از ظلم به عدالت
ﻣﻨﺪی و ھﺸﯿﺎری ﺗﺎرﯾﺨﯽ ھﻤﺮاه ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﮫ ﺧﺎطﺮ ھﻤﯿﻦ ھﻤﺮاھﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ آﯾﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ از ﻣﻘﺘﻀﺎی ﺗﺤﻮّل ﺗﺎرﯾﺦ در اﯾﻦ زﻣﺎن ﯾﻌﻨﯽ ظﮭﻮر ﯾﮏ ھﺸﯿﺎری و ﻓﺮھﻨﮓ ﺟﮭﺎن ﺷﻤﻮل ﻧﯿﺰ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﭘﯿﺶ از ﺑﺤﺚ در ﻣﻮرد ﭼﮭﺎر ﻧﻮع ظﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﮫ ﯾﮏ ﻧﮑﺘﮥ ظﺮﯾﻒ ﺗﻮﺟّﮫ ﺷﻮد. درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ آﯾﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺳﺮﭼﺸﻤﮥ ھﻤﮫ ﻧﻮع ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ را در اﻧﺤﻄﺎط اﻧﺴﺎن ﺑﮫ ﺣﺪّ طﺒﯿﻌﺖ و ﺟﻨﮕﻞ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ اﻣّﺎ اﯾﻦ اﺻﻞ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﻧﮕﺮﺷﯽ ﻣﻨﻔﯽ در ﻣﻮرد طﺒﯿﻌﺖ ﻧﯿﺴﺖ. در واﻗﻊ ﻋﮑﺲ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ اﺳﺖ. آﯾﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ طﺒﯿﻌﺖ را ﻣﻈﮭﺮ و ﺟﻠﻮه ای از ﺧﺪا ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ و در ﺣﻘﯿﻘﺖ آن را ﻣﻘﺪّس و ارﺟﻤﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺪّی ﻣﺤﻮرﯾّﺖ دارد ﮐﮫ در آﯾﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻣﺴﺌﻠﮥ اﺧﻼق و ﺣﻘﻮق ﺻﺮﻓﺎً ﺑﮫ ﻋﺮﺻﮥ آدﻣﯿﺎن ﻣﻨﺤﺼﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﺑﻠﮑﮫ طﺒﯿﻌﺖ ﻧﯿﺰ دارای ﺣﻖ اﺳ و ﻣﻨﻄﻖ اﺧﻼق ھﻢ ﺑﮫ راﺑﻄﮥ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ اﻧﺴﺎن و ھﻢ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺪﯾﻦ ﮔﻮﻧﮫ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮ د ﮐﮫ وی ﻣﻔﮭﻮم ﺑﮭﺸﺖ و دوزخ را ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ در ﻣﻮرد آدﻣﯽ ﺑﻠﮑﮫ در ﻣﻮرد ھﻤﮥ ھﺴﺘﯽ و طﺒﯿﻌﺖ ﺻﺎدق ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد. ﯾﻌﻨﯽ ھﻤ ﮫ ﭼﯿﺰ دارای ﺑﮭﺸﺖ و دوزخ اﺳﺖ. ﺑﮭﺸﺖ ھﺮ ﮐﺲ و ھﺮ ﭼﯿﺰ ﻋﺒﺎرت از ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻤﺎﻻت و ﻗﻮای ﻧﮭﻔﺘﮥ آن اﺳﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ دوزخ ھﺮ ﭼﯿﺰ و ھﺮ ﮐﺲ ﻣﺤﺮوم ﺷﺪن از آن ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ و ﺗﮑﺎﻣﻞ اﺳﺖ. آدﻣﯽ ﺑﮫ ﺑﺎور ﺑﺎب ﻣﺴﺌﻮﻟﯿّﺖ دارد ﮐﮫ ﺑﮑﻮﺷﺪ ﺗﺎ در ﺣﺪّ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺧﻮد ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ در طﺒﯿﻌﺖ و ھﺴﺘﯽ ﺑﮫ ﺑﮭﺸﺖ ﺧﻮ د ﺑﺮﺳﺪ و اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﻨﺪ در ﻧﺰد ﺧﺪا ﻣﺆاﺧﺬه ﻣﯽ ﮔﺮدد. اﻣّﺎ ﻧﮑﺘﮥ ظﺮﯾﻒ در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ اﮔﺮﭼﮫ ﺣﺘّﯽ ﻗﺎﻧﻮن ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ در ﺳﻄﺢ ﺧﻮد طﺒﯿﻌﺖ در ﻧﮭﺎ ﯾﺖ ﺑﮫ ﮐﻤﺎل و ﺗﻌﺎدل و ﺑﻘﺎی طﺒﯿﻌﺖ ﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﻧﯿﮏ و ﭘﺎک ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ اﻣّﺎ در ﻋﺮﺻﮥ آدﻣﯽ ﺗﺤﮑّﻢ اﺻﻞ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ ﻧﮫ ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺪاری و ا ﻋﺘﺪال و ھﻤﺎھﻨﮕﯽ و ﻧﻈﻢ ھﺴﺘﯽ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﮫ ﮐﺸﺘﺎر ﮔﺮی و ﻣﺮگ و ﭘﻠﯿﺪی ﺧﻮد و طﺒﯿﻌﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدد. آدﻣﯽ ﻧﻈﺮ ﺑﮫ روح و ﺧﺮدش ﭘﺪﯾﺪاری ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﺳﺖ و ﻧﮫ ھﺎﯾﺶ ﺑﮫ طﻮر طﺒﯿﻌﯽ ﻣﺤﺪود ﻣﯽ ﮔﺮدد و ﻧﮫ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ و ﻗﺪرﺗﺶ ﺑﺮای وﯾﺮان ﮔﺮی و ﮐﺸﺘﺎر ﺣﺪّ و ﻣﺮزی دارد. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳ ﺖ ﮐﮫ ﺑﺮﺧﻼف ﺣﯿﻄﮥ ﻏﺮﯾﺰی طﺒﯿﻌﺖ ﮐﮫ در آن ﺗﺤﮑّﻢ اﺻﻞ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ ھﻤﻮاره ﺑﺎ اﺻﻞ ﺗﻌﺎون ﺑﻘﺎ ھﻤﺮاه اﺳﺖ و ﺑﮫ ھﻤﺎھﻨﮕﯽ و ﻧﻈﻢ و زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﺪ، در ﻋﺮﺻﮥ ﺟﻮاﻣﻊ و ﻓﺮھﻨﮓ ﺑﺸﺮی ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻨﻄﻖ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ ﺑﮫ وﯾﺮاﻧﺴﺎزی ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ، ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺟﻨﮓ ھﺎی ﻓﺎﺟﻌﮫ آﻣﯿﺰ و ﻧﺎﺑﻮدی اﻧﺴﺎن و طﺒﯿﻌﺖ ھﺮ د و ﻣﻨﺠﺮ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ. از اﯾﻨﺮو اﺳﺖ ﮐﮫ ﭘﺎﺳﺪاری ﺗﻘﺪّس طﺒﯿﻌﺖ ﺗﻨﮭﺎ در ﺻﻮرﺗﯽ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ اﺳﺖ ﮐﮫ آدﻣﯽ ﺧﻮد را ﺑﮫ ﺣﺪّ ﯾﮏ ﺣﯿﻮان درّﻧﺪه ﺗﻘﻠﯿﻞ ﻧﺪھﺪ و از ﻣﻨﻄﻖ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ ﺑﮫ ﻋﺮﺻﮥ روح و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻋﺸﻖ و وداد و ﻓﺮھﻨﮓ ﺻﻠﺢ و وﻓﺎق ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ و در اﯾﻦ ﻣﻌﺮاج و ﺳﻠﻮک اﺳﺖ ﮐﮫ آدﻣﯽ ﺑﮫ ﻋﻨ ﻮان اﻧﺴﺎن ﺪا ﻣ ھﻮﯾ ﯽ ﮔﺮدد و ﺗﻘﺪّس و ﺗﻌﺎﻟﯽ طﺒﯿﻌﺖ ﺑﮫ ﻋﻨﻮان آﯾﻨﮫ و ﻧﺸﺎن ﭘﺎﮐﯽ ﺧﺪا ﭘﺎﯾﻤﺎل ﻧ ﻤﯽ ﺷﮑﻞ اول: ھﺮج و ﻣﺮج ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﮑﻞ ظﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﺑﮫ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽ ﮔﺮدد. اﮔﺮﭼﮫ ﺟﮭﺎن ﺑﺸﺮی ﺑﮫ ﻣﺮﺣﻠﮫ ای ﺟﮭﺎﻧﯽ و ﺟﮭﺎن ﺷﻤﻮل ﭘﺎ ﮔﺬارده اﺳﺖ اﻣّﺎ ھﻨﻮز ﻋ ﺎ ﻣﻞ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪۀ رواﺑﻂ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ اﺻﻞ ھﺮج و ﻣﺮج ﯾﺎ اﺻﻞ ﺟﻨﮕﻞ اﺳﺖ. از ﻧﻘﻄﮫ ﻧﻈﺮ ﻧﻈﺮﯾّﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟّﮫ اﺳﺖ ﮐﮫ ھﻢ ﻣﺎرﮐﺴﯿﺰم و ھﻢ ﻧﻈﺮﯾّﮥ رﺋﺎﻟﯿﺰم ﯾﺎ واﻗﻊ ﮔﺮاﯾﯽ در رواﺑﻂ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ھﺮ دو ﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﮫ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﮫ آﻧﭽﮫ ﮐﮫ ﻋﻠّﺖ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪۀ ﭘﺪﯾﺪارھﺎﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﺎر ر واﺑﻂ اﺳﺖ و ﻧﮫ وﯾﮋﮔﯽ ھﺎی آﺣﺎد ﺗﺸﮑﯿﻞ دھﻨﺪۀ آن ﺳﺎﺧﺘﺎر. ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ ھﯿﭻ ﯾﮏ از اﯾﻦ دو ﻧﻈﺮ ﺗﻮﺟّﮫ ﺷﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑﮫ اھﻤّﯿّﺖ و ﻧﻘﺶ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪۀ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ دﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و در ﺗﺒﯿﯿﻦ ﺧﻮد از ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﯾﺎ ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ از ﻟﺰوم رﯾﺸﮫ ﮐﻦ ﺳﺎﺧﺘﻦ اﯾﻦ ھﺮج و ﻣﺮج ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﯾ ﻌﻨﯽ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﻮﺟﻮد رواﺑﻂ ﺟﮭﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻮﯾﻨﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟّﮫ داﺷﺖ ﮐﮫ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺼﻮّر ﻣﺘﺪاول، ﻣﺎرﮐﺴﯿﺰم اﮔﺮﭼﮫ از ھﻢ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﮐﺎرﮔﺮان ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ اﻣّﺎ ھﺮﮔﺰ در ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺧﻮﯾﺶ از راه ﺣﻠّﯽ ﺟﮭﺎن ﺷﻤﻮل ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ. روﯾﮑﺮد ﻣﺎرﮐﺴﯿﺰم ﺑﮫ ﺟﮭﺎن ﮔﺮاﯾﯽ ﺻﺮﻓﺎً ﻋﺒﺎرت از ﻧﻔﯽ ھﺎﺳﺖ و ﻧﮫ اﯾﺠﺎد ﻧﮭﺎد ھﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺟﮭﺎﻧﯽ. ﺑﮫ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ آﻧﭽﮫ ﮐﮫ ﻣﺎرﮐﺴﯿﺰم در ﻋﻤﻞ از آن دﻓﺎع ﻣﯽ ﻌﺗ ﮐﻨﺪ ﻤﯿﻢ ﻧﻈﺎم ھﺮج و ﻣﺮج از ﺻﺤﻨﮥ رواﺑﻂ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﮫ ﺻﺤﻨﮥ رواﺑﻂ ﻣﻠّﯽ و ﻣﺤﻠّﯽ اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺎﺑﻮدی دوﻟﺖ و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﮫ طﻮر ﮐﻠّﯽ از ﭘﮭﻨﮥ ﺟﮭﺎن. اﻣّﺎ ھﺮﮔﻮﻧﮫ ﺗﺠﺰﯾﮫ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺟﺪّی ا ھﺎی ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮی و اﺳﺘﺒﺪاد و ظﻠﻢ در دﻧﯿﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﮫ ﺑﮫ ﻧﻘﺶ ﭼﺸﻢ ﮔﯿﺮ ھﺮج و ﻣﺮج ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺗﻮﺟّﮫ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ھﻤﺎن طﻮر ﮐﮫ ﺷﻮﻗﯽ اﻓﻨﺪی رھﺒﺮ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑﯿﺎن داﺷﺘﮫ اﺳﺖ ﺑﺮای اﯾﺠﺎد ﺟﺎﻣﻌﮫ ای ﻋﺎدﻻﻧﮫ دﯾﮕﺮ ﺻﺮﻓﺎً اﻋﻼن ﺷﻌﺎرھﺎی اﻧﺴﺎن و ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻈﺎم و ﺳﺎﺧﺘﺎر دﯾﮕ ﺮی ﮐﮫ ﺑﺘﻮاﻧﺪ آن ﺷ ﻌﺎرھﺎ را ﻧﮭﺎدﯾﻨﮫ ﮐﻨﺪ ﺑﮫ ﺪ.ﯾ وﺟﻮد آ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮭﺖ ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﮭﺎءﷲ در ﺳﺎل 1868 داران ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺟﮭﺎن را ﻣﺨﺎطﺐ ﻧﻤﻮد و آﻧﺎن را ﺑﮫ طﺮف ذھﻨﯿّﺖ و ارزش ﻧﻮﯾﻨﯽ ھﻤﮥ دﻧﯿﺎ را ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﭘﯿﮑﺮ آدﻣﯽ ﺑﺮﺷﻤﺎر ﻧﺪ و ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﮫ ھﻤﮥ ﮐﺸﻮرھﺎی دﻧﯿﺎ ھﻢ اﮐﻨﻮن اﺟﺰای واﺑﺴﺘﮫ و ھﻢ ﺑﺴﺘﮥ اﯾﻦ ﭘﯿﮑﺮ واﺣﺪ ﺑﮫ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ آﯾﻨﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺗﻨﮭﺎ راه ﺣﻞّ دﺷﻮاری ھﺎی ﺟﮭﺎن و ﺣﺮﮐﺖ در ﺟﮭﺖ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺻﻠﺢ، ﺳﻠﻮک در ﺟﮭﺖ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ، ﻣﺸﻮرت ﺟﮭﺎﻧﯽ، دﻣﮑﺮاﺳﯽ در ﺳﻄﺢ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ، ﭘﺎﯾﺎن دادن ﺑﮫ ﻣﺴﺎﺑﻘﮥ ﺗﺴﻠﯿﺤﺎﺗﯽ و ﺑﮫ آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻣﻨﯿّﺖ دﺳﺘﮫ ﺑﺎﺷﺪ. در آن زﻣﺎن ﺣﺪّ اﻗﻞّ در راﺑﻄﮥ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ طﺒﯿﻌﺖ ارﺗﺒﺎط ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. در آﺛﺎر ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﮭﺎءﷲ ﻗﺎطﻌﺎﻧﮫ ﺑﮫ آﻧﺎن ﮔﻮش زد ﮐﺮد ﮐﮫ
زﻣﺎن
ﮔﻮﯾﺪ.
راﺳﺖ
ﺖ
ﺑﺎب
و وﯾﺮان ﺧﻮاھﺶ
ﺷﻮد.
ﻣﯽ
ﻧﻤﯽ
دوﻟﺖ
ز رﯾﺸﮫ
زﻣﺎم
ﺑﺎﯾﺪ
ﺟﻤﻌﯽ ﻣﯽ
ﻏﺮب ﻧﻈﺮﯾّﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﺮ اﺻﻞ ارﮔﺎﻧﯿﮏ و دوﻟﺖ ﺣﯿﺎﺗﯽ ھﺎ و ﮐﺸﻮرھﺎ و ﻣﻠّﺖ ھﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ و اﺻﺮار ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ھﺮ ﻣﻠّﺖ و ﮐﺸﻮری ﯾﮏ ﭘﯿﮑﺮ واﺣﺪ ﺑﻮد ﮐﮫ دارای وﺣﺪت و زﻧﺪﮔﯽ وﯾﮋۀ ﺧﻮد ﺑﻮد و ﻧ ﮫ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺠﻤﻮﻋﮫ ای ﻧﺎﻣﻨﺴﺠﻢ و ﭘﺮاﮐﻨﺪه از اﻓﺮاد آن ﮐﺸﻮر. در اﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾّﮫ ﻧﺎﺳﯿﺴﻮﻧﺎﻟﯿﺴﺘﯽ اﻓﺮاطﯽ، ﮐﺸﻮرھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺻﺮﻓﺎً دﺷﻤﻦ و رﻗﯿﺐ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻗﻠﻤﺪاد ﻣﯽ ﺷ ﺪﻧﺪ و ﺣﯿﻄﮥ رواﺑﻂ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺻﺮﻓﺎً ﺣﯿﻄﮥ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﮫ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ آﻣﺪ . در ھﻤﯿﻦ زﻣﺎن اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﮭﺎءﷲ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ﻧﺪای وﺣﺪت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻮد و از ﯾﮏ ﭘﯿﮑﺮ ﺷﺪن ھﻤﮥ دﻧﯿﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ ﮐﺸﻮرھﺎ ﺑﻠﮑﮫ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﮭﺎن را ﺑﮫ ﮔﻮﻧﮫ ای ﺣﯿﺎﺗﯽ و ﺑﮫ ﻣﺜﺎﺑﮫ
ﭘﯿﮑﺮی واﺣﺪ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ. دﻋﻮت او از زﻣﺎم داران ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮ اﯾﻦ اﺻﻞ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﮫ ھﺮج و ﻣﺮج ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻋﻤﻠﯽ ﻧﻈﺎم ﺟﮭﺎن در اﯾﻦ ﻣ ﻮﻗﻊ ﮐﮫ ﺟﮭﺎن ﯾﮑﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺳﺮﭼﺸﻤﮥ ھﺰاران دﺷﻮاری و ﺗﺒﻌﯿﺾ و ﺧﺸﻮﻧﺖ و ظﻠﻢ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد.
Made with FlippingBook