PanPost nummer 4 oktober 2017

Club Pan-European Nederland | nummer 4 | december 2017

RIT OVER DE ALPE d’HUEZ Tekst/Foto’s: Frans Voermans

Tijdens de toer naar de Vercors ben ik een dag alleen op pad geweest en maakte toevalligerwijs een bijzondere gebeurtenis mee! Jack Middelburg had op mijn verzoek een route voor mij gemaakt, heen en terug naar de Alpe d’Huez.

M ijn wens was zo snel mogelijk naar de Alpe d’Huez. Maar zeker niet via een smalle bergweg, door een lange, bochtige, donkere, onver- lichte tunnel nabij Rencurel, die ik met Henk Lamboo had gereden. Jawel, daar zou Jack mij wel aan helpen. Eerlijk gezegd, hij heeft er veel tijd aan besteed en het kwam zeer betrouwbaar over. Ik heb hem diezelfde avond nog op iets lekkers getrakteerd! Welnu, op de heenreis volgde ik inderdaad richting Grenoble via redelijke secundaire wegen. En vanaf Grenoble zelfs autowegen totdat ik 25 km voor de Alpe d'Huez linksaf moest slaan en ik werd getrakteerd op een toegift van drie cols met weggetjes die niet breder waren dan mijn PAN- motor lang is. Je blijft doorgaan en telkens hopen dat je er bijna bent. Maar ik kwam maar niet bij de -aan de voet gelegen- voor mij bekende plaats Bourg d’Oisans. Bloedheet, veel wielrenners man/vrouw die het allemaal nog moeilijker hadden dan ik. Af en toe stapte ik af voor een mooie fotomoment. En ik moest ook een keer met spoed een plekje in de natuur zoeken omgehurkt te gaan zitten. Bij gebrek aan beter heb ik de routekaart in stukken gescheurd en verfrommeld om de ...... mee af te vegen. Toen kwam ik tot rust en heb ik onder een boom een dutje gedaan in het

door droogte verdorde gras. Een eenvoudig, wat ouder vrouwtje kwam op het erf kijken en vond het goed, ze leek mij uit te nodigen. Door al dat oponthoud passeerde ik telkens de wielrenners die het zeer moeilijk hadden. Eentje daarvan was een “spontaan meisje" die het erg zwaar had en het leek mij al een keer eerder dat ze wilde aanhaken. Later passeerde ik haar weer en stak zij hulpeloos maar spontaan haar hand uit om hulp. Ze heeft mij op de schouder vastgepakt en bleef aangehaakt. Zodoende heb ik haar drie kilometer later teruggebracht bij haar groep. Gelukkig kwamen we geen auto tegen. Zij leek heel blij, hetgeen bleek uit een oprecht gemeend schouderklopje en volmaakte glimlach. Jammer dat ik geen selfie kon maken. Later, boven op de Alpe d'Huez, zou mij deze geboden hulp als wederdienst nog goed van pas komen. Na enige tijd kwam ik via bocht 8, 9, of 10 ook op de route naar boven. Ik kreeg nog een keer de verwijzing rechtsaf te slaan en kwam op een vreemde manier boven bij de grote rotonde. Even later herkende ik dit punt. Ik was hier namelijk ooit met de vijf broers geweest en daar hebben we toen een foto bij het plaatsnaambord

“Alpe d’Huez” gemaakt. Jack Middelburg had een paar dagen eerder daar samen met Martin Simons, Jan Jacobs en Hans Burggraaf geluncht. Vandaar het eindpunt van mijn route. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een tabaczaak om wat ansichtkaarten te kopen. Even gepauzeerd om af te koelen en een broodje met drinken te eten. Tegenover mij was het podium waar de vele wielrenners die “het hadden gehaald" om boven te komen, op de foto werden gezet. In mijn gedachte wilde ik dat eigenlijk ook wel. Maar mogelijk was dat een beetje gênant ten opzichte van de wielrenners die zich zo kapot hadden gefietst en alle eer toekwam. Maar toen kwam het groepje renners boven met het meisje dat ik had geholpen door het laten aanhaken en dat ik bij de groep had teruggebracht. Die bewogen mij ertoe om op plaats “1” te gaan staan. Later ben ik de motor gaan ophalen om het nog eens dunnetjes over te doen. De vele omstanders, familie en aanhang en ook journalisten maakten foto's van mij. Helaas heb ik op mijn eigen toestel maar enkele matige (maar zeer dierbare) foto's. Dit was mijn bijzondere ervaring, mede door de toegift van de drie cols die Jack mij extra liet rijden. n

30