کسروی و بهائیگری او
ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺍﺯ ﻣﻄﻠ ﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﮑﻰ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﮐﺴﺮﻭﻯ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﺮﻗﻰ ﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺭﺳﺎﻟﮥ ﻣﺪﻧﻴﻪ ﺍﺯ ﺗﺎﻟﻴﻔﺎﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺳﻨﺪﻯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﻰ ﻭ ﺭﺍﻫﮕﺸﺎﻯ ﮐﻨﻮﻧﻰ ﻭ ﻧﺴﻞ ﻫﺎﻯ ﺁﻳﻨﺪﮤ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ، ﺩﺭ ﺳﺎﻝ . )ﻡ ۵۷۸۱ ﻗﺮﻳﺐ ﺳﻰ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ( ، ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻋﮑﺎ ﻧﮕﺎﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﻰ ﺍﺯ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺣﺮﻓﻰ ﻯ ﺑﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ، ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﻗﺮﺍء ﻭ ﻗﺼﺒﺎﺕ، ﺗﻮﺳﻌﮥ ﺳﻮﺍﺩ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﮥ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺳﻄﺤﻰ ﻭﺳﻴﻊ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺮﻗﻰ ﻓﻬﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺎﮐﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ . ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﻋﺪﻡ ﻣﺪﺍﺧﻠﮥ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﺪﻥ ﻣﺎﺩﻯ ﻏﺮﺏ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺧﻼﻕ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﻋﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﮑﻮﻫﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ . ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺮﻓﻰ ﺍﺯ ﺁﺋﻴﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺳﺎﻻﺕ ﺩﻭﺭﮤ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻰ . ﺍﻧﺪ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻄﺎﺑﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﻏﺮﺏ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﻳﻢ : ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺠ ِﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ] ِﻮﻥ [ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻣﺪﺕ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺯ ﺳﻨﻪ ۱۹۱۰ ﺗﺎ ﺳﻨﮥ ۱۹۱۳ ﺩﺭ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﻗﺎﺭﻩ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﺳﻴﺮ ﻭ ﺳﻔﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺿﻌﻒ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻰ ﺷﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻋﻈﻤﻰ ... ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻄﻖ ﻫﺎﻯ ﻣﻔﺼﻞ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻟﻮﺍﺡ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺎ ﻟﻪ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺻﻠﺢ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ . ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﻰ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻟﻮﺍﺡ ﻭ ﺭﺳﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﺻﺮﻳﺢ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﺩ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﺳﺎﺧﺖ
ﻧﺴﻞ
ﻭ.
ﻣﻰ
154
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online