Next Page  1 / 22
Information
Show Menu
Next Page 1 / 22
Page Background

جنبش مشروطه و بهائیان ایران: آفرینش

یک

"دشمن داخلی"

موژان مومن

برگردان: عرفان ثابتی

چکیده

این مقاله به نقش بهائیان در انقلاب مشروط

ه

ی

ایران،

می ، 6091 - 1191

پردازد و

یه سه نظر

ی

عمده را مطرح

می

کند. نخست

اینکه

هرگاه

سلطنت

طلب

ان و روحانیون مشروطه

ستیز،

مشروطه

خواه

ان را به

متهم بودن " بابی"

می

کردند

در واقع

اشاره

ی آنها

به جامع

ه

بهائی ی

بود

و نه بابیان ازلی.

دوم

اینکه

بهائیان رابط

ه

ی

پیچیده

ای

با

جنبش مشروطه داشتند

:

گاهی از آن حمایت

می

کردند و گاهی ا

ز سیاست دوری

می

گزیدند اما به

هر حال، ا کثر

نویسندگان

،

تأثیر بهائیان بر

اصلاح

ِطلب

ان و انقلاب مشروطه را دست

کم گرفت

ه

سوم . اند

اینکه

به

رغم

نزدیکی آرای

بهائیان و

مشروطه

خواه

ان در باب

اصلاحات اجتماعی، دشمنی ازلی

ها

و روحانیون

با بهائیان منجر به

حذف

آنها

از قانون

اصلاح

هانطلب

ی

حاصل از انقلاب مشروطه و حذف عملی آنان از جامع

ه

ی

ایران شد. مجموع این

تحولات به آفرینش یک "دشمن داخلی" انجامید. به بعضی از پیامدهای این امر برای بهائیان و ایران خواهیم

پرداخت.

در سال

ها

ی اخیر، چند کتاب دربار

ه

ی

انقلاب مشروط

ه

ی

ایران منتشر شده

است.

1

اما ا

ین مطالعات

،

در کل،

نقش جامع

ه

ی

بهائی را نادیده گرفت

ه

اند

. ژانت آفاری به نقش دو بهائی، شیخ الرئیس (

) و 8481 حدود - 8191

طائره خانم (

1911 -

2781 حدود

)، در گفتمان این دوره دربار

ه

ی

مشروطه

خواهی و مدرنیزاسیونِ ایران اشاره

کرده است.

2

مَنگُل بیات

هرچند

توجه خاصی به

نقش مهم بابیان ازلی در انقلاب مشروطه دارد

،

غیر از اشاره به

نقش شیخ الرئیس از بهائیان سخن نمی

گوید.

3

ا کثر نویسندگان، از جمله بیات و مارتین، فقط می

گویند که

بهائیان در انقلاب مشروطه نقشی "منفعل" یا "غیرسیاسی" داشتند.

4

برخی از این هم فراتر رفته و این ایده را

مطرح کرد

ه

اند

که بهائیان حامی

محمدعلی

شاه و

مشروطه

ستیز

بودند.

5

نویسندگان سا کن ایران از بهائیان سخن

ه نگفت

یا، اند

شاید

به خاطر حفظ شغل و مقام خود، به بازگویی نظریه

ه ی توطئ ها

اثبات ی

نشده و

ارائه

ی

اسناد

جعلی پرداخت

ه

. اند

6

"بابی

ها

" که بودند؟

در دوران انقلاب مشروطه، مخالفان مشروطه

خواهان آنان را "بابی" می

خواندند. در اواخر قرن نوزدهم، بابی

ها

ملحد و برهم

ه زنند

ی

ثبات اجتماعی به شمار می

رفتند،

و نسبت به آنها ترس و سوءظنی در جامعه پیدا شده بود

.

برای شاه و سلطنت

طلبان بسیار مناسب بود که در اذهان عمومی

اصلاح

"بابی با ان طلب

ها

" همسان پنداشته شوند تا