PanPost nummer 3 september2019

Club Pan-European Nederland | nummer 3 | september 2019

zoeken, bleek dit niet eenvoudig te zijn. Veel Auberges of de Logis de France hotelletjes waren nog geslo- ten omdat het te vroeg in het seizoen was en na drie keer pech te hebben, belandden we opeens in de voorstad van Lyon, wat hele- maal niet de bedoeling was. Het begon te miezeren, later te regenen, het was hartstikke druk en het was inmiddels al zes uur. We zagen een bord staan: IBIS B&B hotel. En als er iets is waar ik een hekel aan heb, is het een hotel van een grote keten. Dan moet ik echt wel heel erg wanhopig zijn. Maar goed, het was even niet anders en ik wilde inchecken. Er was een kamer vrij, gelukkig. Of ik mijn paspoort en creditcard had. Paspoort wel, maar een creditcard hebben wij niet. Ik bood aan om cash te betalen of gelijk te pinnen, maar dat werd niet geaccepteerd. Ik kon praten als brugman, maar ik werd als een hond de straat weer opgestuurd. Zo de regen weer in. Echt, serieus, het is niet te geloven. Dat was voor mij wel even een koude douche, maar IBIS LYON verdient de koude douche !!! Wat voel je je op zo’n moment minder- waardig. Ik ga nu echt nooit meer naar een IBIS, bah. In de buurt was er nog zo’n hotel van een andere keten, waar we wel terecht konden zonder creditcard. Ik vind het echter sfeerloze, ongezellige hotels en probeer ze nu helemaal te ont- wijken.

En dan moet je nog avondeten. In de buurt van de B&B hotels staan meestal van die grote hamburger- ketens, dus daar maar wat gaan bestellen. Komen wij binnen, tafels vies, stoelen en banken vies. Bestel- len moest via zo’n bestelzuil. Maar dat hebben wij nog nooit gedaan… Uiteindelijk had Ben een paar kippenpootjes en ik een maal- tijdsalade, die je dan uit een karton- nen bakje zit te eten en natuurlijk ook naar karton smaakte. De kip- penpootjes zagen er ook niet erg fris uit. Je zou er ziek van worden. Dus dat doen we nu ook echt niet meer. Bah. Zonde van je geld. Op zaterdag, de derde dag van onze reis, hebben we de Garmin een route laten maken naar onze bestemming: Hotel Le Vallon in Ispagnac. Het was droog en prima weer om te rijden en we hebben een fantastische route gereden. Om een uur of drie ’s middags hoefden we nog maar 75 kilometer en we besloten, ook gezien de regenachtige weersverwachting, voor de zondag door te rijden naar ons “basishotel“. Hoewel zondag de eigenlijke aankomstdag was, was het geen probleem om onze kamer al te krijgen en we hebben een heerlijk driegangen menu genuttigd. Nou, dat was gelukkig wel een leuk binnenkomen. Zondagochtend regende het. We hebben eerst een paraplu gekocht en daarna besloten we om het dorpje maar te verkennen en de rijders allemaal aan te zien komen.

Later bleek dat we nog een paraplu in de topkoffer hadden, dus nu hebben we er onderhand wel 10 liggen thuis… Het dorpje was een uitgestorven dorp en het enige dat open was, was een BAR, waar je alleen maar koffie of alcohol kon nuttigen en waar de plaatselijke bevolking al om 10 uur ‘s morgens volop aan de drank zit. We hadden uitzicht op de zij-ingang van het hotel. We zaten er al een uurtje toen Ben opeens gele hesjes en gele helmen zag en die liepen maar heen en weer, te zoeken naar iets? Het waren niet DE gele hesjes, hoewel je ze daar in de omgeving best veel zag, hangend aan de voordeur, de hesjes dus, of voor op het dashbord in de auto. Ben gaf een seintje naar de gele hesjes dat wij in de BAR zaten en het bleek, dat dit de eerste rijders waren die aangekomen waren, maar het hotel bleek tot vier uur gesloten te zijn…. Oeps. Stonden ze daar, helemaal verre- gend, voor een dichte deur en moesten nog een paar uur wach- ten. Dus dat was geen leuk welkom… Een uurtje later kwamen de volgende deelnemers en die hadden gelukkig de hotelier kun- nen bereiken. Voor onze reisleider een leermo- mentje om bij een volgende reis met de hotelier en de deelnemers

13