Goriz Nakhasteh
ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺮ رﯾﺰ و ﮐﻮﺗﺎه و ﻻﻏﺮ، ﺑﺎ ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ، ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺸﯿﺪه، ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و و ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ، ﮔﺸﺎده رو و ﺧﻨﺪان ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل آﻣﺪ و ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐ ﺮد. در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن دو ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎ ﻓﻀﺎ ﻣﺤﺪود، ﻃﺒﻘﻪ ﻫﻢ ی ﮐﻒ در اﺧﺘ در ﮔﻮﺷﻪ ای از آن ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮری ﻗﺮار داﺷﺖ، و ﭼﻨﺪ ﻣﺒﻞ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﺎدﮔﯽ ﮐﻪ در اﻃﺮاف اﺗﺎق ﺟﺎی داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻀﺎی ﻫﻮای ﮐﺮاﭼﯽ و ﻣﺮﺳﻮم ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﻘﻒ اﺗﺎق ﻫﺎ ﭘﻨﮑﻪ ی ﺑﺮﻗﯽ ﻧﺼﺐ ﺑﻮد. در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ی ﮐﻮﭼﮏ و ﺳﺎده، دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ و دﺧﺘﺮ و زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺧ ﻋﻔﺖو رﺿﺎ آﻗﺎ ﺎﻧﻢ، ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﺑﻪ و ﺷﺮﺑﺖ آوردﻧﺪ. دﺧﺘﺮک ﻣﻮﺑﻮر ﻻﻏﺮ اﻧﺪام ﺧﻮش ﺻﻮرت ﮐﻨﺎر در و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻗﺪی ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﮐﻮﺗ ﺎه ، ﻣﻮی ﺻﺎف و ﻣﺸﮑﯽ، و ﻋﯿﻨﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ، ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه و ﯾﮏ ﮐﯿﻒ وارد ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ی ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮔﻔﺖ: - ﻪ اﺑﻬﯽ، ﺧﻮش آﻣﺪﯾﺪ. ﻣﻦ اﻟ ﻣﺴﻌﻮد . از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻌﺮﻓ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘ . ﯿﻢ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ را ﻓﺎرﺳﯽ آن ﻫﺎ ﺑﻮد. دو اﺗﺎق ﺧﻮاب داﺷﺖ و اﺗﺎق ﺑﺮا ﭘﺬ ی و آﺷﭙﺮﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ و ﺣﻤﺎم. اﺗﺎق ﭘﺬ ﺑﻮد یا ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻣﺘﺮ در ﺳﻪ ﻣﺘﺮ و ﻧ ﭘﺬ ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﺎ ا ﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣ ﯿﻢ . ﻧ ﮐﺮدﯽ از ورود ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاﻧ ﺳﯽ ﯽ و دو،
رﺿﺎ
ﺟﺬاب
ﯿﺎر
ﯾﯽ
ی ﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟ
ﯾﮏ
یا
ﯾﺮاﯾﯽ
ﯾﮏ
ﯿﻢ
ﭘﻨﺞ
ﯾﺮاﯾﯽ
رﺿﺎ
ی
ﯾﺮاﯾﯽ
ﯽﺳﺎﻋﺘ
ﯽﺳ
ﯽﺗﺮﮐ ی
ﯽ
ﯾﻢ،
داﺷﺖ.
و ﺟﺬاﺑ
و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ او در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن، ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﯿﺮﯾﻨﯽ ﺷ ﯽ، ﺗﺮﮐ ی
ﮐﺮد، ﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣ
ﯽﺧﺎﺻ ﯿﺖ
ﺳﺆال ﮐﺮد:
ﻪ راﺣﺖ آﻣﺪه اﻧﺸﺎءاﻟ ﯾﺪا و ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﯾﺪ؟ ا
-
ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﺷﺪه ﯾﻢ، ا و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﺪاﺷﺘ ﯾﺰای ﻦ و
و اﻇﻬﺎر ﺷﺮﻣﺴﺎر ﯾﻢ ﮐﺮد ی
از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد اﻗﺎﻣﺖ، ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﻧﻤ ﺑﺎ . ﯾﻢ ﺑﺮو ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﯽ
ﯾﻢ،
ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻨﯿﻢ، ﻣﻨﺰل و ﺷﻮد، ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد.
ﮐﺮد ﺧﻮاﻫﺶ
اﻇﻬﺎر
و روﯾﯽ ﮔﺸﺎده
ﺧﺠﻠﺖ
ﻣﺎ ﻣﻮﺟﺐ اذ
ﮐﻪ ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮا
ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺪاﻧ ﯿﻢ . از ا
ﯾﺖ
ی
ﯾﻦ
یﺧﺎﻧﻪ را او
ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ
ﮔﺬﺷﺖ. او و ﻫﻤﺴﺮش و آﻗﺎ رﺿﺎ و دﺧﺘﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﺸﺎن ﯿﻼﻟ-
ﺑﻪ ﯽﺳﺎﻋﺘ ﺻﺤﺒﺖ و ﺗﻌﺮ
ﯾﻒ
ﮐﻪ ﭘﺪرآن ﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺪرش
ﺑﻮدن و ا
، ﺑﻪ دﻟ
ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز رﺿﺎ و ﻋﻔﺖ
ﻣﺎ ﮔﻮش ﻣ . دادﻧﺪ ﯽ
ﯾﺖروا
ﯾﻦ
ﯿﻞ ی ﻫﻤﺸﻬﺮ
ﻫﺮ دو آن ﻫﺎ
ﭘﺪرﺷﺎن ﻣ
ﻫﻢ آن دو را از ﻃﺮ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻋﺰ
داﺷﺖ. ﺧﺪا
آﺷﻨﺎ ﮐﺮد، ﯽ ﮐﺎر ﻣ
ﯾﻖ ﯽوﻟ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﯽ
ﯾﯽ
ﯽﻗﺒﻠ ﯾﯽ ﻣﺴﻌﻮد
ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑ
ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮد
ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔ
ﺑﺎ دﮐﺘﺮ
ﯿﮕﺎﻧﻪ
ﯾﻢ،
ﯾﺰاﻧﯽ
ﯿﺘﯽ
ﺳﺎﻋﺖ، ﻟﻄﻒ و
ﹰ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ واﻗﻌﺎ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ، ﯽ ﺧﻮد ﻣ ﮐﻪ ﻧﻤﻮد ﯽﻣ ﯿﻦ و ﭼﻨ
ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ د ﯾﺪارﺷﺎن ﻧﺎﺋﻞ ﻣ و ﻣﺤﺒﺘﺸﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻫﺎ را دوﺳﺘﺎن ﻗﺪ
ﺑﻮد
ﯾﮏ
ﯽوﻟ ﯾﻢ، ﺷﺪﯽ
یﺑﺎر ﯿﻦ و اوﻟ ﯾﻢ،
ﯾﻢ
ﯽ ﺻﻔﺎ و ﭘﺎ ﮐﺪﻟ
ﺑﻮدن، ﺳﺨﻦ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ و ﻫﻤﺪﻟﯽ زﯾﺎد
. ﺑﻪ دﻟ ا ﯿﻞ ﺑﻬﺎﺋﯽ و ﯾﺮاﻧﯽ
ﺳﺎل ﻫﺎﺳﺖ ﻫﻤﺪ ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ﯽرا ﻣ ﯾﮕﺮ
داﺷﺘﯿﻢ. وارد آن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، وﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ در آن ﺧﺎﻧﻪ ی ﮐﻮﭼﮏ اﻣﮑﺎن اﺳﮑﺎن ﻣﺎ، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺪت وﺟﻮد داﺷﺖ؟ ﹰ ا ﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻧﺰد آن ﺣﻘﺎ ﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﺟﺎﯾﺸﺎن را
ﯾﮏ
روز
۲۱٥
Made with FlippingBook Annual report