PanPost nummer 3 september2019

Club Pan-European Nederland | nummer 3 | september 2019

af te spreken hoe laat ze terecht kunnen in de betreffende accom- modatie. Het hotel Hotel Le Vallon is een typisch Frans **Hotel. Niks geen luxe, onze kamer was klein en er stond een super- klein bed. Het leek wel een twijfe- laar, te kort en te smal voor ons. Ben heeft best wat ruimte nodig, dus ik lag op het randje. Dat was wel behelpen, een soort veredeld kamperen. Van medereizigers hoorde ik, dat ze een piepkleine kamer hadden met schuine wanden en dat ze alleen maar in bad konden zitten om hun haren te wassen en dat de douchekop niet kon worden opge- hangen en dat hun kamergenoot dan wel even hielp om die dou- chekop vast te houden. Wat een saamhorigheid hè, binnen onze club. Het ontbijt was typisch Frans. Stuk stokbrood, een croissant en jam, bakje yoghurt en appelmoes. Later werd er op verzoek ook nog kaas en ham bij gezet. Het diner was afwisselend en smaakte prima. Het is een simpel hotel, maar we zijn niets tekort gekomen. De routes Zoals bij bijna elke tour was er bij een aantal deelnemers weer pro- blemen met het laden van de routes, met name bij de TomTom bezitters. De route was letterlijk en figuurlijk het “spoor” kwijt of de

route was “rechtlijnig” en dan kun je er ook niks mee. Gelukkig was er een Mr.GPS in ons midden die iedereen weer op het goede spoor kon zetten. Ik heb er zelf gelukkig nooit proble- men mee, even afkloppen. Ik download de route, maak er ver- volgens een spoor van die ik naar de Garmin verzend. In de Garmin converteer ik dit spoor naar reis en wij rijden vervolgens zonder proble- men de routes. Al jaren lang. De routes waren elke dag plm. 240 km. lang. Dat leek niet zoveel, maar gezien het karakter van het gebied was ik blij dat ze niet langer waren. De reistijd was gemiddeld 5 à 6 uur en dan met de lunchpauze erbij betekende dit, dat we ‘s morgens al om half 10 vertrokken en om half 5 binnen waren. Wat een adembenemende weg- getjes, smal, veel gravel, in the middle of nowhere, de ene haar- speldbocht na de andere. Het kon niet op. Het was wild, sober en vol verrassin- gen. We hebben daar in 5 dagen 1200 km de Cevennen doorkruist, per km wel 4 bochten, dus zeker een kleine 5000 bochten, denk ik. Er is een aantal rijders omgevallen door het gravel. De schade viel mee, op die ene rijder na die de pech had dat hij er een akelige wond aan zijn been aan overhield en naar het ziekenhuis moest om het te laten behandelen.

Ook veel bergweggetjes zonder enige vorm van bermafrastering, zodat je makkelijk een duik naar beneden had kunnen nemen, om dan met honderd gebroken botten te belanden in een rivier(tje) en als je geluk had, het dan nog kon navertellen. Gelukkig is alles goed gegaan. We hebben de brug van Milau gezien, de prachtige Gorges du Tarn en nog heeeeel veel meer Gorges en oude verlaten dorpjes. Tenminste, dit lijkt zo, je ziet er geen mens of hond. Maar wat een bende hebben die Fransen om het huis, niet te gelo- ven. Volgens mij worden daar huizen gebouwd en vervolgens nooit meer iets aan onderhoud gedaan; alles was even verveloos. En dan de toiletten bij de koffie- stops….. dat is echt viezer dan vies. Het is daar wel iets anders dan in Oostenrijk of Duitsland. Gelukkig heb ik altijd ontsmettingsmiddel bij me. Onderweg bij één van de weinige terrassen geluncht of koffie gedron- ken, die vaak niet te drinken was, en omdat er weinig terrassen waren, zaten we er meestal wel met eengroepje rijders. Heel gezellig. De mensen die de pittige routes gemaakt hebben, verdienen een grote pluim. Het was geweldig. Ben rijdt ook altijd de Supertoer mee (5 dagen rijden à 450 km door verschillende landen) en hij kwam

14