32 / 47
R
O
E
I
P
R
A
E
T
M E
I
2
0
1
6
32
Memorabele Maand Maart voor HVF
“the older we get, the better we were”
Weer een derde plaats op
de Head bij de Veteranen
F. Dankzij - of ondanks - de
hoogtestage van een deel van
de bemanning? We zullen
het nooit weten, maar een
kwartet uit de Nijman Acht
heeft begin maart flink wat rode
bloedlichaampjes aangemaakt
in een Oostenrijks plaatsje
met de bijzondere naam ‘Au’.
Drie volle dagen stonden
in het teken van langlaufen,
alpineskiën, rodeln - i.e. sleetje
rijden als een bezetene - en
consumeren. Ton Bielderman bleek niet alleen een snelheidsduivel bij de afdalingen
(85 km p/u!), maar liep bovendien als een supergems bergopwaarts. Marcel Grooten
verlegde zijn fysieke grenzen in het spoor van Ton. Daarbij droeg hij gelukkig een helm. De
avonden konden hem niet genoeg ‘HelaHolaHeidi’ zijn, zoals hij het zelf uitdrukte. Vandaar
het extra fotootje in ons midden. Hans Geertman en Robin Sterk konden het dit jaar met
langlaufen iets kalmer aan doen omdat Herman van Kleffens vanwege een rugblessure
verstek moest laten gaan. Dat gaf hun de gelegenheid om letterlijk en figuurlijk bij van
alles stil te staan, op hoog niveau uiteraard. Ook Onko Domela was ditmaal niet bij de
groep, maar vermaakte zich 100 kilometer verder in Saalbach op vergelijkbare wijze.
Een week later wonnen we zoals gezegd virtueel brons op de Head. Peter Nijman sloeg
voor zoals we gewend zijn, d.w.z. onwrikbaar ritmisch in tempo 30; Eugène Raemaekers
volgde zijn twee-maat met één oog op oneindig en het andere op zijn Polar-gadget; het