Handboek interprofessioneel samenwerken in zorg en welzijn - Yvonne van Zaalen, Stijn Deckers, Hans Schuman m.m.v. Siete Sirag

1.1  Een korte geschiedenis

vormen van overleg en samenwerking. Cliëntveiligheid is een centraal thema gewor den, evenals het spreken over het geld dat we kwijt zijn voor onze gezondheidszorg en welzijnswerk. Met elkaar verwachten we dat het beschikbare geld goed, efficiënt en effectief besteed wordt. In het regeerakkoord van het kabinet-Rutte II staat omschreven: ‘Er komt een einde aan de praktijk waarbij vele hulpverleners langs elkaar heen werken bij de ondersteuning van één gezin’ (Rutte & Samsom, 2012, p. 24). Vanaf 1 januari 2015 is er in Nederland dan ook veel veranderd in de gezondheidszorg en het welzijnswerk. Met de invoering van de nieuwe Jeugdwet bijvoorbeeld zijn gemeenten verantwoordelijk geworden voor de eerstelijnsjeugdzorg. Gemeenten zijn vanaf die datum ook verantwoordelijk voor de uitvoering van de nieuwe Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) en de Partici patiewet. Sinds de decentralisaties van 1 januari 2015 hebben de Nederlandse gemeen ten dus een aanzienlijke uitbreiding van hun verantwoordelijkheden gekregen op het gebied van zorg, welzijn en maatschappelijke participatie. Naast deze verantwoorde lijkheden ligt nu ook de regie op het beleid rondom arbeidsgehandicapten en de aan sluiting op de arbeidsmarkt en werkzoekenden bij de gemeenten (I&O research, 2017). Het veranderen van taken en rollen binnen de gemeenten heeft aanzienlijke effecten op hun dienstverlening. Gemeenten moeten hun dienstverlening zo goed mogelijk laten aansluiten op de wensen en behoeften van de burgers. Daarbij moeten ze samen met andere partners een integraal samenhangend beleid voeren en goed zicht houden op het bereik en de effecten van de gedane inspanningen (I&O research, 2017). De tendens naar integrale bekostiging en de toenemende regiefunctie van zorgver zekeraars maken verdere samenwerking in de gezondheidszorg onvermijdelijk (Zorg visie, 2017a). Gemeenten en zorgverzekeraars experimenteren met nieuwe vormen van samenwerking van professionals in het medische en sociale domein. Dit komt bijvoor beeld tot uiting bij de inrichting van wijkteams. Zorgverzekeraars en gemeenten willen dat hun cliënten en inwoners de benodigde zorg en ondersteuning ontvangen via een tijdige signalering en een goed afgestemd, niet-versnipperd aanbod. Al deze veranderingen zetten de noodzaak van meer en intensiever samenwerken tus sen professionals uit verschillende disciplines opnieuw en steviger op de kaart (Movisie, 2014). De Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) en Zorgverzekeraars Nederland (ZN) hebben daartoe in 2016 het initiatief genomen tot een bestuurlijke samenwer kingsagenda met drie thema’s : ̥̥ Effectief samenwerken in de wijk. Samenwerking tussen huisartsenvoorziening, wijkverpleegkundige en het sociaal domein kan de zorg en ondersteuning rondom de cliënt sterk verbeteren, waardoor inwoners bijvoorbeeld langer zelfstandig kun nen blijven wonen. ̥̥ De ontwikkeling van een sterke en sluitende ggz-keten. Om herstel, participatie en zelfredzaamheid te bespoedigen is een beweging van beddenreductie en ambulante

19