سیمای انسان در آثار حضرت بهاءالله

1 / 7

ا ﺳﯿﻤﺎی ﻧﺴﺎن در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ
ﻧﺎدر ﺳﻌﯿﺪی
در ﯾﮑﯽ از آﺛﺎر ﺧﻮﯾﺶ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از ﻣﻘﺼﻮد و ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻧﺰول آﯾﺎت در طﻮل ﭼﮭﻞ ﺳﺎل رﺳﺎﻟﺘﺸﺎن ﯾﻌﻨﯽ از ﺳﺎل 1269 ﺗﺎ
1309 ھﺠﺮی ﻣﻌﺎدل 1852 ﺗﺎ 1892 ﻣﯿﻼدی ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ. در اﯾﻦ ﺑﯿﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ : اﻧﻈﺮ اﻧﻈﺮ ھﺬا اﺻﺒﻊ اﻟﻘﺪرة ﻗﺪ
اﻧﺸﻘﺖ ﺑﮫ ﺳﻤﺎء اﻻوھﺎم. اﺳﻤﻊ اﺳﻤﻊ ھﺬا ﺻﺮﯾﺮ ﻗﻠﻢ اﻻﻋﻠﯽ ارﺗﻔﻊ اﻣﺎم وﺟﻮه اﻟﻌﺮﻓﺎء ﺛﻢ اﻟﻌﻠﻤﺎء ﺛﻢ اﻟﻤﻠﻮک و اﻟﺴﻼطﯿﻦ .
ﻣﻀ ﻤﻮن ﺑﯿﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ: ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻨﮕﺮ اﯾﻨﺴﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﻗﺪرتﮐﮫ ﺑﮫ اﺷﺎره اش آﺳﻤﺎن اوھﺎم ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ. ﺑﺸﻨﻮ ﺑﺸﻨﻮ اﯾﻨﺴﺖ ﺻﺪای
ﭘﺮ
طﻨﯿﻦ
ﻗﻠﻢ اﻋﻠﯽ ﮐﮫ د ر ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺮﻓﺎء و آﻧﮕﺎه ﻋﻠﻤﺎء و ﺳﭙﺲ ﻣﻠﻮک و ﺳﻼطﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ . در اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮫ درﯾﺎﺋﯽ از ﻣﻌﺎﻧﯽ ژرف
ﻧﮭﻔﺘﮫ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺑﯿﺎن ﭘﯿﺶ از ھﺮ ﭼﯿﺰ از ﻣﺮدﻣﺎن دﻋﻮت ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾ ﺪ ﮐﮫ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ و ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. از ﻧﻈﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎء ﷲ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭼﯿﺰی
ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﭘﻨﮭﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﮫ ﭘﺪﯾﺪاری آﺷﮑﺎر و ﺑﺪﯾﮭﯽ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺟﮭﺎن ﺑﯿﻨﯽ، ھﺴﺘ ﯽ اﮔﺮﭼﮫ آﻓﺮﯾﺪه و ﺑﻨﺪه ﺧﺪاﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ
واﻗﻌﯿﺖ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی ﺗﻀﺎد ھﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﯾﺎ ﻧﺎﭼﯿﺰی و ﺗﺒﺎھﯽ و ﻣﺎدی ﺑﻮدن ھﺴﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺮ ﻋﮑﺲ اﯾﻦ ﺑﻨﺪﮔﯽ و ﻋﺒﻮدﯾﺖ در
ﺑﻄﻦ ﺧﻮﯾﺶ
دارای
رﺑﻮﺑﯿﺖ و اﻟﻮھﯿﺖ اﺳﺖ ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﮫ ھﺴﺘﯽ ﺑﻌﻨﻮان آ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺪا آﯾﻨﮫ و ﻧﺸﺎن و ﻣﻈﮭﺮ او ﺳﺖ. ﭘﺲ اﮔﺮ ﭼﮫ
در ظﺎھﺮ دﻧﯿﺎی ﻣﺎ ﻣﺎدی اﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪار ﻣﺎدی در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮﯾﺶ اﻣﺮی روﺣﺎﻧﯽ و اﻟﮭﯽ اﺳﺖ. ﭘﺲ در اﻧﺪﯾﺸﮫ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ
ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﮑﺎن ، ﻻ ﻣﮑﺎن اﺳﺖ و ﺣﻘﯿﻘﺖ زﻣﺎن ﻻزﻣﺎن. در ھﺮ ذره ای آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﮭﻔﺘﮫ ھﺮ و ، ﭼﯿﺰی آﯾﮫ و ﮐﺘﺎﺑﯽ
ﻣﻨﺸﻮر اﺳﺖ. ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﻣﻈﮭﺮ ﺧﺪاﺳﺖ و اﯾﻦ ﺑ
ﺪان
ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﮫ ھﺮﭼﯿﺰ ھﻤﻮاره در ﺳﺨﻦ اﺳﺖ و از ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮد ﮐﮫ اﺳﻤﺎء و
ﺻﻔﺎت اﻟﮭﯽ اﺳﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ دھﺪ. ھﺴﺘﯽ اﺳﺎﺳﺎً ذﮐﺮ و اﺷﺮاق و ﺗﺠﻠﯽ و ظﮭﻮر وﺣﺪت ھﺴﺘﯽ اﺳﺖ ﭼﺮا ﮐﮫ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﺑﺎ وﺟﻮد ﯾﺎ
"ﻗﯿﺎم" ﺧﻮﯾﺶ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﻨﮭﺎن را آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺳﺎزد. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﮫ در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ھﻤﮫ ﭼ ﯿﺰ ﺑﻌﻨﻮان ﮐﺘ ﺎب و ذﮐﺮ
و ﮔﻮاھﯽ ﺑﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ و دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺎ ﺧﺪا ﻗﻠﻤﺪاد ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﺸﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﮫ دﯾﺪارش ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ و ﮔﻮش را
ﺑﮑﺎر ﺑﺮد ﮐﮫ ﻧﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪ . ﻋﻠﺖ اﯾﻨﮑﮫ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ و ﺑﻮﯾﺰه ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ روﺣﺎﻧﯽ وﺟﻮد ﺗﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﺣﺪ دﺷﻮار ﺷﺪه اﺳﺖ
اﯾﻨﺴﺘﮑﮫ ﻣﺮدﻣﺎن ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺧﻮ د را ﺑﺴﺘﮫ اﻧﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺸﻢ دارﻧﺪ وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﯿﻨ ﻨ ﺪ و ﮔﻮش دارﺗﺪ وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪ. اﻣﺎ ﺳﺒﺐ اﯾﻨﮑﮫ
ﻧﻤﯽ ﺑﯿﯿﻨﻨﺪ و ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪ اﯾﻨﺴﺘﮑﮫ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺰرگ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮﺷﺸﺎن را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﮫ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺰرگ را ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﺎ ﻧﺎم
اوھﺎم ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. آدﻣﯽ ﻣﻮﺟﻮدی اﺳﺖ ﮐﮫ ﺻﻮرت و ﻣﺜﺎل ﺧﺪاﺳﺖ وﻟﯽ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺑﺨﺎطﺮ ﻏﻔﻠﺖ از ﺣﻘﯿﻘﺖ روﺣﺎﻧﯽ
ﻧ ﺧﻮﯾﺶ ﯿﺮوی ذھﻨﯽ ﺧﻮد را ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﭘﺮداﺧﺘﻦ اوھﺎم و ﺳﺎﺧﺘﻦ دﯾﻮارھﺎ ﺑﮑﺎر ﺑﺮده اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺗﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﭘﺮده ھﺎی اوھﺎم ﺧﻮد
را از دﯾﺪن و ﺷﻨﯿﺪن ﻣﺤﺮوم ﮐﺮده اﺳﺖ. اﻟﺒﺘﮫ ﯾﮑﯽ از ﻣﮭﻤﺘﺮﯾﻦ اﯾﻦ ﭘﺮده ھﺎ ﺳﺮان ﻣﺬھﺒﯽ ﺑﻮده اﻧﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ ﻣﺮدم ﺑﺎ ﭘﯿﺮوی ا ز
اﺻﻞ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺧﻮد ر ا ﺑﺴﺘﮫ و ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺗﻨﮭﺎ ﺑﻮﺳﺎطﺖ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺪاران ﺳﻨﺖ و ﻧﺎداﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ و ﻣﯽ
ﺷﻨﻮﻧﺪ. ﺑﻌﺒﺎرت دﯾﮕﺮ اﺣﺘﺮاز از دﯾﺪن و ﺷﻨﯿﺪن ، ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻘﻠﯿﺪ ، اﻣﺘﻨﺎع اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ اﻧﺴﺎن و ذﻟﺖ و اﺳﺎرت آدﻣﯿﺎن ﮭ در ﺷ ﺮﺳﺘﺎن ظﻨﻮن
و اوھﺎم اﺳﺖ.
ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ در ﮔﻔﺘﮫ
ﺑﺎﻻ،
ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از اﻧﺸﻘﺎق ﯾﺎ ﺷﮑﺎﻓﺘﮫ ﺷﺪن آﺳﻤﺎن اوھﺎم ﺗﻮﺳﻂ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﻗﺪرت ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ.
اﺻﻮﻻً در ﺑﺴﯿﺎری از ﺑﯿﺎﻧﺎت ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﻘﺼﻮد از رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮﯾﺶ را از ﻣﯿﺎن ﺑﺮدن اوھﺎم و ظﻨﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ
و اﯾﻦ درھﻢ رﯾﺨﺘﻦ دﯾﻮارھﺎی اوھﺎم را اﯾﺰاری ﺿﺮوری ﺑﺮای اﯾﺠﺎد ﺻﻠﺢ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و وداد در ﺟﮭﺎن ﻗﻠﻤﺪاد ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ. اﻣﺎ
ﺟﺎﻟﺐ اﺳ ﺖ ﮐﮫ اوھﺎم را ﺑﻌﻨﻮان آﺳﻤﺎن و ﻗﻠﻢ ﺧﻮد را ﺑﻌﻨﻮان اﻧﮕﺸﺖ ﻗﺪرت ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. اﮔﺮ در زﻣﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ
اوھﺎم ﻋﺒﺎرت از ﻣﺎه آﺳﻤﺎن ﺑﻮد اﮐﻨﻮن اﯾﻦ اوھﺎم ﺗﺎ ﺑﮫ ﺣﺪی وﺳﻌﺖ ﯾﺎﻓﺘﮫ ﮐﮫ دﯾﮕﺮ ﻧﮫ ﻣﺎه ﺑﻠﮑﮫ ھﻤﮫ آﺳﻤﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ و ھﻤﮕﺎن
را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﮫ اﺳﺖ. ﻋﻈﻤﺖ اﯾﻦ آﺳﻤﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐ ﻮﭼﮑﯽ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. اﻣﺎ اﯾﻦ اﻧﮕﺸﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﻗﺪرت اﺳﺖ ﮐﮫ از
طﺮﯾﻖ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻠﻢ آﺳﻤﺎن ظﻨﻮن و اوھﺎم را در ھﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ. ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﯿﺎن ، ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﮫ ﺳﻄﻮت و
ظﻠﻢ ﺳﺮان ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻣﺬھﺒﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﮫ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﮫ اﯾﺸﺎن را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ و ﺟﻠﻮی ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻠﻢ اﯾﺸﺎن و اﻋﻼن ﻓﺮھﻨﮓ ﯾﺪﯾﻊ را
ﺑﮕﯿﺮد ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ. رﺳﺎﻟﺖ اﻧﮕﺸﺖ ﻗﺪرت و ﻗﻠﻢ اﻋﻠﯽ اﯾﻨﺴﺘﮑﮫ اﯾﻦ آﺳﻤﺎن اوھﺎم را ﭘﺎره ﮐﻨﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﮫ آدﻣﯿﺎن از زﻧﺪان ﺧﻮد
ﺳﺎﺧﺘﮫ اوھﺎم آزاد ﺷﺪه و ﺑﮫ ﻓﻀﺎی ﺑﺎز ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻗﺪم ﮔﺬارﻧﺪ. ﺗﻀﺎد ظﺎھﺮی ﻣﯿﺎ ن ﻣﻔﮭﻮم اﻧﮕﺸﺖ و ﻣﻔﮭﻮم ﻗﺪرت در واﻗﻊ ﺑﯿﺎن
ﺗﻀﺎد ظﺎھﺮی ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖ و ﻗﺪرت اﺳﺖ ﮐﮫ ھﻤﻮاره در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﮫ ﮔﻮﻧﮫ ھﺎی ﻣﺘﻔﺎوت ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮔﺮدد. اﯾﺸﺎن
زﻧﺪان را ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدﻣﺎن را آزاد ﺳﺎزﻧﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻗﻠﻢ از ﺷﻤﺸﯿﺮ ﭘﻮﻻدﯾﻦ ﺑﺮﻧﺪه ﺗﺮ اﺳﺖ. ﮔﻠﭙﺎره ھﺎی ﻋﺎﻟﻢ ﯾﻌﻨﯽ