Handboek interprofessioneel samenwerken in zorg en welzijn - Yvonne van Zaalen, Stijn Deckers, Hans Schuman m.m.v. Siete Sirag

1  Interprofessioneel samenwerken

zoekt de spreekuren van de verschillende specialisten op doorverwijzing van de andere specialist. Al bekende onderzoeksdata worden beknopt uitgewisseld tussen de specialis ten. Het proces duurt gemiddeld enkele weken tot maanden. De verantwoordelijke speci alist is degene bij wie de patiënt zich na verwijzing van bijvoorbeeld de huisarts als eerste heeft gemeld. Het plan is om de patiënt binnen een interprofessioneel samenwerkingsverband geza menlijk te onderzoeken en te bespreken. De longartsen stellen voor leiding te geven aan dit overleg. De cardiologen zijn het er niet mee eens. De verpleegkundig specialisten zien vanuit hun opleiding en betrokkenheid de rol van casemanager voor hen weggelegd. De samenwerking heeft naast ethische en juridische aspecten ook financiële gevolgen. Voordat deze stap genomen wordt, hebben de professionals behoefte aan advies. Dat vra gen de betrokkenen aan de raad van bestuur van het ziekenhuis. De raad van bestuur be sluit op basis van de ontwikkelingen in de zorg een bijeenkomst met alle afdelingshoofden te organiseren waarin het belang, de voorwaarden en de voordelen van interprofessioneel samenwerken worden toegelicht. De complexiteit van de huidige zorgvragen is niet de enige reden waarom interprofes sioneel samenwerken noodzakelijk is geworden. Ook de huidige focus op participatie en een inclusieve samenleving speelt een rol. Hierdoor krijgen zorg- en welzijnswerkers met andere ondersteuningsvragen te maken en komen ze in aanraking met meer ver schillende mensen die bij de cliënt betrokken zijn. Door maatschappelijke ontwikkelingen zoals vergrijzing en internationalisering voldoen onze arbeidsmarkt en ons stelsel van publieke voorzieningen niet meer volledig aan de eisen van deze tijd. De financiële en economische crisis heeft dit eens te meer duidelijk gemaakt. De regering zet niet alleen in op toekomstige betaalbaarheid van voorzieningen, maar ook op solidariteit tussen generaties en evenwicht tussen verschillende inkomensgroepen. De onderlinge betrokkenheid is in ons land van oudsher sterk. Om ervoor te zorgen dat dit zo blijft, moeten we onder ogen zien dat publieke regelingen en voorzieningen aangepast moe ten worden. Het is onmiskenbaar dat mensen in onze huidige netwerk- en informatiesam enleving mondiger en zelfstandiger zijn dan vroeger. Gecombineerd met de noodzaak om het tekort van de overheid terug te dringen, leidt dit ertoe dat de klassieke verzorgingsstaat langzaam maar zeker verandert in een participatiesamenleving. Van iedereen die dat kan, wordt gevraagd verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar eigen leven en omgeving. (Koning Willem-Alexander, troonrede 2013) Je hebt al kunnen lezen dat vanaf 1 januari 2015 de maatschappelijke zorg en gezond heidszorg in Nederland drastisch is veranderd. Alle verantwoordelijkheid voor de eer stelijnszorg is vanuit de nationale overheid gedelegeerd naar gemeentelijk niveau. De deregulering – zoals dit proces wordt genoemd – ging gepaard met grote bezuinigingen (Rijsdijk, Hofhuis, Ten Dam & De Vries, 2015). Deze veranderingen maken het nood-

22