Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

ﮐﻪ ﺗﺨﻢ ﺳﺨﻦ را ﭘﺮاﮐﻨﺪه

ام ﮐﻪ ی ﻧﯿﻤﺎ ای

ﯾﺎ: و ﻣﻦ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮخ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺎل ﻫﻤﯽ رﻧﺞ ﺑﺮدم ﺑﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎل

ﭘﺲ از ﻓﺮدوﺳﯽ ﻓﻘﻂ ﮐﺎر در ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿ

وﻗﻮﻓﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮ اﻣﺮ وﻗﻮف ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ اﺑﺪاع را ﻣﺎ ﺳﺪه

ﺞ

ﻫﺎ

ﮔﻮش ﻣﻦ از ﺻﺪای آﯾﻨﺪﮔﺎن ﭘﺮ اﺳﺖ. « ۱۲٤ وﯾﮋﮔﯽ ﺳﻮﻣﯽ را ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ در اﯾﻨﺠﺎ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ ﻃﺮح ﮐﺮد. اﯾﻨﮑﻪ، ا ﮔﺮ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻣﺘﻨﯽ رواﯾﯽ اﺳﺖ ، ﻣﺤﺎ ﮐﺎت در آن ﺑﺮ ﭼﻪ ﻧ ﺳﺎز و ﻬﺎدی اﺳﺘﻮار اﺳﺖ؟ اﯾﺮان و اﮔﺮ اﺳﺖی « ﻣﺠﺎز » ن ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﻣﺠﺎز را ﺑﺎﯾﺪ در دﯾﮕﺮﯾﺖ زﺑﺎن ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ و در دﯾﮕﺮﯾﺖ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻫﻤ ﭽ ﻮن ﯾﮏ اﺑﺪاع ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﭘﺮﺳﺶ د ﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻧﺒﻮد ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ رواﯾﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﺳﺎﺧﺘﺎر دﻻﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﺘﻦ را ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ ﻓﻀﺎی ﻗﺼﻮی ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮان ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ از ﻣﺠﺎز ﺑﻪ دﺳﺖ داد؟ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﺴﺨﻪ ای وﯾﺮاﺳﺘﻪ از ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ در دﺳﺖ ﻧﺪارﯾﻢ. ا ﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺶ ﯽﯾﻫﺎ ﮐﻪ در زﻣﯿﻨﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﻮا ﻣﯽ ن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﭘﮋوﻫﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﮐﻤﺒﻮد روﺑﺮو ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﻮاﻧﺸﯽ رواﯾﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ از اﯾﻦ ﻣﺘﻦ در دﺳﺖ ﭘﺮدازد ، ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺷﻌﺮﯾﺖ اﯾﻦ ﻣﺘﻦ را ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺣﻤﺎﺳﯽ آن روﺷﻦ ﺳﺎزد. ﻣﺤﺎ ﮐﺎت و ﮐﯿﻔﯿﺖ دراﻣﺎﺗﯿﮏ در داﺳﺘﺎن ﻫﺎی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﭼﻪ اﺳﺎﺳﯽ اﺳﺖ؟ ﮐﻨﺶ و ﺷﺨﺼﯿﺖ در اﯾﻦ ﻣﺘﻦ رواﯾﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ اﻧﺪ ﺷﺪه ؟ ﺳﺎزﻣﺎﯾﻪ ﺗﺮاژﯾﮏ در داﺳﺘﺎن ﻫﺎی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ اﯾﻨﮑﻪ، آﯾﺎ ن ﺗﻮا ﻣﯽ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻗﺼﻮی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﮔﺴﺘﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮد آن و ﺑﺎزﻧﻤﻮدی ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺘﻪ از آن اﺳﺖ ، اﯾﻦ ﻣﺠﺎز ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺠﺎزی اﺳﺖ ﺗﻮا ﻣﯽ ؟ ﻧﺪارﯾﻢ. اﯾﻦ ﺧﻮاﻧﺶ رواﯾﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻫﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ادﺑﯿﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺘ ﻣﯽﯽ ﻨ

» : ﺑﯿﻨﯿﻢ ﻣﯽ

یه

ﻓﻀﺎی

آن ﺑﻪ

ﻫﺎی

ﻓﺮﺻﺘﯽ دﺳﺖ

در ﺧﺼﻮص اﮔﺮ ﻧﯿﻤﺎ ﮐﺎر زﻣﯿﻨﻪ

ﺑﻪ «

اﺑﺪاع » ﻣﻌﻀﻞ

۱۳۵۰ (، ۸۶ .

اﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ زﻣﺎن، )

ﯾﻮﺷﯿﺞ :

ﺟﻬﺎن

124

ﭘﺮداﺧﺘﻪ . ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺪ

ﻧﻮﺷﺘﻪ

ﺑﻪ دﻫﺪ ﺗﻔﺼﯿﻞ آﯾﻨﺪه در در و

ﺟﺪا ﮔﺎﻧﻪ

٨٩