PanPost nummer 4 oktober 2016

Club Pan-European Nederland | nummer 4 | december 2016

15-DAAGSE RONDREIS ROEMENIË DUITSLAND, OOSTENRIJK, HONGARIJE EN ROEMENIË VAN 14 T/M 28 SEPTEMBER 2016 Tekst en foto’s: Marion van Laar

Roemenië, een wens van Ben om daar per motor heen te gaan. Niet van mij, want na een tour door Hongarije twintig jaar geleden heb ik gezegd dat ik die kant nooit meer op wil. Via een lid van de Panclub hoorden we dat ene Jan Valk van MTC Zaanstreek een groepsreis naar Roemenië organiseerde en na een telefoontje met Jan Valk kregen we snel een pakket informatie en werden we uitgenodigd om mee te gaan. Voor mij nog steeds met pijn in mijn buik, ik wilde dat Ben maar alleen zou gaan. Maar liefst 6400 kilometer in vijftien dagen naar een land dat mij helemaal niet aantrok, pfff. Hoe anders kon het gaan….

Wat er aan vooraf ging Twee weken vóór aanvang van de reis, samen aan de afwas, kreeg ik het al benauwd als ik er aan dacht om deze reis te gaan maken. Ben adviseerde om de reis voor mij dan maar te annuleren en Jan Valk op de hoogte te stellen. Dat heb ik ook direct gedaan, maar Jan wist mij toch te overtui- gen om mee te gaan, ik durfde gewoon geen nee meer te zeggen. Ik kende die man hele- maal niet, maar hij deed alsof we al oude bekenden waren. Er hadden zich reeds 65! deelnemers ingeschreven, waaronder een aantal (ex) Panclubleden. Een dag later hadden we de routes voor de GPS binnen en een dik roadbook, waar onder andere allerlei waarschuwingen in ston- den: als deelnemer ben je verplicht om een geel veiligheidsvest te dragen (dat we overigens gratis kregen van de organisatie), rijd niet door een plas, want dat kan een diep gat zijn; er zijn heel slechte wegen, dus zorg dat je motor goed in orde is, en als de politie je aanhoudt, zeg dan dat je uit Holland komt en ga geen Duits of Engels spreken, en nog een hele waslijst met adviezen.

Zie je nou wel, het zijn gewoon geen leuke landen om heen te gaan en mijn tegenzin stak de kop weer op. Ook zou er een servicewagen mee gaan met een aanhanger voor twee motoren, want onder geen beding wordt er een motor in Roemenië of Hongarije achter- gelaten. En last but not least; er ging een heuse mobiele keuken mee, een auto met aanhanger, die helemaal uitgerust was met koffie, thee, limonades en zelfs een chemisch toilet. Deze mobiele keuken stond elke dag op een bepaald routepunt op ons te wachten en daar hadden de vrijwilligers verse koffie gezet met iets lekkers er bij. Het was dus meteen een sociaal gebeuren. Allemaal bij de prijs inbegrepen. De servicewagen (bezemwagen) Deze werd ook bemand door twee vrijwilligers, die pas van start ging als alle rijders vertrokken waren. Op de derde dag vanuit Filzmoos (Oostenrijk) regende het zo hard, dat ik besloot om niet op de motor te stappen, maar een dagje met de “bezemwagen” mee te gaan. Ik dacht daarmee

heel slim te zijn, maar wat valt dat tegen in een busje, wat een gehobbel en dan de bochten over die passen die je met de motor heerlijk snel neemt, maar met een bus met aanhanger lijkt het wel een slak die zich door de bergen beweegt. Al na een half uur kwam de eerste hulpvraag binnen; een duo kon het niet meer volhouden en wilde in de bus mee, dus wij hebben haar kunnen oppikken. Eenmaal weer op weg kwam al snel de 2 e melding; onze organisator Jan Valk had een loslopende hond tussen de wielen gehad en was onderuit gegaan. Dus ook daar werd onze hulp verwacht, de schade aan de motor repareren, zodat Jan weer verder kon. Dit betekent dus ook dat je als aller- laatste bij de eindbestemming van die dag aankomt, waar iedereen al gewassen en gestreken aan een biertje zit. Respect voor de bemanning hoor, want zij hebben dit maar liefst vijftien dagen volgehouden. Ik heb meteen geleerd dat je deze toeren maar beter op de motor kunt maken, ik kwam kapot en moe uit die bus. Natuurlijk ‘s avonds een groepsapp naar de

16