Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

ﺑﻪ ﮐﺮدار ﺧﻮب و ﺧﺮد ﮐﺎرﺑﻨﺪ

آﻫﻨﮕﺮﻣﺮد

اﯾﻦ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﻪ ﮔﺰاف ﻧﯿﺴﺖ ا ﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ رواﯾﺘﯽ ﺷﻌﺮی ﺣﻤﺎﺳﯿﯽ را ﻧ ﺗﻮا ﻤﯽ ن ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻫﻮﯾﺖ ﯾﮏ ﻣﻠﺖ ﺑﺎ ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن در آن آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ا ﮔﺮ رﻣﺎن در ﻓﺮﻫﻨﮓ اروﭘﺎﯾﯽ ﻣﻠﯿﺖ را ﻫﻤﭽﻮن ﻓﻀﺎﯾﯽ ﻣﻠﻤﻮس در اذﻫﺎن ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﺷﮑﻞ داد، ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺳﺪه ﭘﯿﺶ از آن ﺣﺴﯽ از » دﯾﺮﯾﻨﮕﯽ ﺗﺎرﯾﺨﯽ، ﭘﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﻣﻠﯽ، ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ زﺑﺎﻧﯽ و ﻫﻮﯾﺖ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ « را ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ ذﻫﻨﯿﺖ ﺑﺮای اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ۱۰٥ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺳﺮوده ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﺳﺪه از ﻧﻮزاﯾﯽ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ و ﭘﯿﺪاﯾﯽ ﺷﻌﺮ در اﯾﻦ زﺑﺎن ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﻧﻘﺶ ﻫﺎی ﺳﻠﺴﻠﻪ اﯾﺮاﻧﯽ را در اﯾﻦ ﺗﺤﻮل ﻧ ﺗﻮا ﻤﯽ ن ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺖ. در آن دوره از ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان، ﯽ، ﻫﺎﯾ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﭼﻪ ﻣﺴﺘﻘﻞ و ﭼﻪ ﻧﯿﻤﻪ ، ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﻪ وﯾﮋه در ﺷﺮق اﯾﺮان ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﻮق روح و آﮔﺎﻫﯽ ﻣﻠﯽ اﯾﺮاﻧﯽ و ﻣﺮوج اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﻣﯿﺮاث و زﺑﺎن ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن ﭘﯿﺸﺎاﺳﻼﻣﯽ ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در زﻣﺎﻧﻪ ﻓﺮدوﺳ ﭼ ﯽ ﻫﻤﻪ ﯿﺰ ﺑﻪ ﮐﺎم ﺑﻮد. ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻧﯿﺰ از ﻧ ﺨ ﺴﺘﯿﻦ ﺑﯿﺖ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن اﺣﺮاز ﯾﮏ ﻫﻮﯾﺖ اﺳﺖ. اﺣﺮاز ﻫﻮﯾﺖ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ آن ﻫﻮﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ و ﮐﺴﯽ ﺳﯽ ﺳﺎل ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺳﺮ آن ﻣﺎﯾﻪ ﻤﯽﻧ ﮔﺬارد. از ﻣﻨﻈﺮی ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻓﺮدوﺳﯽ ﻫﻨﻮز زﺑﺎن ﺑﺮﯾﺪ ،ﻫﺎن ﮐﺘﺎب

ﻫﺎ

ﺴﺘﯿﻦ ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان اﺳﻼﻣﯽ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.

ﺳﻮزان ﺨﻧ ﻫﺎی ﺳﺪه ﻫﺎی ﻋﺎم ﻗﺘﻞ ﻫﺎ و

۱۰٥ در ﺮانﯾا»: ﻣﻄﻠﻖ ﯽﺧﺎﻟﻘ ﺟﻼل

۳ ، ۱۳۸۹ ،( ۶۶

روزﮔﺎران « ) ﻨﻪﯿ ﮔﻨﺠ ،

ﺷﻤﺎره

ﮔﺬﺷﺖ

٧٦