Roeipraet 4-2015

R O E I

P R A E T

S E P T E M B E R

2 0 1 5

Op zaterdag 4 juli was het vanaf zes uur ’s ochtends alle hens aan dek bij een tijdrit van 13,8 kilometer door tropisch Utrecht. Ik was aangewezen als een soort pelotonscommandant van twintig parcoursmedewerkers, die ervoor moesten zorgen dat er niemand over de afzetting klauterde of zich anderszins zou misdragen. Het was een enerverende dag, met slechts hier en daar een probleem, zoals een gevalletje “ziekte van Heineken”, een illegale prullariaverkoper of

een zonnesteekje. Alle renners werden stevig aangemoedigd en de contacten met het publiek waren over het algemeen heel plezierig en spontaan. Slechts een enkeling vond het maar helemaal niets, zoals een typisch Utregse meid, die zich wanhopig door de meute probeerde te worstelen op haar omafiets, roepend “Wat een k..tour, ‘k mot naar de Maarsseveense Plas.” Dat een verdwaalde dreumes mij pappa noemde, deed me eigenlijk wel goed. Tom Dumoulin kon de verwachtingen niet helemaal waarmaken, maar na het spektakel gingen de 350.000 kijkers tevreden (en bezweet) naar huis. Onze club vrijwilligers zocht het centrum op en wist daar de opgelopen dorst aardig te lessen.

De groep van ruim 1500 vrijwilligers bestond niet alleen uit pensionado’s

zoals ondergetekende, maar ook uit gewiekste studenten, werkzoekenden van diverse

pluimage, hele en halve zolen, plus een aantal evenementverslaafden. Anders dan bij het WK Roeien 2014 was ook het publiek zeer gemêleerd, het aandeel obesen en tokkies was

niet gering. De VIP-locaties werden streng beveiligd, was ons verzekerd. Niettemin kon ik bij het Espace Maillot Jaune dankzij een gat in het hek en via de keuken zo naar binnen lopen, zogenaamd op zoek naar een collega. De Franse bobo’s zaten er verveeld aan de champagne, met hun rug naar het parcours.

29