PanPost nummer 2 juni 2017

Club Pan-European Nederland | nummer 2 | juni 2017

landerijen. In Sarrebourg vroeg ik aan een wegwerker of hij wist waar dat klooster lag en gelukkig bleek het een bekende plaats te zijn, waar in de zomer veel activi- teiten werden georganiseerd. Hij wees me de weg midden door Sarrebourg, waardoor ik ook nog een stukje regenachtige stad heb gezien. Eenmaal bij het klooster gearriveerd, zag het er wel heel stil en verlaten uit. Het was ook al na vijven en er stond maar één auto op de parkeerplaats…. Gisteren had ik een sms-bericht gekregen voor het geval er niemand bij de receptie zou zitten. En ja hoor, er zat niemand bij de receptie, alles was dicht. Toen ik het bericht ging nalezen, bleek de acculading van mijn mobiel nog maar 18% te zijn. Snel de instructies lezen vóór dat hij de geest ging geven, want wat dan??? Dan had ik in de kapel kunnen gaan slapen, want die was open! Maar ik kon via een code de deur van het hotel openen en mijn kamer, helemaal op de bovenste verdieping, was open. Toen ik, eenmaal op m’n kamer, de foon aan de lader legde, sprong die meteen naar 70%. Ik denk dat Ulrich posthuum nog zijn geintjes met social media wilde uithalen! Want dit heb ik nog nooit meege- maakt. 't Was hier verder een dooie boel in het klooster, geen receptie, niks. Morgenvroeg zou er pas iemand komen voor het ont- bijt. Het naastgelegen restaurant had vakantie, dus daar kon ik niet terecht voor het avondeten. En zin om weer terug naar Sarrebourg te rijden had ik niet meer! Dan maar de overblijfselen van de lunch

verorberd. Was wel niet warm maar nog steeds lekker genoeg! Intussen had ik in de eetzaal een vleugel ontdekt, waar ik een tijdje lekker op heb zitten pielen om weer even mijn muzikale ei kwijt te kunnen. Bleek de volgende ochtend dat er stiekem mensen hadden zitten luisteren op de gang… Zo doods was het dan ook weer niet in het klooster! In de zomer worden er veel con- certen gehouden in diverse zalen en zaaltjes of in de kapel. Ook is er een soort heemtuin waar nogal wat mensen op af komen. Dan is er nog een auditorium voor le- zingen en congressen. Overdag in deze periode zaten er twee secre- taresses in het kantoor, plus de mevrouw die het ontbijt maakte en de kamers onderhield. Er was blijkbaar toch genoeg werk in deze rustige tijd. Na met een drietal families de volgende ochtend van een heer- lijk ontbijtje te hebben genoten, kwam er een oudere man naar me toe om me te bedanken voor ‘t mooie pianospel van gistermid- dag. Zo lief, ik moest echt even ‘n traantje wegpinken. Wat een geweldig begin van de dag! Op naar huis!!! De eerste 100 kilometer gingen nog door een leuk stukje Frankrijk. Wat Limburgachtig, maar dan weidser. Leuke dorpjes met veel boerenactiviteit. Daarna was het vanaf Saarbrücken snelweg geblazen om tijd te winnen. Vooral in Duitsland heb ik lekker doorge- reden (wat ligt die Trophy ongelo-

felijk stabiel op de weg!) en dat moest ook wel om de wegwerk- zaamheden (waar je maar 80 km/u mocht) te compenseren. Het is voor even wel leuk om zo hard te gaan maar de stuurweggetjes genieten toch mijn voorkeur. Eenmaal in Nederland was het vanaf Maastricht tot aan de Lucht en van Utrecht tot Huizen lang- zaam rijdende file. Eind van de herfstvakantie en Nederland kwammassaal weer thuis. In totaal had ik zo'n 7,5 uur effectief op de motor gezeten die dag. En dat was mooi genoeg geweest! Maar qua bestemming ga ik zeker nog een keer terug naar de Voge- zen, zij het als start of als einde van een grotere toer ‘in de buurt’. Of ik ga toch nog een keer een midweek specifiek daarnaartoe, maar dan een dag langer! Vanuit Nederland zijn de Vogezen net iets te ver weg voor een korte vakantie, tenzij je de aanrij- en terugrijroutes in je planning opneemt. Ze zijn zeker de moeite waard! Routes kun je bij mij opvragen (moet je zeker aan je eigen ver- trekpunt en hotel ter plekke aan- passen). Stuur me een mailtje: leppers@aurec.nl . n

21