Roeipraet 5-2019

R O E I

P R A E T

O K T O B E R

2 0 1 9

FLUISTEREND GOUD Boekbespreking door Robin Sterk Stierenpenis, zeewier en gemalen

hertengewei. Dat stond regelmatig op het menu van de Chinese roeiers die een jaar lang getraind werden door Diederik de Boorder. In 2004-2005 was Diederik (1969) technisch directeur van het roei-internaat van Henan, een betrekkelijk arme provincie van de Chinese Volksrepubliek met 95 miljoen inwoners.

Foto: Ellen de Monchy

Over zijn bizarre ervaringen in een land met een totaal andere topsportcultuur dan de onze heeft hij een prachtig boek ge- schreven, dat eind september ten doop werd gehouden in het Olympisch Trainingscentrum van de KNRB bij de Bosbaan. Het eerste exemplaar werd overhandigd door Erica Terpstra, die - net als ik - het boek in één adem heeft uitgelezen, ver- bijsterd door het lot van de roeiers die zich via hun sport een betere toekomst wilden verwerven. De Boorder, die de bijnaam kreeg Xu Do Djing (Hij Die Goud Brengt) geloofde zijn ogen niet toen hij kennismaakte met de

Chinese aanpak. Om vijf uur ‘s ochtends ging er een fluitje ten teken dat iedereen naar de botenloods moest hollen. Daar werd dan de vlag gehesen, terwijl de hele

roeimeute rillend en strak in het gelid toe- keek. Daarna de hele dag trainen, trainen en nog eens trainen, tot het fluitje van halftien ’s avonds. En dat zeven dagen per week, het hele jaar door. Per jaar kregen de roeiers vijf dagen verlof om hun meestal arme families op te zoeken. Verliefd zijn werd niet getolereerd, want dan hebben jonge men- sen de roeiers hun lichaam niet meer onder controle, kreeg De Boorder te horen.

22