کسروی و بهائیگری او

ﺣﺰﺏ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ . ﺩﻳﺪ ﺭﺍﻫﻰ ﮐﻪ ﮐﺴﺮﻭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩ ﻧ ﮕﺎﺷﺘﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻬﺎﺋﻴﮕﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻭﺳﺖ . ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﮐﺴﺮﻭﻯ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻬﺎﺋﻴﮕﺮﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻌﺠﺐ ﻭ ﺣﻴﺮﺕ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻯ ﻧﻤﺎﻳﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ، ﺯﺷﺖ ﻭ ﮔﻮ، ﺑﺪ ﺩﻫﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﺮﻯ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻨﻴ ﺬ ﺎﻥ ﮔ ﺍﺭﺍﻥ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎﺏ ﻭ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ . ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻥ ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ ﻣﺜﻞ ﻳﺎﻭﻩ ﮔﻮ، ﻧﺎﻓﻬﻢ، ﻧﺎﺩﺍﻥ، ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ، ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ، ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ، ﺑﻰ ﺧﺮﺩ، ّﻭ ﻫﻮﺳﺒﺎﺯ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺁﻳﻴﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﺍﺯ ﻗﻠﻢ ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺥ ﻭ ّﻣﺤﻘﻖ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮤ ﻋﺼﺮ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ﺣﻴ ﺮﺕ ﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ . ﮐﺴﺮﻭﻯ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻋﮥ ﺩﺭﻫﻢ ﻭ ﻣﻐﺸﻮﺷﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﻳﻴﻦ ﺑﺎﺑﻰ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻯ ﻣﻰ ﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﺑﻰ ّﭘﺎ ﻭ ﻧﺎ ﻣﺮﺑﻮﻃﺶ ﺭﺍ ﻣﻮﺟﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻫﺪ . ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺮ ﻣﻄﻠﺒﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﻰ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻳﻰ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ّﺯﻣﻴﻨﮥ ﻣﻨﻔﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺗﻔﮑﺮ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺯﺩ . ّﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺩ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﻳﺎ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺍﻯ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﻯ ﺍﺳﺘﺪﻻﻟﺸﺎﻥ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﻯ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻰ . ﺷﻮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻰ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ، ﻭﻟﻰ ﻣﺤﮑﻢ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻯ، ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑ ﺤﺚ ﻭ ﻧﻘﺪ ﮐﺸﻨﺪ ّ ﻭ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺗﻔﮑ ﺮ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﮥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮤ ﮐﺘﺎﺏ ﻳﺎ ﻧﻈﺮﻳﮥ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺑ ﺮ ﻋﻬﺪﮤ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻰ . ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﮐﺴﺮﻭﻯ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺋﮥ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺧﻮﺩ، ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻭﺍﻧﻬﺪ، ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ " ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ " ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ ، ﺩﺍﻧﺪ ﻣﻰ ﺷﺨﺼﴼ ﺑﻪ ﺩﺍﻭﺭﻯ ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻫﻤﮥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻋﮥ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺁﻣﺪﻩ ﻏﻠﻂ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ

ﻣﻰ

ﻣﻰ

35