Goriz Nakhasteh
ﮐﻪ ﻣﺮا ﺻﺪا ﺑﺰﻧ ﺗﺎ ﻣﻦ. ﯿﺪ
و ﺳﻨﮓ ﭘﺮت ﻣ ﮐﻨﯿﺪﯽ
- ﭼﺮا؛ ﮔﻔﺖ: ﯿﺪزﻧﯽﻣ ﯾﺎد ﮐﻪ ﻓﺮ داﻧﺴﺘﻢ ﯽﻣ»
ﺑﻮدم؛ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ا ﮔﺮ . ﺧﻮاﺑﯿﺪم
. آﯾﺪ
ﺑﭽﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﯿﺎرﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺑﺮ دﺳﺘﻢ از ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽ ﺣﺮف زدم ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ ﺑ
ﺧﺴﺘﻪ
ﻫﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ
«.ﯾﻢ ﺑﻮد ﯿﺪار
ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺗﻨﻬﺎ را ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ و
اﺳﻼم در ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻮد ﯿﻦﻫﻤ ﯽوﻟ ،ﯾﻢ
ﺑﺎ اﯾﻦ از ا ﮐﻪ ﯿﺎﻟﯽﺧﯽﺑ ﻫﻤﻪ ﯾﻦ
ﻧﺠﺎت داﺷﺘ . ﯿﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﻃﻠﻮع ﺻﺒﺢ و ﯿﻢﻋﻈ ،
ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﯿﺪ اﻣ ،
ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ در ﻣﻬﻠﮑﻪ ﺑﺎﻗ ﺑﺎ ﻣﺎﺷ . ﮔﺮدﻧﺪ ﯽﻣﺑﺮ یاهﺗﺎز ﯿﻦ آراﻣﺶ ﺧ ﯾﻢ ﺑﺮا ﯿﺎل آن را ﭘﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﺳﺮ و ﺑﺪﻧﻢ ﮐﺸ
ﯽ
واﻧﺖ ی راﻧﻨﺪه
آن ﺧﻮاﺑ
اﻣﮑﺎن ﺧﻮاب ﺑ ﻪ وﺟﻮد آورد . ﺑﻪ ﺗﺸﮑﭽﻪ ﮐﻪ یاﺑﺮ ی
ﯿﺪه
ی ﺑﺮ رو ﻓﺮاﻣﺮز
ﮐﻪ ﺑﺪن
ا ﯽ ﻗﺴﻤﺘ ز ﺗﺸﮏ
از ﺷﺎﻧﻪ و دﺳﺘﻢ را رو
ﺗﻤﺎم ﺳﺮ و ﻗﺴﻤﺘ
.ﺷﺪم ﯾﮏﻧﺰد ، ﺑﻮد
ﻓﺮاﻣﺮز
ﮔﺬاﺷﺘﻢ
ی
ﯽ
ﻣﺮﻃﻮب را ﺑﺮ رو
ﻣﺮﻃﻮب
ﺑﺪن و ﭘﺎ ﯿﻦزﻣ یرو را ﯾﻢ
ی
یﺣﻮﻟﻪ دو ﯾﮑﯽ .
یﯿﻪ و ﺑﻘ ،
ﯾ ﭼﻮن ﺟﺎ ﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﻗ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﯽﻣ
ﺑﻪ ﺧﻮاب . رﻓﺘﻢ
در ﮐﻤﺘﺮ از ﯿﻘﻪ دﻗ ﯾﮏ
یاﻪﯿﻘ
ﯿﺪم
ﯿﺪم ﺷﻨﯽﻣرا ﯾﯽﺪا و ﺧ ﯿﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮔ
ﺑﺎر ﺑ ﯾﮏ ﯽﻣ ﯿﺪار ﺷﺪم و ﺻﺪا
ی
از ﺷﻮق ﮔ ﯿﺪارم ﺑ ﯿﺘﯽ . ﮐﺮد
ﮐﻮﺗﺎه ﺣﺎ ﮐ
ﯾﺎد ﻓﺮ دﻓﻌﻪ
ﯾﮏﮐﻪ ﯾﻦا
ﯽ
ﻧﻮر . را ﯿﻦ ﻣﺎﺷ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ؛ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ .ﯾﺪآﯽﻣ
- اوﻧﺎﻫﺎ .ش ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ، آﻗﺎی ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﯽ؛ ﯾﺧﺪا
و ﮔﺎه
ﯾﮏ ﻣﺎ ﻧﺰد
ﺑﻪ ﺳﻮ
ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم
ﻧﺸﺎن ،دادﯽﻣ
را ﮐﻪ ﮔ
ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﻤﺘ
ﯿﻦزﻣ یرو
ی
یﻧﻮر .
ﯿﺘﯽ
ﯽ
ﯾﮏ ﻫﻮا ﺗﺎر
ﺑﺎ وﺟﺪ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ و ﺑﻪ ﮔ .ﺷﺪم ﯾﮏﻧﺰد ﯾﯽﺪا و ﺧ ﯿﺘﯽ
ﺧﺎﻣﻮش و دوﺑﺎره روﺷﻦ .ﺷﺪﯽﻣ و روﺷﻦ ﺑﻮد و ﻫ ﻪ ﻮز ﺑ ﻨ ﯽﻧﻤ ﯽ درﺳﺘ
زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﺑﺮا ﻣﻬﻢ ﯾﻤﺎن
ﯾﮕﺮ ﺣﺎﻻ د
ﺷﺪ اﻃﺮاف را . داد ﯿﺺ ﺗﺸﺨ
ﺠﺎت داﺷﺖ .ﻣﺪآﯽﻣ
ﻧ ﯿﻠﻪ وﺳ ؛ ﻧﺒﻮد
ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ
از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ ، ﻧﮑﻨﺪ ﻣﺎﺷ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺮز دو ﮐﺸﻮر ﻧﺰد ﺑﻪ ا ﯿﻢ، ﯾﮑ ﯾﻞ ﺗﺤﻮ ﯾﺮان
، ﯾﺪﯾﻢ دﯽﻣ ﯾﮏﻧﺰد ﯿﺰ ﺧﻄﺮ را ﻧ
از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﻤ
ﯿﻦ
ﯿﺸﻪ
ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎر آن ، و ﯾﻢ ﺑﺸﻮ ﻫﺎ
ژاﻧﺪارم
یﻫﺎ
.ﺪﻨدﻫ
و در آن
رﻧﮓ و ﺑﺰر ﮔ ﺘﺮ از واﻧﺖ ﻣﺎﻧﺪه در ﺳ ﯿﻼب ﯿﺪ رﺳ ، ﺑﻮد
واﻧﺖ آﺑ
ﻪ ﻣﺎﺷ ﻧ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎ ﯾﮏﮐﻪ ﯿﻦ
ﯽ
ﺣﻀﻮر او در
ﯿﺨﺺ . دادم
ﯿﻞﻣﺴ یﺳﻮ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد ﺑﺎ . را ﺗﺸ ﯿﻢﻋﻈ یﯿﺎﻓﻪ و ﻗ ﯿﮑﻞﻫ، ﻫﻮا ﯽﻧﺴﺒ ﯽ روﺷﻨ
دﻧﺒﺎل او دو ﻧﻔﺮ د . ﺷﺪﻧﺪ ﯿﺎده ﭘ ﯾﮕﺮ
ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺗﺮ آوری و ﺷﺎد ﻪ ﺑ . ﺑﻮد ﺗﺮ
آن ﻟﺤﻈﻪ از د ﯾﺰیﻋﺰ ﻫﺮ ﯾﺪار
دﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ از ﺣ . ﺮ
آن ی ﻃﺮف ﺑﺮا ﻫﺎ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن داد آنو ﯾﻢ ﻫﺎ
ﯾﻦ ﻣﺎ از ا
ی ف زدﻧﻬﺎ
ﻫﻨﻮز ﺧﻮرﺷ را در ﭘﻬﻨﻪ اﺑﺮ یﻫﺎ ﺗﮑﻪ ﯽوﻟ ، ﯾﺪﯾﻢ دﯽﻧﻤ ﯿﺎﺑﺎن ﺑ ی
ﻣﺎ و ﺻﺪا آن ی .ﺷﺪ ﯿﺪار ﻫﻢ ﺑ ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﺎ
ﯿﺪ
ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺑﺮﻫﺎ رﻧﮓ
از ﺳﻮ ﯿﺪا ﭘ ﯾﯽ
ﺳﺮﻣﺎن رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ داﺷﺖ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮرﺷ
ﺑﺮ آﺳﻤﺎن
ﯿﺪ
یﺑﺎﻻ ﯿﻊ وﺳ
ﻃﻠﻮع آﻓﺘﺎب ، آﺳﻤﺎن ز ،ﯾﺒﺎ ﻗﻄﻌﺎت رﻧﮕ و ﯿﻦ
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ .ﻣﺪآﯽﻣ
ﻣﺲ ﮔﺪاﺧﺘﻪ داد . ﯾﺒﺎز ﯿﺰﭼ ﻪ ﺣﺎﻻ ﻫﻤ
آن ﻫﻤﻪ وﺳﻌﺖ ﺑ
ﮐﻪ در ﭘﻬﻨﻪ
ﯿﻼبﺳ ﻣﺘﻌﺪد
اﻧﺘﻬﺎ ﯽﺑ ﯿﺎﺑﺎن و ﺑ ﯿﻦزﻣ، اﺑﺮ ﯾﯽﻃﻼ
ﯿﺎﺑﺎن
ی
یﻫﺎ رﮔﻪ ﯽ و ﺣﺘ
در ﺟﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﯾﺎن .
۱۸۳
Made with FlippingBook Annual report