کسروی و بهائیگری او
ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻰ ﮐﺴﺮﻭﻯ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺎﺑﻰ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﮔﻤﺮﺍﻫﻰ ﻫﺎﻳﻰ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﻌﻴﮕﺮﻯ، ﺷﻴﺨﻴﮕﺮﻯ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﺎﺑﻰ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻗﻴﺎﻡ ﻫﺎﻳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻐﻴﻴﺮﻯ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﻭ ﺑﻨﻴﺎ ﺩﻳﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻯ ﺍﺻﻼﺡ ﻭﺿﻊ ﻃﺒﻘﮥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺩﻳﻦ ّ ﺧﺎﺻﻰ . ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﻬﻀﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﻳﻨﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺻﻼﺡ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻣﻰ .ﺯﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺗﺮﻗﻰ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﮕﺮﺩ ﻭ ﺍﺭﺗﺠﺎﻉ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫ ﻴﭻ ﺭﺍﻫﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﻏﺮﻗﺎﺑﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻣﻰ ﺯﺩ ﻧﻤﻰ ﻳﺎﻓﺖ . ﺑﺎ ﺭﻫﻨﻤﻮﺩﻫﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﻫﺴﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺭﻭﻯ ﻭ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﮔﺮﺍﻳﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻋﺰﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﻭ ﮔﺪﺍﻳﻰ ﻭ ﺗﻨﺒﻠﻰ ﻭ ﮐﺸﻴﺪﻥ ﺍﻓﻴﻮﻥ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺑﻨﺪﻯ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻰ ، ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻢ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺮﻗﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ . ﺁﻳﺎ ﮐﺴﺮﻭﻯ ﻣﻰ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﺴﻰ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻟﻠﻬﻰ؟ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﺷﻴﻌﻪ ﮔﺮﻯ ﭘﺎﻯ ﺑﻨﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ . ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﮐﺴﺮﻭﻯ، ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺪﺍﺷﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﭙﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻋﻨﺎﻭﻳﻨﻰ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ " "، " ﻏﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﻋﺒﺪ "ﻭ " ﺍﻳﻦ ﻣﻈﻠﻮﻡ " ﻭ ﻧﻈﺎﻳﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ . ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻰ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﻠﻴﻞ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﻳﻢ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﻠﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﻳﻴﻦ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﭘﻴﺎﻡ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍ ﻭ ﺣﺎﻣﻞ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﺑﻮﺩﻩ . ﺳﺖﺍ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻤﻰ ﺑﺎ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻭ ﻋﺮﺑﻰ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﻰ ﺍﻭ . ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺪﻳﻬﻰ ﺍﺯ
ﻧﻪ ﺑﺮﺍ ، ﺑﻮﺩ
ﭘﺲ
ﻋﻠﻰ
ﻣﻰ
125
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online