Ton Korver en Karin Potting - Onbegrensd werken

1.1 een virtuele wereld

Niet alleen lager opgeleiden zijnde slachtoffers vanhet harde kapitalisme.Deho ger opgeleiden,mannenmet kantoorbanen,winkeliers, ondernemers zijndat ook. Marilyn Berenzweig, een vrouw van in de zestig, is daar een voorbeeld van. Zij woonde tot voor kort inNewYork, waar ze veel geld verdiende als textielontwer per. Zij en haar manMichael, radiomaker, konden zich eenmooi appartement veroorloven. Drie jaar geleden verloor ze haar baan. Door het dure leven inNew York had ze al snel een ton schuld. ‘Textiel komt nu uit China, ik was te duur’, zegt ze.Nuwoont ze in een tentenkamp. Zoeken naar werk hebben veel bewoners opgegeven. ‘Illegale werknemers uit Mexico en Guatemala werken voor een dollar per uur, wij maken geen schijn van kansmeer’, zegt Sean, een andere bewoner vanhet tentenkamp.Het officiële werkloosheidscijfer van8,3procent, het laagste sinds het begin vande kredietcri sis, houdt geen rekeningmet mensen als Sean. Alleen actief naar werk zoekende werklozenworden indeVS geregistreerd. Bron: Valk, G. (2012, 25 februari). Als je valt, dan val je hard. NRCHandelsblad , sectie zaterdag/zondag. In de eenentwintigste eeuw lijkt het door Sennett beschreven profiel van de werkendemens steedsmeer van toepassing opdeNederlandse arbeidsmarkt. Beleidsmakers signaleerden al voor het uitbreken van de crisis dat een baan voor het leven inde eenentwintigste eeuwniet langer de norm is endat door de toenemende flexibilisering van arbeidsrelaties het arbeidsmarktbeleid erop gerichtmoet zijnmensen vanwerk naar werk te begeleiden (WRR, 2007, p. 14). Hierbij laten beleidsmakers zich vooral inspireren door het theoretisch concept van de transitionele arbeidsmarkt . Dit concept ordent de verschil lende bewegingen op de arbeidsmarkt. Om allerlei redenen wisselt jaarlijks een aanzienlijk aantal werkenden van baan. Sommigen stappen over naar een andere baan bij dezelfde werkgever, anderen vervullen tijdelijk een an dere functie ( job rotation ), en weer anderen kiezen een andere werkgever of besluiten hun baan voor een tijdje in te ruilen voor een opleiding of voor het verzorgen van eendierbare inde naaste omgeving (mantelzorg). Tot voor kort gingen arbeidsmarktdeskundigen ervan uit dat in tijden van recessieenoplopendewerkloosheiddemobiliteitopdearbeidsmarkt afneemt, terwijl deze toeneemt alsde economische conjunctuur verbetert.Bij economi sche voorspoed stijgt de werkgelegenheid. In deze situatie gaan veel werkne mers op zoeknaar eenbaandiebeter past bij hun capaciteiten,minder reistijd vergt of een betere beloning biedt. In economisch slechtere tijden hebben werknemers de neigingom te blijven ‘zittenwaar ze zitten’ (Visser&Vander Meer, 2007, p. 19).Onderzoekers plaatsen echter steedsmeer kanttekeningen bij deze beschrijving van de arbeidsmarktmobiliteit . Zij wijzen er al langere tijdopdat demobiliteit inde eenentwintigste eeuwondanks de recessie hoog blijft. Inhunmanifest over arbeidsverhoudingen schrijvenBeukema,Kuijper enVan der Pol (2012) dat mensen gemiddeld na vijf of zeven jaar van baan veranderen. Het manifest is een pleidooi voor een ander stelsel van arbeids verhoudingen, dat niet alleen investeringen inmensenmogelijkmaakt,maar

21