Herman Blom en Siep van der Werf - Migranten in de Nederlandse samenleving

1  Migratie, komst en herkomst

derland bieden de meeste studies een ongelimiteerd aantal studieplekken aan en spelen cijfers nauwelijks een rol. ■■ Incidentele motieven als de verkrijgbaarheid van premies: alleen al de mo gelijkheid om zakgeld en een vertrekpremie te verkrijgen maakt het voor bijvoorbeeld Albanese en Noord-Afrikaanse asielzoekers aantrekkelijk om in Nederland een asielaanvraag te doen, al is de kans op succes vrijwel nihil. ■■ De bed-bad-broodregelingen van verschillende gemeenten, het kinderpar don, een algemeen pardon, maar vooral de verwachting dat die pardonre gelingen er (nog eens) zullen komen lokken asielmigranten naar Nederland. Nederland heeft daardoor in Afrika, het Midden-Oosten en Azië de repu tatie gekregen relatief toeschietelijk te zijn bij de opname van asielzoekers. Alleen al de politieke discussies hierover hebben een aantrekkende werking. (Potentiële) vluchtelingen begrijpen uit het nieuws en de geruchten over de Nederlandse asielpolitiek dat ze in Nederland een kans maken op een verblijfsvergunning en uiteindelijk een Nederlands paspoort. De overzich telijkheid van de Nederlandse asielprocedures op de websites van de Ne derlandse overheid en de werking van het geruchtencircuit via met name smartphones werken als een magneet op asielzoekers, ook als die nog kin deren zijn. De lengte en de mogelijkheden van de procedures verschaffen de hoop dat uiteindelijk in Nederland de aanhouder wint bij het verkrijgen van een verblijfsstatus en een paspoort. Toch eens proberen in Nederland Fouad is een Marokkaan die in het asielzoekerscentrum van Den Helder verblijft. Zijn aanvraag in Zweden werd in 2014 afgewezen. Sindsdien dwaalt hij van de ene naar de andere plek. Duitsland stuurde hem terug naar Zweden, op basis van de zogenoemde ‘Dublinverordening’. (…) ‘Ik moest in Duitsland 50 euro be talen voor een advocaat, maar die had ik niet, dus het was niet mogelijk de pro cedure nog een tijdje te rekken.’ Daarna ging hij naar Luxemburg en vervolgens naar Nederland. Drie weken geleden kwamhij hier aan. ‘Ik dacht, ik ga tochmaar even kijken of ik hier wel asiel kan krijgen.’ Niet geschoten is altijd mis, dat vat de houding wel zo’n beetje samen. ‘In Luxemburg hoorde ik van andere Noord-Afri kanen dat Nederland een relatief makkelijke asielprocedure heeft, dat er hier wel kansen zijn voor mensen met een Dublin-stempel’ (Khader & Stoffelen, 2016). Alles uitproberen Boulahia, een Algerijn die in het asielzoekerscentrum in Den Helder verblijft, maakt er geen geheim van dat hij zijn land tien jaar geleden om puur economi sche redenen verliet, als 15-jarig jochie. ‘Mijn oudere broer had gestudeerd voor architect, maar kon nergens werk vinden. Mijn zus idem dito. Mijn moeder heeft er toen mee ingestemd dat ik naar het buitenland ging. Ze zei: ga maar werken, ga een nieuwe toekomst opbouwen.’ Uit zijn portemonnee haalt hij zijn W-do-

40