PanPost nummer 4 oktober 2017

Club Pan-European Nederland | nummer 4 | december 2017

zijn geweest. Nu reden we de passentocht in tegenovergestelde richting. Het zonnetje scheen, dus dat was even een verademing na die zware regenval. Eerst over de Nassfeldpass naar Slovenie. Halverwege de pas was de weg afgezet met zoge- naamde schaarhekken en stond er een werkman te leunen op zijn bezem. Ik heb het hek opzij geschoven en weer netjes dicht- gedaan. We zijn rustig naar hem toe gereden om te vragen of wij er door konden, want de weg lag er gewoon goed bij en de afzet- ting was over een lengte van plm. 100 meter. Meestal kun je als motorrijder overal wel langs rijden. Begint die man toch in het Oostenrijks/Sloveens tegen ons te schelden en te dreigen dat hij de politie wel zou bellen. We hebben hem laten uitrazen en toen hij klaar was met zijn tirade vroeg hij waar we heen moesten. Dus wij wijzen op de Garmin en toen mochten we gewoon doorrijden. Pfff, ook dat weer gehad. De wegversperringen kwamen we die dag nog drie keer tegen, en alle drie de keren hebben we die

genegeerd, er was er niks aan de hand en we konden gewoon doorrijden. De Mangartstrasse en de sneeuw We vervolgen onze richting. Op naar de Mangartstrasse , de hoogste en smalste bergpas in Slovenië. Onderweg weer een wegafzetting vanwege filmopna- mes; die duurde gelukkig maar een kwartier en was ook wel weer leuk om te zien. Bij het tolhokje op de Mangart- strasse werd gezegd dat er boven op de pas verse sneeuw lag. Leuk, ik hou van de sneeuw. En inder- daad, het werd steeds witter en kouder. We wilden naar de berghut bovenop de pas en reden rustig door, totdat de sneeuwlaag niet alleen een sneeuwlaag meer bleek, maar een ijsplaat met sneeuw er op. ~~~~~~~Dus spiegelglad~~~~~~. En daar sta je dan op een steile bergweg van drie meter breed, met aan de ene kant een steile afgrond en aan de andere kant een sleuf langs de bergwand.

We begonnen te glijden en Ben sommeerde mij om voorzichtig af te stappen zonder hem uit balans te brengen. Dat was nog best lastig want ik begon ook te glijden. Ik heb me vastgehouden aan de bergwand, terwijl Ben de motor in zijn versnelling en beide remmen ingeknepen, centimeter voor cen- timeter zo’n 20 meter naar beneden liet glijden . “Als ik nu wegglijd, dan is er geen houden meer aan en krijgen we de motor nooit meer overeind ”. Mijn hart bonkte in mijn keel en toch, hoe raar kan een mens dan denken. Ik vroeg hem naar zijn mobiel om foto’s te maken…….. Ik moest aanwijzingen geven dat het achterwiel niet in die sleuf zou belanden, maar ik kon niet meer denken. Zoals kleine kinderen doen, heb ik mijn ogen dichtge- daan (wat je niet ziet, is er niet) wachtend op… ja, op de klap? of op het wegglijden van de motor in het ravijn? Ik kreeg gewoon een black out. Wonder boven wonder stonden we opeens op schoon asfalt.

27