Heleen van Deur, Margot Scholte en Ard Sprinkhuizen - DichtErBij

Inleiding

MetDichterbijhebbenwegetrachteenmethodiek temakendiepastbijdemaat schappelijke opdrachten waarvoor sociaal werk zich de komende jaren gesteld ziet. Eenmethodiekdie ineerste instantie is gericht opeenandere inrichtingvan deeerste fasevanhulp- endienstverlening, als vervangingvande traditionele in takemethodiek.Doordathetdenkenendoen indezemethodiekveelnatuurlijker samenkomen (er isgeen scherponderscheidmeer tussendediagnose, hetopstel lenvaneen ‘behandelplan’, deuitvoeringenhet volgenervan) isdemethodiek in depraktijkookgaan functionerenalseendenk- enhandelingsmodel voor sociaal werk inbredere zin.Meer ‘de straat op’,meer aandacht voor de eigenkracht van mensen, meer gericht opwederkerigheid. We hebben ook getracht invulling te geven aanhet begrip ‘ruimte voor de professionals’ door handreikingen te doen voorde inrichtingvaneenwerkprocesdat zichnatuurlijkvoegtnaarhetprofessi oneel handelen. Dezemethodiek staat danook in een aantal betekenissen ‘dich terbij’: dichter bij deburgers enhun leefwereld,maar ookdichter bij deprofessi onals. Endemethodiekheeft debedoelingomdeprofessionals ‘erbij’ tehouden. Niet inde betekenis dat zij bovenopde burger zitten, hun initiatief beperkenof overnemen,maarwel dat zij alert zijn, devinger aandepols blijvenhouden. Dit boek bestaat uit drie delen, elkmet een eigen karakter. Het eerste deel is ge wijd aande inhoudelijke enmethodische opbouw vanDichterbij. Daarbij wordt demethodiek eerst inhaar context geplaatst (hoofdstuk 1). Tegenwelke achter grondenheeftDichterbij zichontwikkeld,metwelkemaatschappelijkeopdrach ten heeft Dichterbij zich te verstaan? In het tweede hoofdstuk werken we de bouwstenen vandemethodiek verder uit.We gaan inopde praktijktheorie van Dichterbij, de doelstellingen die wemet Dichterbij willen bereiken en de werk principes diewe daarbij inzetten. Inhoofdstuk 3 bestedenwe aandacht aanhet cyclisch werkproces waarmee Dichterbij in de dagelijkse praktijk wordt gehan teerd. Dit werkproces wordt in het vierde hoofdstuk verder uitgewerkt, waarbij elk vande zes onderscheiden takenuitgebreid aan bod komt. De inrichting van dit werkproces is overigens –het is goed omdit telkens weer te benadrukken– niet bedoeld als blauwdruk of protocol. Het is zo ingericht dat het zichdoor de sociaal werker indedagelijksepraktijk laat ‘kneden’ naar het eigenprofessionele inzicht. Het tweede deel bestaat uit vijf beschouwingen die telkens een theoretisch of praktisch concept bij demethodiek uitdiepen. JurriaanOmlo bespreekt ‘em powerment’ als fundamenteel concept, waarbij hij laat zien dat het daarbij om meer gaat dan alleenomhet tamboererenop eigen kracht. Kees Penninx vestigt

15