CZW20120192

Het is woensdag en op de Beukenhof is het kookdag. Dat vindt Petra altijd zo’n leuke dag, omdat het zo heerlijk ruikt op de afdeling. En ‘haar bewoners’, zoals ze al twintig jaar zegt over de cliënten van de Beukenhof, hebben niet veel waarmee ze de wereld kunnen verkennen, dus geur is heel belangrijk. Als Petra daar bij stilstaat, wordt ze af en toe wat weemoedig. Ze denkt aan haar eigen kinderen, die inmiddels al studeren en vergelijkt hen met demeervoudig complex gehandicapte bewoners van de Beukenhof en beseft weer terdege dat haar bewoners nooit iets zelfstandig kunnen ondernemen. Door hun diepe verstandelijke beperking, in combinatiemet bijkomende stoornissen, zijn ze niet in staat om zich verder te ontwikkelen. Ze kijkt naar Paul die zoals altijd op zijn vaste plek op de bank zit. Hij is 35 jaar oud en heeft het Cornelia de Langesyndroom en een beschadigd uiterlijk. Een jongen die ze graag veel meer had gegund, maar die zich nergens alleen zou kunnen handhaven. “Wat een schril contrast met mijn eigen kinderen,” denkt Petra en besluit om van het eten een extra lekker hapje temaken. Cindy is persoonlijk begeleider van Anneke. Vandaag heeft zij tijd ingepland om de halfjaarlijkse samenvatting van de rapportage te schrijven. Daarbij valt haar op dat Anneke in de afgelopen periodeminder actief is geworden. Haar favoriete tijdverdrijf is de laatste maanden tv kijken terwijl ze in de periode daarvoor vaak in de tuin op de schommel was te vinden. Ook is ze behoorlijk wat kilo’s aangekomen. Deze en andere bijzonderheden noteert ze. Daarna stuurt ze de bespreekpunten voor het multidisciplinair overleg naar alle genodigden. Tot slot belt zemet de zus van Anneke en overlegt met haar over de aanschaf van nieuwe kleding.

Op de afdeling ‘Het Palet’ is het een drukte van belang. Het is zaterdag. Alle zeven bewoners zijn thuis, en er zijn ook nog twee schilders bezig om de slaapkamers van de bewoners een nieuw kleurtje te geven. Eric vindt de drukte reuze interessant. Hij hangt de hele tijd rond de schilders en vertelt over allerlei dingen die hem bezighouden. Hij geniet volop van deze onverwachte gebeurtenis. Arno daarentegen vindt de aanwezigheid van de schilders maar niets. Hij kijkt stuurs en wil graag op zijn kamer zitten en naar muziek luisteren, maar dat gaat nu niet. Als in de huiskamer een andere bewoner in zijn favoriete stoel gaat zitten, is de grens voor Arno bereikt. Hij begint te gillen en op zijn handen te bijten.

VERDIEPEN IN DE BRANCHE: ZORG VOORMENSENMET EEN VERSTANDELIJKE BEPERKING 7