Handboek interprofessioneel samenwerken in zorg en welzijn - Yvonne van Zaalen, Stijn Deckers, Hans Schuman m.m.v. Siete Sirag

1  Interprofessioneel samenwerken

zorg- en dienstverlening in de ggz in gang gezet. Meer mensen zullen dan mogelijk thuis of in een beschermde woonomgeving kunnen/moeten blijven wonen. Hier voor is echter een sluitende ggz-keten, gericht op interprofessionele samenwerking, noodzakelijk. ̥̥ Mogelijkheden voor (gezamenlijke) preventieactiviteiten vergroten. Preventie staat hoog op de politieke en maatschappelijke agenda. Gemeenten en zorgverzekeraars streven ernaar hun afzonderlijke activiteiten op het gebied van preventie meer te verbinden en in samenhang te organiseren. Vanuit de nieuwe Jeugdwet wordt steeds meer gesproken van ‘één kind, één gezin, één plan’. Zelfredzaamheid = De capaciteit van een mens om zijn leven zelfstandig te kunnen leiden, al of niet met ondersteuning, opdat hij optimaal kan deelnemen aan de maatschappij, in overeen stemming met zijn wensen en mogelijkheden (Faculteit Gezondheidszorg Hoge school Utrecht, 2015, p. 20). Mensen hebben – zeker wanneer het om meer complexe welzijns- en zorgvraagstuk ken gaat – vaak behoefte aan hulp of steun op verschillende levensgebieden, waardoor de inzet vanuit meerdere professionals vanzelfsprekend en noodzakelijk is. In de zorg vraagt bijvoorbeeld de groep multiprobleemgezinnen om een eigen benadering. Karak teristiek voor de betrokkenen is dat hun problemen vaak de grenzen van de bestaande zorg en welzijnswerk overschrijden (Van Delden, 2009). Recentelijk ontstane lichame lijke of geestelijke beperkingen hebben vaak een negatief effect op de ervaren kwali teit van bestaan op meerdere gebieden. Conflicten tussen ouders en kinderen kunnen samengaan met verslavingsproblematiek, onbetaalde rekeningen en afgesloten gas en elektra, kinderen die achterblijven op school, gezondheidsproblemen en overlastge vend gedrag op straat. Van Delden (2009, p. 13) constateert: ‘eenoudergezinnen met weinig opleiding en inkomen hebben meestal een mix van medische, opvoedkundige en praktische knelpunten. Die wisselen van omvang en urgentie, zodat de inzet van artsen, coaches en maatschappelijk werkers steeds anders moet zijn.’ Samenhang in de aanpak van deze gecombineerde problematiek is noodzakelijk en doorslaggevend voor mogelijk succes. Sociaal werkers werken binnen diverse contexten, waar ze al met vele professionals van verschillende disciplines te maken hebben en met wie ze dus moeten kunnen sa menwerken. Die contexten zijn mogelijk al interprofessioneel van karakter – denk aan scholen, ziekenhuizen, gevangenissen, gemeenschapsruimtes, verpleeg- of verzorgings huizen en arbeidsbegeleidings- en religieuze organisaties (Sweifach, 2015). De Wereld gezondheidsorganisatie beschouwt het effectief en efficiënt kunnen samenwerken van

1.2 Waarom interprofessioneel samenwerken?

20