PanPost nummer 3 september2019

Club Pan-European Nederland | nummer 3 | september 2019

met de opmerking dat deze Ceven- nentoer veel zwaarder was dan de Supertoer. En er waren meerdere Supertoer deelnemers die dit beaamden. En dan heb ik toch maar even deze Cevennentoer volbracht hè? En Ben natuurlijk ook, want hij moet tenslotte rijden. Geen wonder dat onze kleindoch- ters (12,15,17 en 18 jaar oud) ons de leukste, stoerste en coolste oma en opa van de hele wereld vinden. Zeg nou zelf, welke opa’s en oma’s gaan nog skiën met hun kleinkinde- ren en zulke motorvakanties doen? Niet iedereen heeft alle routes gere- den. Er waren toch wel een aantal rijders die een rustdag hebben gepakt. . Het was echt een reis voor de geoefende rijders, maar dat zijn de meeste Pan rijders wel. Fotomomentjes op een CHAVAUX DANGEREUX. Er stond onderaan een bergweg een waarschuwingsbord: CHAVAUX DANGEREUX; GEVAAR- LIJKE WEG…. En dat was het ook best wel. Maar ik ben nooit bang en heb ook nooit hoogtevrees… Ik zeg altijd tegen Ben, kijk jij maar voor je en ik kijk wel naar beneden de dieptes in… Totdat Ben op het onzalige idee kwam dat het misschien wel leuk was om een foto te maken waar hij op stond met de diepte op de achtergrond. Op het gevaarlijke weggetje dus.

Ik stapte af en ik moest op de rand van de afgrond gaan staan om die foto te maken. Maar ik kreeg ter plekke een heel apart gevoel van binnen, echt waar hoor, en ik stapte gelijk terug de weg op. Ik durfde niet bij die kant te gaan staan en al helemaal niet voor een foto… Ben: Doe niet zo kinderachtig, maak nou maar die foto . Ik: Nee, ik durf het niet, ik krijg een heel apart gevoel van binnen . Ben: Wat is dat nou? Je bent nooit bang . Ik: Nee, maar nu wel en ik maak geen foto met die diepte erop. Ben: Als je achterop zit dan piep je nooit. Heb je meer vertrouwen in mij dan in jezelf?? Ik: Uhh, ja, ik denk het wel. Dat was dus wel even een eyeope- ner, een dingetje. En ik ga er op mijn leeftijd ook niet meer aan werken, ik blijf gewoon achterop zitten. Die foto zal me een worst wezen. Er bestaat een televisieprogramma dat de titel heeft : ”DE GEVAARLIJKSTE WEGEN VAN DE WERELD”. Als ik met zo’n selfiestick gefilmd had op deze gevaarlijke weg , dan hadden we met z’n allen ook op televisie gekomen, en waren we ook allemaal BN’ers geworden. De terugreis: ruim 900 kilometer op één dag. Deze besloten we in twee dagen te gaan doen. We hadden zelf al een plan gemaakt, maar toen was er

iemand die een veel beter plan had, dachten we. En toen hebben we eerst een heel mooi stuk binnen- door gereden, maar het schoot maar niet op. Een aansluiting op een snelweg konden we niet vinden en we zijn vrolijk doorgere- den tot de plaats Auxerre, zo’n 500 kilometer noordwaarts. Ik wist dat daar een aantal deelnemers in zo’n IBIS B&B ging overnachten, maar dat wilde ik per se niet meer na mijn ervaring in Lyon, echt niet. We besloten om door te rijden. Via een prachtige binnenweg kwamen we een half uur later in een klein dorpje Saint Florentin en daar bleek een Logis de France te zijn. De naam van het dorpje klonk al leuk, en Logis de France hotelle- tjes zijn ook altijd superleuk, klein- schalig, authentiek en prachtig ingericht. Dit zijn echte aanraders, te herken- nen aan een geel uithangbord met een grote groene L erop. Oh wat hadden we een leuke plek gevon- den…. en wat werden we leuk ontvangen. Eten konden we in de plaatselijke pizzeria, de enige eetgelegenheid in het verlaten dorp. Naast ons zat een Duits echtpaar, waarmee we in een geanimeerd gesprek raak- ten. Opeens komt er een vrouw binnen- lopen, die recht op ons af kwam en tegen ons begon “Jullie zijn Neder- landers, hè? Ik ken jullie”. Huh??

15