کسروی و بهائیگری او
ّﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ، ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺤﺼﺎﺭ ﻣﻼﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﺮﺑﻰ ﺩﺍﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺩﻩ ء ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ . ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺁﺛﺎﺭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﮥ ﺁﺛﺎﺭ ﻋﺮﺑﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻴﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺍﺯ ﻗﻠﻢ ﺑﺎﺏ، ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺁﺛﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺷﺎﺭﻉ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻳﮏ ﻣﻄﺎﻟﻌﮥ ﺗﻄﺒﻴﻘﻰ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ، ﭼﻪ ﻋﺮﺑﻰ ﻳﺎ ﻓﺎﺭﺳﻰ، ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻣﻬﻢ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺪﻑ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻡ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻭ ﺳﻴﻠﮥ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ ﺑﻪ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻫﻤﮥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺳﺪ . ﺻﺪﻭﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﻟﻮﺍﺡ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﺖ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺳﺮﻩ، ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﻯ ﺍﻧﺪﮎ ﻋﺮﺑﻰ، ﮐﻪ ﮔﻴﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﻥ ﺯﺭﺩﺷﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻧﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﻋﺎ ﺍﺳﺖ . ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﺸﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﺨ ﻮﺍﻫﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﮔﺮﺍﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻳﺎ ﺟﻬﺘﻰ ﻭ ﻳﺎ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺯﺑﺎﻥ ﻳﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ . ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ :ﺪ ﻧﻮﻳﺴ ﻓ ﺎﺭﺳﻰ ﻭ ﻋﺮﺑﻰ ﻭ ﺗﺮﮐﻰ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺟﻤﺎﻝ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﺻﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ . ﻣﻘﺼﺪ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺍﻟﻔﺎﻅ، ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺠﺎﺯ، ﺻﻬﺒﺎﻯ =] [ ﺷﺮﺍﺏ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻭ ﻣﻌﺎ ﻧﻰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮐﺄﺱ =] [ ﺟﺎﻡ ّﮔﻮﺍﺭﺍ، ﺧﻮﺍﻩ ﺟﺎﻡ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﮐﺎﺳﻪ ﮔﻠﻴﻦ . ﻭﻟﻰ ّﺍﻟﺒﺘﻪ ﺟﺎﻡ ﺑﻠﻮﺭ ﻭ ﻣﺮﺻﻊ ﻟﻄﻴﻒ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ . ۲ ﻣ ﺎﺋﺪﻩ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ، ۳۵ ِﺍﻳﻦ ﺳﺎﺩﻩ ﻟﻮﺣﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﭙﻨﺪﺍﺭﻳﻢ ﭼﻮﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻯ ﺟﺰ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﻯ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﺘﻮﺍﻯ ﻣﺘﻦ ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﺍ ﺯ ﻣﺎ ﺟﺪﺍﺳﺖ . ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺁﺛﺎﺭ ﺍ ﺭﺯﺵ ﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﻫﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﭘﻴﺎﻡ ﻭ ﻣﺮﺍﻡ ﻣﻨﺪﺭﺝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ . ﺩﺭ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻡ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﻰ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﮥ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪﻩ،
ﺹ۹ﺟﻠﺪ
ﻣﻰ
99
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online