کسروی و بهائیگری او
ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻰ : ﮐﻨﻴﻢ ّﺫﺭﻩ» ﺍﻯ ﺍﺯ ﻋﺼﻤﺖ ﺍﻋﻈﻢ ﺍﺯ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﺳﺖ .« ٥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺯ " ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﮐﻪ " ) ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻣﺮﻯ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ( ، ﺑﻴﺎﻥ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﻋﻔﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ . ﮐﺴﺮﻭﻯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻟﻮﺡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ، ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻓﻊ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻘ ﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ، ﺩﻋﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻯ ﮐﺎﺭﺳﺎﺯ ﻭ ﭘﺮ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺭﮎ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻧﺰﺩﻳﮑﻰ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﻊ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺳﺨﺘﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻟﻮﺡ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻤﻼﺕ ﺯﻳﺒﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺛﺮﻯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻟﻮﺍﺡ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺛﺮﻯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭ ﺩﻳﻦ ﭘﻴﺮﻭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﺩﻭﺭﺯﻯ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻓﻊ ﻣﺸﮑﻼﺗﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎ ﻣﻰ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ّﺗﻮﺳﻞ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ . ﺷﻔﺎﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻃﺒﻴﺐ ﺣﺎﺫﻕ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﻧﻪ ﺩﻋﺎ ﻭ ﻧﺬﺭ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﻭ ﻳﺎ ﮐﻤﮏ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺭﻣﺎﻻﻥ ﻭ ﺩﻋﺎﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﻭ ﻭﺭﺩ ﺧﻮﺍﻧﺎﻥ . ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻩ ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﻓﺮﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻮﻋﻰ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻰ . ﺩﺍﻧﺪ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﻣﻮﮐﻮﻝ ﺑﻪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ، ﻭ ﺩﻋﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﻧﻬﻰ ﻣﻰ . ﮐﻨﺪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﻳﻢ : ﺍﻯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ! ﺑﺮ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺟﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻯ ﻣﺜﻞ ﻭ ﮐﺴﺐ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻋﻴﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﺳﺘﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ ... ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﮑﺎﺭﻯ ﻭ ﺗﻨﺒﻠﻰ ﺿﺎﻳﻊ ﻣﮑﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻯ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻭﺭ ﺯﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﻳﺪ ... ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﮑﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺒﺎﺩﺕﻋ
ﺻﺪ
ﻭ ﺷﻮﺩ
ﻧﻤﻮﻧﻪ
ﺻﻨﻌﺖ
116
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online