺳﻮ، زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ای

ﻧﻬﺮ ﺳﻮرن ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮز

ﮐﻮر ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. « ﻣﺮز»

ی ﺧﯿﺎﻟﯽ یه

در اﯾﻦ ﺳﻮی ﻣﺮز، در زﻣﺎن ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ راوی، ﺳﯿﻄﺮ

ﺟﺎﯾﯽ را در آن ﺑﯿﺎﺑﺪ و در آن ﺟﺎ زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮوی آﺳﻮده ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ :

آرزو ﺷﺪه ﮐﻪ راوی ﻫﺪ ﺧﻮا ﻣﯽ

ا ﮔﺮ ﺗﻮا ﻣﯽ ﻧﺴﺘﻢ زﯾﺮ آن درﺧﺖ ﺳﺮو ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ...

اﺳﺘﻌﺎره ای ﺑﻪ ﮔﻮﯾﺎﯾﯽ ﺳﺮو در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ اﯾﺠﺎز ﮐﻼﻣﯽ و ﺗﺼﻮﯾﺮی آن در ادب و

ﭻﻫﯿ

ن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮو ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ از ﺳﺒﺰ وﻃﻦ در ﻧﺒﻮد آن اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ از

ﻫﻨﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ﻣﻔﻬﻮم وﻃﻦ واﺣﻪ ای را ﺗﻮا ﻣﯽ. ﮐﻨﺪ ﻤﯽﻧ ﺑﯿﺎن زﯾﺒﺎﯾﯽ آزاد ﯾﺎ ﮔﯽ را ﺗﺪاﻋﯽ ﮐﻨﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای از

یﻪ واﺣ

ﺑﻮف ﮐﻮر ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻮن ﺷﻌﺮ ﺣﺎﻓﻆ ﺳﺮو اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﻣﺘﻦ راه ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ. در ﻫﺮ دو ﻣﺘﻦ ﺑﺮ ﺳﺮو

ﺟﺎﯾﯽ

دﻻﻟﺖ دارد ﮐﻪ ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای اﺳﺖ ﻏﻨﻮدن و ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدن . در اﮐﻨﻮن ﺳﺨﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدن اﺳﺖ ﻣﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ

ﮔﻮﯾﺪ:

«داغ» ﯾﮏ ﺑﺎ ﯾﺎ « زﺧﻢ » ﯾﮏ ﺑﺎ

ﺑﻪ روز واﻗﻌﻪ ﺗﺎﺑﻮت ﻣﺎ زﭼﻮب ﺳﺮو ﮐﻨﯿﺪ... ﻣﯽﮐﻪ روﯾﻢ ﺑﻪ داغ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻﯾﯽ

ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎی دو ﮔﺎﻧ زﯾﺴﺘﻦ و ﻣﺮگ ﮐﻪ ﺑﺎ وﻃﻦ ﻗﺮﯾﻦ اﺳﺖ و ﺑﺎ واﻣﯽ از اﯾﻦ ﻣﺼﺮع ﺣﺎﻓﻆ: » ای ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺤﺮ آراﻣﮕﻪ ﯾﺎر ﮐﺠﺎﺳﺖ ﮔﻔﺖن ﺗﻮا ﻣﯽ« ؟ وﻃﻦ )ﻣﯿﻬﻦ( ادب ﻓﺎرﺳﯽ

یﻪ

در ای

ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻣﺴﮑﻦ ﻣ ﺄ ﻟﻮﻓﯽ ﮔﻤﺸﺪه ؛ دﯾﺎر

اﺳﺖ« : واژه ای ﺑﺎ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ دوﭘﻬﻠﻮ

آراﻣﮕﻪ » ﯾﮏ

ی

ﮐﻪ

آرزوﺷﺪه و ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻏﻨﻮدن اﺳﺖ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدن ، ﻣﺮﮔﯽ از آن ﺧﻮد را ﻣﺮدن ، و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ آرام ﮔﺮﻓﺘﻦ . ﺗﻌﺒﯿﺮی از وﻃﻦ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ آراﻣﮕﻪ را ﻧﻘﻄﻪ در نﺗﻮا ﻣﯽ ﺑﺲ دو ر از ﻫﺪاﯾﺖ ﯾﺎ ﺣﺎﻓﻆ، در ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ دﯾﮕﺮ اﻣﺎ ، ﺑﺎ دﻏﺪﻏﻪ ﻫﻮﯾﺖ ﻣﻠﯽ در داﺳﺘﺎﻧﯽ از ﺟﻮﯾﺲ ﻣﺮدﮔﺎن » «

ﻧﮑﺮده .ام

ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭘﯿﺪا را او ﺳﺨﻦ اﯾﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﻮرﺳﻄ اﯾﻦ

ﻧﺎدرﭘﻮر اﺳﺖ . ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ در

103 ﻧﺎدر ﯾﺎد زﻧﺪه از زﯾﺒﺎ ﯿﺮﺒﺗﻌ اﯾﻦ

ﺟﺮﯾﺎن

٧٤