PanPost nummer 3 september2019

Club Pan-European Nederland | nummer 3 | september 2019

En na een smakelijke lunch willen we weer opstappen. Maar dat gaat zo maar niet! Onze voorganger Hans roept ons eerst weer bij elkaar. Als de makke schapen verzameld zijn, begint hij weer gedreven te oreren tegen de groep. Dicht opeen staan we, gelijk een voetbalteam, dat vlak voor de wedstrijd nog een laatste peptalk krijgt. Enigszins voor- over gebogen ontvangen we de nodige instructies. Ik begin nog beter te begrijpen, waarom Alzheimer in het verkeer echt een NO GO is. Ik neemme voor alleen te onthouden, dat ik de volgende keer een klein notitieblokje mee moet nemen. Zonder yell stappen wij weer op. Ik merk daarbij een gevoel van teleur- stelling. Zo’n moment vraagt, nee schreeuwt toch om een yell. Gewoon even lekker de spanning er uit laten lopen en de focus weer opnieuw pakken. Bykki Bykki Bykki Bykki-best ( aanroep! door 1 persoon) Bykki-beter dan de rest ( antwoord door allen! ) Pan European is de top! ( aanroep! door 1 persoon ) Biker Biker - stap …OP !! ( allen: hierbij allemaal handen in de lucht en daarna ‘OP-stappuuuh’ ) Als we weg willen rijden blijkt, dat het gewicht van de Goldwing teveel was voor het asfalt. De standaard van de Goldwing is door het asfalt heen gedrukt, waardoor de motor iets schever is komen te staan. Gelukkig wel overeind gebleven!

Wij laten het Markermeer achter ons en komen weer in het welbekende landschap terecht. De route brengt ons langs mooie plaatsjes en wederom vergezichten. Na zo’n 2/3 van de rit komt het leukste gedeelte: geen (enigszins) kaarsrechte polderweggetjes meer, maar meanderende weggetjes waarop het heerlijk sturen is. Wel blijven opletten, want op sommige gedeelten versmalt het toch al niet brede pad waardoor je nog strakker de bochten moet aan- sturen. Kilometers kunnen we zo door het polderlandschap dansen. Ik voel via de fiets hoe Joke deze cadans oppakt, het enige wat ont- breekt is de muziek: Ik voel me sexy als ik dans, oh oh oh . Een mooie route. In Schagen houden we onze traditi- onele IJS-stop. Daarna weer op ons ‘Bykki’ voor de laatste kilometers richting ons startpunt. Afsluitend wil ik nog een vet compli- ment afgeven aan de toerorganisa- tie. Tijdens deze lange rit zijn wij langs vele eikenbomen gereden. Ik heb er naar gezocht, maar ik heb niet één p roce ss ie rup senne s t kunnen ontdekken. Dat zij, omdat heel Nederland jeukt, deze nesten op onze route allemaal hebben verwijderd, getuigt van een grote toewijding en liefdevolle zorg voor de clubleden… Hulde!!

24