Goriz Nakhasteh

از اﺗﺎﻗﮏ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪم؛ ﮔ :ﯿﺪ ﭘﺮﺳ ﯿﺘﯽ - ﺷﺪ؟ ﯽﭼ ﯾﺎنﺟﺮ را ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدم. ﺑﺎر د ذﻫﻦ آﻣﺎده و ﺗﮑﺮار ﻣ ﮐﺮدم ﯽ ﺑﻪ ﯽ . وﻗﺘ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﯽﻧﻤ ﯿﺶﭼﻪ ﭘ

ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺷﺪ . ﯾﻢ

ﻫﺮ ﺳﻪ، ﺳﺎ ک ﺑﻪ دﺳﺖ، راﻫ ﺑﺎﺟﻪ ﯽ

یﻫﺎ

ﯾﮕﺮ

ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺄﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. ﺟﻤﻼت ﻻزم را در ﻫﺸﺖ و ﺳﺎﻟﻪ، ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻮر، رﯾﺶ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ای آرام و ﻣﺆدب ﺑﻪ روﯾﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. ﭼﻮ ن ﺣﺎﻟﺖ و ﻫﺎج واﺟﻢ را ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﺪون ﺗﮑﻠﻢ دﯾﺪ، ﮔﻔﺖ: ١٣ May I help you? - be asylum here. We are Yes, please. We are three people. We want - ١٤ i.’ Baha ١٥ ? Where are you from - در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻫﺎ را ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﺮان » « در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ادای اﺳﻢ اﯾﺮان دو ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻀﺎد داﺷﺘﻢ: ﯾﮑﯽ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﻫﺮ اﯾﺮاﻧﯽ در اروﭘﺎ ﭼﻘﺪر ﻣﻮرد ﺗﺤﻘﯿﺮ و ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺘﯽ اﺳﺖ، و دﯾﮕﺮی اﺣﺴﺎس اراﺋﻪ ی ﺳﻨﺪی ﺑﺮای دﻟﯿﻞ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ. ﻣﺮد ﺟﻮان، آرام، ﻣﺆدب و ﻣﻬﺮﺑﺎن از اﺗﺎﻗﮏ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﯿﺘﯽ و ﺮز ﻓﺮاﻣ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﻠ ﯾﻢ ﺑﺮو ﯿﺲ . و ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل از ا ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک در از ﺑﺎﺟﻪ ﻫﺎ رﺳ ﺑﯿﺴﺖ ﯽﺟﻮاﻧ ﯿﺪم، ﺑﯿﺴﺖ ﯾﺎ ﻫﻔﺖ و

ﯾﮑﯽ

ﯾﻦ ی ﮐﻪ ﺑﺮا

و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او راه اﻓﺘﺎد ﯾﻢ . او در ﻫﻤﺎن را ﻧﺸﺎن داد، و ﺗﻌﺎرف ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮐﺮد.

ﻣﺨﺘﺼﺮ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘ

ﯿﺮ ﻣﺴ اﻓﺘﺎده ﯽ، راﺿ ﯾﻢ، ا

ﯿﻢ

ی ﺑﺎرﻫﺎ

ﯿﻤﮑﺖ ﭼﻨﺪ ﻧ

ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﺮودﮔﺎه در ﮐﻨﺎر اﻃﺎﻗ ﺧﻮدش ﻫﻢ در ﮐﻨﺎرﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ. از ﻣﺎ ﭘﺮﺳ ﺗﺼﻤﯿﻢ اﺳﺖ ﮔﯿﺮﻧﺪه و ﻣﻮﺟﺒﺎت را ورود ﺟﻠﺐ ﺻﺪد در. ﮐﻨﺪ ﻣﯽ ﻓﺮاﻫﻢ

ﯽ

ی ﻣﺤﻮﻃﻪ

ﻣﯽ ﺧﯿﺎل . دادﯾﻢ

ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺪام ﭘﺮواز آﻣﺪه ﺟﻮاب . ﯾﻢا

ﮐﺮدﯾﻢ

ﯿﺪ

ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﺮ آﻣﺪﯾﻢ ﯾﻦ و از ا

او

و آراﻣﺶ از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن ﻣ دادﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮد ﯾﻢ . ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ

ﮐﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﯽو ﺑ ی - ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣ . ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﯽو ﻣ ﺷﻮدﯽ - ﺑﺎر اوﻟ - آدم ﻣ ﯿﻠﯽﺧ ﯾﺮان در ا

ﮐﺸﻨﺪ؟ ﯽ

اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ داﻧﻤﺎرک ﻣ آﯾﯿﺪ؟ ﯽ - ﯿﺮ،ﺧ ﻧﻮﺑﺖ ﺳﻮم اﺳﺖ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دوﺑﺎر د - داﻧﻤﺎرک را دوﺳﺖ دار اﺳﺖ؛ ز ﯾﺒﺎﺳﺖ، ﻣﺮدم ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻣﺆدﺑ -

ﯽ

.ﯾﻢا ﻫﻢ آﻣﺪه

ﯾﮕﺮ

ﯾﺪ؟

ﯽ دارد.

ﯽﻋﺎﻟ

۱۳ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﯾﯿﺪ ۱٤ ﺑﻠﻪ، اﻟﺒﺘﻪ. ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﯿﻢ ﺧﻮاﻫ ﻣﯽ. ﯾﻢ ۱٥ از ﮐﺠﺎ ﻣ ﯾﯿﺪ؟ آﯽ

. ﻫﺴﺘﯿﻢ

ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔ ﺑﮕ ﯽ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻣﺎ ﯿﺮﯾﻢ،

۲۳٥