عبدالبهاء و تولد انسان

ﻲﻣ آورد ﮐﮫ دﺳﺘﺨﻮش اﻧﻘﺴﺎم و ﭘﺮاﮐﻨﺪﮔ و ﻲ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧ يﻓﮑﺮ ﻲ و ھﻨﺠﺎر ﻲﻣ ي ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻨ ﻦ ﯿ ﻲﺘﯿﺷﺨﺼ از ھﻢ ﮔﺴ ﯿ ﺨﺘﮫ و ﻧﺎھﻤﺎھﻨﮓ اﺳﺖ ﮐﮫ در آن واﺣﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﮫ ﺷﻌﺎر ﻲﻣ دھﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ د ﻮ ﯾ و دد رﻓﺘﺎر ﻣ ﮐﻨﺪ. ﻲ ﯿ در ﭘ ﺎم ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء اﺳﺖ ﮐﮫ ﻋﺮﻓﺎن اﻧﺘﺰاﻋ ﻲ يﺟﺎ ﺧﻮد را ﺑﮫ ﻋﺮﻓﺎن ﻋ ﻲﻨﯿ و اﻧﻀﻤﺎﻣ ﺑﺨﺸﺪ. ﻲﻣ ﻲ در آﻧﺠﺎ ﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎور ﺑﮫ ﺧﺪا و ﺗﻌﺒ ﯿ ﺮ روﺣﺎﻧ از ﻲ اﻧﺴﺎن ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎ ي ﺗﻘﺪس و ز ھﺎ اﻧﺴﺎن ی ھﻤﮫ ﯾﻲ ﺒﺎﯾ و ﺷﺮاﻓﺖ و ﻋﺰت ﻲ ﺎن ﻣ ﯿآدﻣ ی ھﻤﮫ ﮔﺮدد. در ا ﻦ ﯾ ﯾاﻧﺪ ﺸﮫ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺮ ﻟﺰوم ﻣﻌﺎﺷﺮت و ارﺗﺒﺎط و اﺗﺤﺎد ﺑﺎ د ﯾ ﮕﺮ اﻧﺴﺎن ھﺎ ﺗﺄﮐ ﺷﻮد، ﻲ ﺪ ﻣ ﯿ ﺗﻨﻮع و ﮐﺜﺮت ﻧﮫ ﻋﺎﻣﻞ زﺷﺘ ﻲ و آﻟﻮدﮔ ﺑﻠﮑﮫ ،ﺪﯾ و ﺗﮭﺪ ﻲ ﻋﺎﻣﻞ ز ﯾﻲﺒﺎﯾ و ﺷﮑﻮھﻤﻨﺪ ﮔﺮدد. ﻲﻣ ﻲ ﻨﻨﺪﮔ ﯾ و آﻓﺮ ي ﮐﺜﺮت ﺑﺎ وﺣﺪت در ﻣ ﯿآﻣ ﻲ ﺰد و در ا ﯾ ﻦ وﺣﺪت در د" و اﺳﺘﻘﻼل ﻓﺮد ّ ﮐﺜﺮت اﺳﺖ ﮐﮫ "ﺗﻔﺮ ي ﻖ" ّ ﺑﺎ "ﺗﻌﻠ و وﻓﺎق ﻋﻤﻮﻣ ﯾ ﻲ ﻮﻧﺪ ﻣ ﯿﭘ ﻲ ً ﺎﺑﺪ. وﺣﺪت ﺧﺪا ﺿﺮورﺗﺎ ﺑﮫ وﺣﺪت ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻣ ﻲ اﻧﺠﺎﻣﺪ و ﺗﻘﺪس ﺧﺪا ﺑﮫ ﺗﻘﺪس اﻧﺴﺎن و ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﻣﻨﺠﺮ ﻣ ﻲ ﺷﻮد. ﻣﻨﻄﻖ

رود و ﻧﺪا ﻲ ﮕﺎﻧﮕ ﯾﻦ ﯿ دﻟﻨﺸ ي ھﺎ و رواﺑﻂ و ﻧﮭﺎدھﺎ و ﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋ ي

ﻲ ﺎن ﻣ ﯿ از ﻣ ﻲ ﮕﺎﻧﮕ ﯿﺑ

در دل

ﺑﻨﺪد. آﻧﺠﺎ ﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺮا ي ﺎﺑﺪ و ﻋﺪاﻟﺖ و ﻣﺤﺒﺖ و ر اﻧﺴﺎن ﻋﺎرف ﺑﮫ وﺣﺪت و ﺗﻌﺎدل و

ﻲ ﻧﻘﺶ ﻣ ﻲﺎﺳﯿ و ﺳ ي اﻗﺘﺼﺎد ﯾ ﻲ دﺳﺖ ﻣ ﻲ دروﻧ ﻲ ھﻤﺎھﻨﮕ ﻦ ﺑﺎ ﯿاوﻟ

ﮏ ﺷﻌﺎر ﺑ ﺑﮫ ﻲ و ﺗﮭ ﻲ ﻣﻌﻨ ﻲ زﻧﺪه و ﭘﻮ ﯾ ﺎ ﺑﺪل ﻣ ﮔﺮدد. ﻲ

ﯾ از ﻲ ﺮﺧﻮاھ ﯿﺧ

ﻲﺘﯿ واﻗﻌ

ﻟﯿﻢ ﺑﮭﺎءاﻟﻠﮫ در زﻣﯿﻨﮫ ﺳﺎزی

ﭘﺎره ای از ﺎﺗﻌ

و ﺗﻮﻟﺪ اﻧﺴﺎن

ﻦ ﻓﺮھﻨﮓ ﻧﻮ ﯾ ﻦ و ﭘﻮ ﺎ ﯾ

در ﺗﺸﺮ ﯾ ﺢ و ﺗﻮﺿ ﯾ ﺢ ا ﯿ ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء از يﺎدﯿ ﻢ ﺑﻨ ﯿﺗﻌﻠ ﻦ ﭼﻨﺪﯾ ﺪ. در ا ﻦ ﻣﻘﺎ ﯾ ﻦ ﺗﻌﺎﻟ ﮔﺬرا ﻲ ﺻﻮرﺗ ﮫ ﺑ ﻲﺣﺘ -ﻢ ﯿ ی ﻟﮫ

ﺑﮭﺎءاﻟﻠﮫ ﺳﺨﻦ

ﮐﻮﺗﺎه ﻓﺮﺻﺘ يﺑﺮا ﻲ

ﯾﮔﻮ ﻲﻣ

ﯾا ی ھﻤﮫ ﻲ ﺑﺮرﺳ