Van oerbos tot hooiland

stonden. Ze stonden aan beide kanten van de weg. Het was een prachtig plekje, al schrok ik me soms wezenloos als ik daar kwam om boontjes of sla van het groenteland af te halen. Aan de linkerkant was namelijk een destructieplek voor dode beesten. Lag er ineens een dode koe met een opgeblazen buik en de poten stijf omhoog! Dat was niet fijn.

Fig. x. Hooien achter Brinkman met de toren van Hasselt op de achtergrond, juli 1958. (collectie Moed)

In de zomer volgde m’n vader ’s morgens vol spanning het weerbericht op de radio in de keuken, om te besluiten of hij ging maaien. Wij moesten dan helpen op het land. Eerst moesten we ‘zwillegies’ harken, zodat het gemaaide gras mooi kon drogen en daarna maakten we oppers. Met Mina, ons zwarte paard, voor de wagen gingen we naar onze gepachte stukken land: dijken, bermen en de buitenlanden langs het Zwartewater. Een stadsboer had geen mooi verkavelde weilanden. Fig. x. Het hooibergenterrein in de Viltkoele bij Hasselt. (Historische Vereniging Hasselt)

Ik zie m’n vader nog zo met de melkbussen op de fiets naar de buitenlanden gaan om de koeien te melken. Later had hij zo’n fietskar waar de bussen op konden staan. Soms gingen we ‘s zomers met wat buurtvriendinnetjes bij hem kijken. Dan zat hij daar met de pet op en z’n hoofd gebogen naar de koe te melken. Onder aan de dijk lag een sloot. Er stond een hek zodat de koeien niet uit het weiland konden. Wij gingen tussen het hek en de sloot door het land op. Op een dag gleed een buurmeisje uit en viel op de kop in die moddersloot! Dus wij gillen en roepen zodat m’n vader het hoorde. Hij keek om, deed de pet goed op z’n hoofd, zette een paar grote stappen en trok haar zo aan haar ene been uit de sloot: “Naar huis jij!”. Viltkoele Geen enkele Hasselter stadsboer had eigen grond. Het aantal koeien dat ze hielden was volledig afhankelijk van het land en de hoeveelheid voer dat ze bij elkaar konden sprokkelen. Dat voer moesten ze natuurlijk ergens kunnen opslaan. Vandaar dat er op de Viltkoele, op de plek van de huidige Welkoop, wel een stuk of vijftien hooibergen

Eenmaal op het land werd het hooi op de wagen gestoken. Mijn moeder maakte met een prachtige slag een mooie ronding, zodat het hooi vast op de wagen lag. Na schooltijd gingen wij op de fiets naar het

147