کسروی و بهائیگری او

ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻧﮕﺸﺘﻨﺪ، ﺍﺑﺮﺍﺯ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﺣﺮﻓﻰ ﻧﺰﺩﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﺎ ﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻫﺮ ﺳﺨﺘﻰ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺗﻰ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻭ ﺷﻴﻮﮤ ﻓﺪﺍ ﺷﺪﻧﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺍﺯ ّﺩﺭﺳﺘﻰ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻳﮑﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻤﮥ ﺳﺨﺘﻰ ﻫ ﺎ، ﺑﺮ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻴﻦ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﻋﺎ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺎﻩ ﻫﺎﻯ ﺭﮊﻳﻢ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ، ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻮﺧﻪ ﻫﺎﻯ ﺁﺗﺶ، ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺍﺯ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻭ ﺷﻐﻞ، ﺩﺭﺑﺪﺭﻯ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﻭﺷﻰ، ﻓﻘﺮ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺳ ﻫﺎﻯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺎﻫﺪﺵ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﺁﻭﺭﺩ ﻩ ﺍﺳﺖ . ﮐﺴﺮﻭﻯ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻭ ﻣﺪﺭﮐﻰ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﻫ ﺪ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﺑﻴﺰﺍﺭﻯ ﺟﺴﺘﻦ ﺑﺎﺏ ﻭ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺍﺯ ﺍﺩﻋﺎﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰ . ﮐﻨﺪ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻃﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﺭﻧﻪ ﻳﺎ ﻋﮑﺎ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﺑﻴﺰﺍﺭﻯ ﻧ ﻨﻤﻮﺩ . ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﻼﻡ ﻳﺎ ﺑﻴﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻳﺎﻓﺖ . ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺩﻋﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺁﻳﻴﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻭ ﺭﻭﺳﺎﻯ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ . ﺗﻬﻤﺖ ﺗﻮﺑﮥ ﺑﺎﺏ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻭﻟﻰ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺯﻳﺮ ﺿ ﻫﺎﻯ ﺷﻼﻕ ﺩﺭ ﺗﺒﺮﻳﺰ، ﻭ ﻳﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩ ﺗﺶ ً، ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻧﺴﺒﺔ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺳﺖ ّﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺩﻳﻪ ﻫﺎﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﻫﮥ ١٩٣٠ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻧﻤﻰ . ّﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﺭﺩﻳﻪ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﮐﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﮥ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﻣﻠﻰ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭﻯ ﻣﻰ . ﺷﺪ ﻋﮑﺲ ﺍﻳﻦ ّﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺩﻳﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ

ﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ

ﺮﺑﻪ

ﺗﻮﺑﻪ

78